سرای حلمی

رمزی و کلیدی به در و منزل ماست _*_‌ بر هر که بخواند این خط راز، سلام

حماسه خبر نمی‌کند

حماسه خبر نمی‌کند، چنان چون جاودانگی.
آفتاب خبر نمی‌کند و نیزه‌زاران گندمگونش در شعف‌گاهان سحر.
کوبه خبر نمی‌کند که کی می‌زند و ترانه‌ی آمدن سر می‌دهد. 

خروش خبر نمی‌کند،
و سپیده‌ای که در شب دست در حال روییدن است. 

حلمی | کتاب اخگران
حماسه خبر نمی‌کند | کتاب اخگران |‌ حلمی
موسیقی: Chris Rea - E
۰

تا عمر هست..

تا عمر هست جسم تخمیر می‌کنم و روح بر می‌کشم. تا عمر هست کوتولگان هیزم می‌کنم و اخگران پرواز می‌دهم.
تا عمر هست - این تنهایی عظیم بی‌انتها -، آسمان در آغوش می‌کنم، ماه در آغوش می‌کنم، خورشید در آغوش می‌کنم و با تمام جان خویش بر زمین می‌کوبم و از زمین سرد کوبیده‌ی نامروّت، عشق، آزادی، بخشایندگی و راستی فراز می‌کنم. 

تا عمر هست؛
این برکت بی‌حدّ ناممکن.

حلمی | کتاب اخگران
تا عمر هست | کتاب اخگران |‌ حلمی
۰

چه اگر من یک‌ تن..

چه اگر من یک‌ تن همه آن دوزخیان را به آغوش گیرم و به زمین افکنم؟ به بهشت نه، کآن بهشت از دوزخ بتر است. آن دوزخیان را تنگ در آغوش گیرم و به زمین افکنم. کاین زمینِ سخت از بهشتِ نرم صدهزاربار بالاتر است.

چه اگر من یک‌ تن،‌ هزار تن شوم و از من یک، هزارهزار روید و از هر هزار، هزار هزار هزار؟ چه اگر من عزم کنم و دوزخ بر سر آن بی‌وطنانِ بی‌شرفِ هزارپدرِ بی‌خانه خراب کنم؟ چه اگر منِ درویشِ پستِ بی‌همه، یکتایی پیشه کنم و به یکتایی همه انجمن و همه تن از هم پاشم و آن یک روحِ تک در خویش فراهم آرم؟

چه اگر من پرده‌ی بی‌کرداری بدرم و آن هلال واژگون و ستاره‌ی خونریزش بازگونه کنم؟ 
چه اگر من یک‌ تن،
هزار تن شوم،
و همه آن دوزخیان،
به آغوش گیرم و به زمین افکنم؟

حلمی |‌ کتاب اخگران
چه اگر من یک‌ تن.. | کتاب اخگران |‌ حلمی
۰

یکی خواهد آمد

اطمینان دارم هیچ چیز بعید نیست، و حتّی آزادی بر چنین مردمانی سخت در بند و عاشق غل و زنجیر خویش. حتّی اگر یکی از هر صدهزار بتواند خود را آزاد کند، بر هر یک از آن صدهزار یک پرتو از آن نور خواهد بارید. حتّی اگر یکی از هر صدهزار، مشعلی از عشق خالص در قلب خود بیفروزد، بر سینه‌ی هر یک از آن صدهزار اخگری خواهد نشست. 

آری، یکی خواهد آمد؛
هم او که در درون پیرهن‌هایتان در خاموشی به انتظار نشسته است. 

حلمی |‌ کتاب اخگران
یکی خواهد آمد |‌ کتاب اخگران |‌ حلمی
۰

برکت بوسه‌ای‌ست..

برکت بوسه‌ای‌ست به ناگاه از محبوبت. برکت نانی‌ست از عرق جان. برکت کلامی‌ست از سر مهر حقیقی. برکت عشقی نوست بر فرق میلادی نو. برکت این وصال است که در آسمان نقش بسته و بر زمین حجاب می‌درد.

برکت ستاره‌ای‌ست از شش سو گسترده تا بی‌نهایت. برکت خلاصه‌ی آسمان است بر زمین. برکت مجموع جانهاست در یک جان. برکت تن‌های تنهاست و این خورشیدی‌ست که در قلبم می‌تابد و همه‌ی عوالم را روشنی می‌دهد. برکت این موسیقی‌ست که بی ساز و بی دست و بی دهان به گوش می‌رسد.

برکت تویی ای آغوش‌گشوده
به ناگاه بر قلبم نازل‌شده.

حلمی | کتاب آزادی

برکت بوسه‌ای‌ست.. | کتاب آزادی | حلمی

۰

شب عاشق است

شب برکت می‌دهد. شب نور است و موسیقی. شب عاشق است. از شب نهراسید، در شب غوطه زنید و برکات و بوسه‌هاش نوش کنید. خود را در آغوشش گم کنید. شب از شب نیز برمی‌خیزد و در سپیده‌دمان با رقصی تازه‌تر خود را می‌پیچد و در روز می‌تازد.

گرچه از مردمان روی تافته، باری در مردمان تپیده، و قلب مردمان از قلب شب می‌زند. شب در عظمت خویش می‌گسترد و از خدا می‌تابد و در خدا می‌گسترد و می‌گستراند.

شبانه می‌پرسم: ای خداوندگار آیا هیچ روزی از شب فرا می‌خیزم و به ستاره‌ای نوتر بدل می‌گردم؟ شبانه می گوید خداوندگار: برمی‌خیزی، لیکن باید تمام شب را ستاره‌باران کنی و این واحه‌ی زار از نور خدا و موسیقی دل برقصانی. شاکر و منّت‌گزار و رقصان می‌گویم: باشد ای خداوندگار، حکم آنچه تو می‌فرمایی.

شبم،
تمام شب می‌رقصم.
می‌رقصم تا صبح آزادی،
و آنگاه خود به چیزی نوتر بدل می‌شوم،
به خورشیدی تازه‌تر در خدا.

حلمی | کتاب آزادی
۰

تو ای نسیم روح‌وز وزان شو در خیال‌ها

تو ای نسیم روح‌وز وزان شو در خیال‌ها
به خواب‌ها و رنگ‌ها، بدین عبور سال‌ها


به چشم‌های رشکسار، به یادهای مشکبار
به عشق‌ها و اشک‌ها، به دست‌ها و بال‌ها


قطار وهم می‌رسد، روان شو پیش‌تر دمی
مرا بگیر زین غمان به زلف باد و یال‌ها


سلام من روانه کن به واصلان دوردست
که دور باد و دور باد ز جانشان زوال‌ها


به نام جاودان عشق که نام راستین توست
جدا مباد عشق‌ها ز لام‌ها و دال‌ها


جهان چو خواب می‌رود به مردمان خوابرو
من و تو روح می‌شویم به سوی گنج و مال‌ها


به کُل چو بنگری نماست نقوش آن جمال مست
به جزء بنگر و ببین فصاحت کمال‌ها


چه شورشی‌ست در جهان ز صوت و نور آستان
تو حلمیا غزل بخوان به قصّه و مثال‌ها

تو ای نسیم روح‌وز وزان شو در خیال‌ها | غزلیات حلمی

۰

کار از روش خفایی ماست

کار از روش خفایی ماست
بنهفتن پارسایی ماست


ما را ز برون چو خود ببینند
این حربه‌ی آشنایی ماست


خلق آمد‌ و‌ شد به خویش دارد
دل قاصد بی‌صدایی ماست


نازاده کجا توان بمیرد
خاموشی ما خدایی ماست


این خرقه ز بوی باده مست است
این مستی ما همایی ماست


جانم شرف شراب دارد
این جام به همنوایی ماست


آنی که فلک ز اِنس دزدید
در هیبت ناکجایی ماست


ای عظمت آرمیده برخیز
در خویش که راه غایی ماست


حلمی سخن ستاره بسرود
این قول و غزل رهایی ماست

۰

از لامکان صفحه می‌خوانم

من از متن نمی‌گویم، از بطن می‌گویم. سخن از دل است، از گِل نیست. من دم دل می‌زنم، زین سبب است پیرامونم خلوت است. جلوه‌ی پایین کشته‌ام تا جلوه‌ی بالا گیرم. از روز رو گرفته‌ام تا در شب بدرخشم. تصویر نمی‌دانم، از نور قرن‌هاست جان برده‌ام. تنها صدا می‌دانم، تنها صدا می‌رانم. 


من شعر نمی‌دانم،
از لامکان صفحه می‌خوانم.


حلمی | هنر و معنویت

از لامکان صفحه می‌خوانم | هنر و معنویت | حلمی

۰

تو فاضلی و بخت بلندی داری

بر گرده‌ی نور آسمانی دارم
در رایحه‌ی صوت جهانی دارم
تو فاضلی و بخت بلندی داری
من عاشقم و جانی و آنی دارم

حلمی

بر گرده‌ی نور آسمانی دارم | رباعیات حلمی

موسیقی: Katil - Kuzim

۰

ساقی‌شدن بیاموز

تنها آن زمانی که چیزی تبدیل به هنر می‌شود ارزش زندگی می‌یابد. تنها آن زمان که صوت درون شنوایی می‌شنود و می‌نویسد و می‌نوازد و به بیرون از خود جاری می‌کند، صوت صوت است. تنها آن موقع که بینایی می‌بیند و به بوم می‌کشد و به تپش جان خویش به جهان هدیه می‌کند نور نور است. 


تنها سالک خلّاق است که لیاقت نام سالکی دارد، وگرنه این همه بسیاران حرف و حدیثی در همه سو ریخته، و جز ادعا و نخوت هیچ نیستند. 


دانش را بگذار دم کوزه، تو برو سر به درون کوزه کش و آب حیات بهر خلق پیاله کش و ساقی باش. تو برو ساقی‌شدن و مست‌کردن بیاموز، ورنه همه کس که دانش مستی می‌داند.


تو برو رنج هستی بیاموز.


حلمی | هنر و معنویت

ساقی شدن بیاموز |‌ هنر و معنویت | حلمی

۰

نوای آسمان‌ها چست و چالاک

نوای آسمان‌ها چست و چالاک
خروش سازها وین لحظه‌ی پاک
درون گوشها نایی‌ست تا دل
تو تا دل می‌روی ای رود، بی‌باک!

حلمی

نوای آسمان‌ها چست و چالاک | رباعیات حلمی

۰
وبلاگ رسمی سید نوید حلمی،
انتشار مطالب با ذکر نام و منبع آزاد می‌باشد.

بیاریدش، ز ایمانش مپرسید
کشانیدش، ز دامانش مپرسید
به پنهانش منم در هر شب و روز
رسانیدش، ز پنهانش مپرسید

من اینجایم باز،
با ملکوتی که از انگشتانم می‌چکد.
آرشیو مطالب
طراح قالب : عرفـــ ـــان قدرت گرفته از بلاگ بیان