سرای حلمی

ای کز غم تو سپاه جان سوخته شد
جان‌ها به لب آمد و جهان سوخته شد
 
منطق ز بیان فتاد و زین مشعل صبح
شولای عدد کشان‌کشان سوخته شد
 
خاموش شد آن چراغ افسون و فساد
افسانه‌ی این کون و مکان سوخته شد
 
آن شاهد وصل آمد از حجله‌ی نام
هر بود و نبود و این و آن سوخته شد
 
ساقی به میان آمد و این چرخ عدم
با آدم و غیر عاشقان سوخته شد
 
مغبون بهاران و صد افسون خزان
با عطر گلاب و گلسِتان سوخته شد
 
گفتند هر آیینه که عصری دگرست
هر آیینه اعصار گران سوخته شد
 
حلمی به مقام روح چون تیر برست
زین حادثه تقدیر کمان سوخته شد

هلاکت‌های توفان دارد این ره
حریفان را پریشان دارد این ره

خرابان را خوش است این پاکبازی 
خوشان را موج نسیان دارد این ره

خسان بر آب و خاصان در ته آب
زلالان را چه طغیان دارد این ره

شیوخ عقل را بر صخره کوبد
رسایان را پشیمان دارد این ره

گذر زین طاق خونین وه عجب شد
هزاران وادی و خوان دارد این ره

نه دیگر نام و هادی دارد این‌بار
نه دیگر کوب و دربان دارد این ره

شبم را لرزهای آتشین برد
که مشعل‌های لرزان دارد این ره

سرم رفت و دلم رفت و تو ماندی
حضورت را به غلیان دارد این ره

نه دین دارد نه دنیا، عشق این است
نه نان دارد نه خان، آن دارد این ره

برو حلمی قمار عشق می‌باز
که بردن‌های پنهان دارد این ره