سرای حلمی

ساقی دل و سبوی چشمان
این کیست شبان به کوی چشمان

این مردمکان که خواب دارند
ما لیک تَکان به توی چشمان

دیدی که چه بی‌بخار برخاست
خلقی پی آبروی چشمان

ما جلوه و آبرو ندانیم
اشک‌ایم نهان به جوی چشمان

خاموش که وقت کارزار است
برپای به های‌و‌هوی چشمان

گفتا دم باده نیست حلمی؟
گفتم سر جان، به روی چشمان