سرای حلمی

خطابم با تو باشد روح مسکین
خیالت بر نشان در خویش و بنشین

ندای جان شنو از صوت پنهان
ببین صد جلوه ی دنیای رنگین

چو وعظ از عشق شد هم بی ثمر شد
کلام دوستداری نیست سنگین

دو جامی سر کش و بی خویش طی کن
طریق نور و اصوات بلورین

کجا گفت آن شه خوشنام روزی
که دوری از صراط عشق بگزین

که عشق آن آفتاب بی دلیل  است
رها از هر چه زهد و عقل و آئین

کجا بی عشق بازی می توان رفت
که مس از عشق بازی گشت زرّین

به تن ها عشق جادو و جلا داد
وگرنه تن چه باشد جز گل چین

هر آن ارزان به دل نگرست جان داد
و پر زد آن که گشت از عشق آذین

دعای حلمی عاشق چنین است
که چشم بد به دور از عشق، آمین