سرای حلمی

این شب بی‌قرار بین، یک به قد هزار بین
از ره استتار رو، روح به اقتدار بین

این متوهّمان زار خواب گذار و راه زن
حشمت نور و صوت را نیک به انتشار بین

ملک خرابه‌زار چیست؟ بتکده و مزار چیست؟
غیبت بی‌بهار چیست؟ بر شو حضور یار بین

کودک اعتقاد را ترجمه‌ی بهار کن
معرکه‌ی جهاد را در دل بی‌گدار بین

امّت آخ و آه را تا به ابد وداع کن 
خلقت پابه‌ماه را در قدم دیار بین

آن همه حرف دود شد، بود ددان نبود شد
منبر خواب‌مردگان سربه‌سری غبار بین

باز زمان شاه شد، ظلمت گِل پگاه شد
دیو برفت و ماه شد، غایت انتظار بین

آن سوی شب نگاه کن، هر که بشد به راه کن
خواب جلال و جاه را خاصه به انفجار بین

حلمی از این دیار رو، یار شدی و یار رو
گمشدگان راه را در دم خود به کار بین

به فریادی خمش گویم جز آزادی نمی‌دانم
ز جای غم مپرس از من که این وادی نمی‌دانم
شعف از درد می‌خیزد، چو زن بر مرد می‌خیزد
ز جانم گرد می‌خیزد، جز از شادی نمی‌دانم

حلمی

موسیقی: Rajna - Glorian 

گذر ز ارتفاع رنج به می میسّر است، هان!
بنوش و درگذر از این فراز و شیب در میان
 
خلاصه‌ات بگویم ای دلی که دربه‌در شدی
پیاله رهنمای توست و یار ناخدای جان
 
سرود خوش بخوان که شب هزار حجله می‌برد
حجاب می‌درد پری ز هفت پرده‌ی نهان
 
نفس غنیمتی شمر که قیمتی نبخشدت
زمین به کان بی‌حساب، فلک به چرخ رایگان
 
شعور باده کشف کن که رازها گشایدت
وگرنه عقل زورقی‌ست به‌گل‌نشسته در گمان
 
ملال‌زار منطق و منم‌منم کنار نِه
بدانگه از شب سیه عروج می‌کنی چنان
 
بیا که کاروان شه به اذن باده می‌رود
پیاله راه آسمان نشان دهد به آن نشان
 
به مشت آب و خاک و کان چه فخر و منزلی و جان؟
مقدّر است راه تو، اراده چیست؟ پر کشان!
  
ز خوابگاه باده و خیال پخته حلمیا
پیاله سرکش و جهان به گور خویش وارهان

موسیقی: Niyaz - Beni Beni

کار از روش خفایی ماست
بنهفتن پارسایی ماست

ما را ز برون چو خود ببینند
این حربه‌ی آشنایی ماست

خلق آمد‌ و‌ شد به خویش دارد
دل قاصد بی‌صدایی ماست

نازاده کجا توان بمیرد
خاموشی ما خدایی ماست

این خرقه ز بوی باده مست است
این مستی ما همایی ماست

جانم شرف شراب دارد
این جام به همنوایی ماست

آنی که فلک ز اِنس دزدید
در هیبت ناکجایی ماست

ای عظمت آرمیده برخیز
در خویش که راه غایی ماست

حلمی سخن ستاره بسرود
این قول و غزل رهایی ماست

باید به پرده رفتن، جام خطر کشیدن
از جامه‌ها گسستن، بی جامه پر کشیدن

باید به جنگ من‌ها با عقل در فتادن
بر کلّ هستی خویش خطّ حذر کشیدن

کشور به کشور از خود باید برون نشستن
تاریخ خویشتن را از خود به در کشیدن

این گونه رنج بردن مر رخصت شفا نیست
باید که هیکل درد هر شب به بر کشیدن

گر راحتی بخواهی زین چارمیخ وحشت
باید بسان آتش بی خویش سر کشیدن

جام خدا چو خواهی شب تا به شب چو حلمی
بار همه جهان‌ها باید چو خر کشیدن

سرگشته و حیرانم زین بازی جان‌فرسا
پیدا و کرانم نیست زین عشق کران‌فرسا
 
سامان خراباتی در چشم تو می‌بینم
پیمانه لبالب ده ای جان جهان‌فرسا
 
ساقی چو تویی باید تا مست ز پا افتد
افتانم و خیزانم زین جام نهان‌فرسا
 
تا تاج دهی جان را تاراج دهی جان را
ما باج خراباتیم ای تیر کمان‌فرسا
 
راهیست که سامانش بیکاری و بیماری‌ست
ما کار نمی‌جوییم ای کار امان‌فرسا
 
زین دام رهایی نیست، جز راه تو راهی نیست
ما قسمت صیّادیم زین صید روان‌فرسا
 
تا باد بهار آورد طوفان همه گل‌ها برد
چون باد وزیمان هی هی باد خزان‌فرسا
   
حلمی که به پیمانه جان بست و ز جان افتاد
بادا که به پا خیزد زان سود زیان‌فرسا

گویند ستارگان آن‌جهانی باشیم
بر روی زمین به بی‌نشانی باشیم

در صورت یار سالکان گمراهند
ما باطن بی‌صورت جانی باشیم

آن را که نبوده ابتدا ختمش نیست
بی‌خاتمه روح لامکانی باشیم

هر آینه روح دگری می‌خیزد
ما نیز به شاباش نهانی باشیم

هر ثانیه جنگ دگری در راه است
در صلح رسیدگان آنی باشیم

ای خوابزده بهش که وقتی ناب است
تا خارج از این ره گمانی باشیم

حلمی ره سرخ دل را بگشود
ما دلشدگان به مژدگانی باشیم

موسیقی:‌ Dmitri Shostakovich - The Second Waltz

جهل و کبر ملّت‌ها را درو می‌کنند، ادّعای خودشناسی، ادّعای خداشناسی، این که من برترم و راه من، دین من، کیش من، فکر من، شیوه‌ی من برترین است. باری زندگی عزم می‌کند تا حقیقت خویش عریان کند. زندگی عزم می‌کند تا بر دهان طفل خام عقیده زند.

 
بشنو! ببین! تجربه کن! زندگی چنین می‌گوید. مرده می‌گوید نمی‌خواهم. خودبین می‌گوید من باید دیده شوم. کوتاه می‌گوید من بلندترین‌ام، دیگران باید به من بنگرند. آری دیگران به تو می‌نگرند، لیکن به خردی و نادانی‌ات.

زندگی می‌گوید: اینک تاوان! 
اینها همه تجربه کن تا بزرگ و آبدیده شوی.

حلمی | هنر و معنویت

موسیقی: Sayat Nova - Tamam Ashkhar

دل به سان قبله‌نماست، سوی تو نشانه می‌گیرد
آدمی غریبه می‌یابد، در تو آشیانه می‌گیرد

ای دریغ روزگارانی که نماز عقل می‌خواندم
حالیا به مذهب عشق دل ره ترانه می‌گیرد

ای جهان ببین که چشمانم سوی عالمی دگر دارند
جان من ز بهر اسبابت نی دگر میانه می‌گیرد

ای زمین ز چرخ دیرینت رستم و به روح برجستم
ای زمان ببین که پروازم سمت بی‌کرانه می‌گیرد

با تو مردم زمانه کجاست ای دل خدای‌گونه‌ی من 
تو برو رهایی‌ات خوش باد، مردمت بهانه می‌گیرد

حلمیا ز چرخ ویرانی دل کن از طریق پیشانی
پشت سر جهان روحانی با تو راه خانه می‌گیرد

ما را به غم هزاره بتوان دیدن
در ظلمت شب ستاره بتوان دیدن
 
گر رحمت عاشقان به جایی گیرد
آن آینه را دوباره بتوان دیدن
 
آن سایه که دیده‌ای ز من هیچ نبود
این نور به انتحاره بتوان دیدن
 
آن شعله‌ی جان من تو را آتش زد
آخر تو مرا چه کاره بتوان دیدن
 
آهنگ تو را شنیده بودم پنهان
آن صورت خوش هماره بتوان دیدن
 
معنای من از چنان توئی پنهان نیست
بادا که ورای استعاره بتوان دیدن
  
حلمی به تو مستی طریقت بخشید
پیمانه به یک اشاره بتوان دیدن

موسیقی: Henry Purcell - The Indian Queen

شیخ ریا سوی دل ما میا
غرقه شوی، دامن دریا میا

راه زدی، باختی و سوختی
شد به هوا هر چه که اندوختی

نیک نگر راه به چَه برده‌ای
عاقبت خویش تبه برده‌ای

خلق مرو این همه با مردگان
خیمه مزن بر ره افسردگان

آخر این قصّه بترکد حباب
شفته شود قافله‌ی مرد خواب

نوبت تندرزن بیداری است
هوش که هنگامه‌ی هشیاری است

چرخ دگر، دور دگر، دور نور
ذوب شود سامره‌ی زرّ و زور

وقت عرق‌ریزی مرد دل است
وقت برون‌کردن گُل از گِل است

دامن از این قوم برون‌کرده پاک
در عدم عشق به تبدیل خاک

ای شده دل معبر تحویل سال
ای شب هجران‌زده اینک وصال

سالک دل سوی دل ما بیا!
غرقه شوی، دامن دریا بیا!

حلمی

موسیقی:‌ Enrico Macias - Zingarella