سرای حلمی

به پنهانی بیامیزم، به جان عشق آویزم
چو برخیزم فروریزم، چو بنشینم به پا خیزم

به رقص نور و موسیقی بساط خویش برکندم
چو جان خویش بربندم به جام باده درریزم

صفای دیگری دارد به شب با دوست گُل گفتن
میان گود بنشستم که گلزاری برانگیزم

تَتاران دل ار سویم به قصد جزیه برخیزند
از این جنگی که رو در روست به جان تو نپرهیزم

از این پیمان آتش‌خیز یکی حلمی‌ست بی‌پرهیز
اگر حکم است صلح آرم، اگر رزم است بستیزم



In secret I shall mingle, to Love’s own soul I’ll cling,
When rising, I shall scatter, when sitting, I shall spring.

In dance of light and music, I cast away my ground,
When binding fast my spirit, I pour it in wine unbound.

A purer joy awakens when with a friend I speak of flowers,
I sat within the circle’s heart, to rouse a blooming bower.

And if the Tatar hearts should rise, demanding tribute due,
From this face-to-face of battle, I shall not flee for you.

From this fire-forged covenant, stands Helmi, unafraid:
If peace be called, I’ll bring it; if war, I’ll wield the blade.

کتاب صد غزل

حمایت مالی