سرای حلمی

گرچه یاران باوفا باشند تنهایی خوش است
خلوت خاموش من با یار رویایی خوش است

گرد افلاکی چو بر دوش من و تو ریخته
بی‌نیاز از خلق دون این طرز آقایی خوش است

با شریکان نهان بنشسته در بغداد روح
با تو تا دارالسّلام این رقص شیدایی خوش است

عشق را تا نام بردم جنگ‌ها آغاز شد
گه مسلمانی به راهش گاه ترسایی خوش است

دیدمش صبح عدم تقدیر آدم می‌نوشت
چون رسیدم گفت از تو باده‌پیمایی خوش است

کفر را بالاتر از ایمان مفتی رتبه است
تا ندیدی اولیا معشوق هرجایی خوش است

حلمیا کس دانه‌ی معنی نمی‌چیند، خموش!
حالیا بی هیچ گفتاری هم‌آوایی خوش است

موسیقی: Bruno Ferrara - Amore Mio

غمت غریب و تنهاییت عظیم، ای تو بر سر دوراهی جهان خویش ایستاده! یا این سو یا آن سو، و مجال انتخابْ کوتاه، و توفان عشقْ عظیم آنگاه که بگویی آری، و دیگر هیچ چیز همچون گذشته نخواهد بود. تو بگویی آری، از اعماق دل، و عشق بشنود، و دیگر هیچ چیز همچون هیچ چیز نخواهد بود. 

غمت غریب و تنهاییت عظیم، 
ای تو بر سر دوراهی جهان خویش ایستاده! 

و آفتاب دیگر خواهد شد و شب دیگر خواهد شد و روز دیگر. سنگ دیگر خواهد شد، حیوان دیگر و انسان دیگر. و چون تو انتخاب کنی و قدم در راه بگذاری، و چون بهتر بگویم: «قدم در راه بگدازی.»

حلمی | کتاب لامکان

موسیقی: Of Monsters And Men - Love Love Love

در میان جمع سرگردانان هیچ چیز بهتر از تنها بودن نیست. در میان آنها که ارزشهایشان بیرونی و برآمده از من اجتماعی ست، تنها بودن نه یک انتخاب بهر آسودگی، که عرصه ی دردمند تعالی ست. 

ای آدمی! برو از خویش دور شو تا نزدیک شوی، برو تنها شو، وا شو از تن ها تا پیدا شوی. این دهان های کف کرده از دروغ را بنگر، این ذرّات سرگردان نفرت و جهل و شرارت، که تو از هر چه بیزاری می جویی بی شک که از همان تباری، و تو بر هر چه می شوری بی شک که از همان نواری. 

از خلق بی رویا باید دور شد و رویاهای خویش پرورید. از ذرّات شبیه باید تبرّی جست، و چه خوش تر که بگوییم از توده های بی شکل شبیه تا نام ذرّه آلوده نکنیم، که ذرّه ی جان خوابگاه خداست.

حلمی | کتاب لامکان