سرای حلمی

صورت آفتابی‌اش، سیرت انقلابی‌اش
خامشی خطابی‌اش، نور نهان آبی‌اش
شک بتند که کیست او، عقل چرد که چیست او
هیچ مگو که نیست او، هست و ببین غیابی‌اش

حلمی

درویش به پیش آمد تا خلق بیفروزد
چون خلق ریایی بود در آتش خود سوزد
درویش خفایی بود، او نور و نوایی بود
از جان خدایی بود، تا خلق چه آموزد

حلمی

تو خوشی به این که حرفت به جهان صفا ببخشد
به میان خلق اوهام دم تو شفا ببخشد
تو خوشی به خودفروشی، به طریق خلق‌دوشی
به ریا چه نیک کوشی، برو که خدا ببخشد

حلمی