آن کس که می خواهد نظر بی توقّع الهی بر او ارزانی شود باید خود چنین باشد. با زندگی بی دریغ بودن تا زندگی بی دریغ ارزانی دارد، و زندگی نیز بر آن کسان بی دریغ می بخشد که هدیه های او را نزد خویش نگاه نمی دارند.
هیچ هدیه ای نگاه داشتنی نیست، چنان که رود آب را در خود نگاه نمی دارد، خاک بذر را و کالبد نیز جان را. هیچ چیز برای انسان نیست، انسان نیز برای خود نیست. همه چیز برای زندگی ست. سنگ و گیاه و حیوان اگر برای انسان، انسان نیز برای خدا.
هر چیز باید به چیز بالاتر از خود ارزانی شود تا جاری بماند. این چنین روح در گردش می ماند، وگرنه آب مرداب می شود و هوا می گندد و انسان نیز به جنازه ای بر دو پا بدل می گردد و تا ابد از این گور به آن گور در مراجعه ی عبث باقی می ماند. باری چون زندگی جاری شود رجعت به سوی خداست.
تنها هدیه ی سکوت نگاه داشتنی ست، باقی همه بخشیدنی ست. آن چه در سکوت نیز به بار می نشیند نیز بخشیدنی ست و آن عشق است، آن موسیقی ست و آن پرده ای از هنر است که باید حجاب جان آدمی بالا زند و عریانی روح را بی هیچ نقاب به دید آرد.
پس برای زنده ماندن باید زندگی بخشید.
حلمی | کتاب لامکان
