این که عدّه ای از انسانها بر روی زمین در مدارس مذهبی، علمی، فلسفی، هنری و غیره تحصیل می کنند و دانش آموخته و فارغ التحصیل رشته های مختلف می شوند، به این معنا نیست که در این زمینه ها بیشتر از بقیه می دانند، بلکه بیشتر از بقیه نیازمند دانستن اند و در ابتدای راهند.
آن که در بیرون زندگی ست در مدرسه ها مشغول نگاه کردن، بررسی و یادگیری نظریه های زندگی ست. آن که در درون زندگی ست با خود زندگی می آموزد و می آموزاند. اینها آموزگاران زندگی اند و در فروتنی و برکناری از مقامات و مدارج انسانی زیست می کنند. حال آنکه زندگی از حرکت ایشان زندگی ست. هنرها از ایشان پر و بال می گیرند، موسیقی ها از درون قلب ایشان برمی خیزند و عشق بر سر و شانه های ایشان می بارد. آن نخستی ها صورت زندگی و ایشان سیرت آن اند. پس ابتدا ظاهر است، و سپس باطن. نخست شریعت است، و آن گاه طریقت.
و تنها در درون زندگی ست که یک رهروی زندگی به گوهرهای معرفت و حقیقت دست می یابد.
حلمی | کتاب لامکان
