شادی که با اسباب بسیار فراهم شود تالاب غم است. این شیّادان راهزن موفّقیتی، این برگزارکنندگان آزمونهای دانشگاهی، این به پا کنندگان تالارهای فصل و عزا، این شیطان پرستان، اسباب سازان غم و اندوه بی نهایت اند.
به اندازه باید، به ضرورت و به نیل هدفی والا.
هرچه پیش از اندازه، هیزم آتش است.
حلمی | کتاب لامکان
چون بذر که سر از خاک بیرون می کند و نخستین پرتوی آفتاب بر تن نازکش فرو می نشیند و در خود می پیچد، مترس! مترس! از آفتاب مترس، ای به تاریکی خو کرده! خوابهای تاریکی به سر شده، اینک مترس، از آسمان مترس، از روشنی مترس. بپیچ و بتاب تا اوج مقدّر سرو و همه ی این راه طولانی را تاب آر، ای سر از سهمناکی بهمن بیرون کرده و تا مرداد رهسپار! ای نورسیده بر سر زلف مطوّل عشق! از آواز، از نور، از موسیقی و از رقص ستارگان در شب بی انتها مترس، که در این آستانه، تقدیر، ستاره شدن است.
حلمی | کتاب لامکان
نقّاشی از: ولادیمیر کوش
دو چیز با عقل جور در نمی آید: حماقت بشری و عشق.
احمق ها باید بروند دروس عقل را بیاموزند و سرانجام عاقل و در نهایت فیلسوف شوند. و آنها که افقشان عشق است باید بروند دروس عشق بیاموزند و در نهایت عاشق شوند.
و آن گاه عشق که با هیچ چیز جور در نمی آید. نه با حماقت بشری، نا با عقل فلسفیده و نا با آن راهی که افقش عشق است!
حلمی | کتاب لامکان
بیدار که روز دیگری تابیده ست
شهزاده ی عشق خواب دیگر دیده ست
زان سوی فلک که مردمانش سازند
موسیقی رب العالمین باریده ست
حلمی
