سرای حلمی

ای رمز تو آسمان گرفته
راه تو سپاه جان گرفته

نور تو زمان ستانده از خود
موسیقی تو جهان گرفته

راه تو رهی ز آسمان است
بر روی زمین کران گرفته

اسم تو بزیستیم و خوش بود
این زیستن امان گرفته

هر کس ز تو گفت کار خود کرد
وه زین شب گفتمان گرفته

من گفتم و این تو بود در من
در هم ز تو گفت ِمان گرفته

ای اهل ادب چه گویی از ما؟
ای جمله خران نان گرفته!

حلمی چو قلم ز ماه بگرفت
عشق از نو خط بیان گرفته