سرای حلمی

باید کاشته شود در قلب،
بذر بی‌بازگشت روشنی.
در اهتزار،
هماره عشق.

حلمی - کتاب اخگران

: چقدر زیباست!
: چه؟
: درخشش باده در جام.
: خداست.

حلمی - کتاب اخگران

در برابر جمعیت،
هماره نه.
ورنه چو پیغمبران سقوط،
خلق، بی‌راه - 
راه، چاه. 

حلمی - کتاب اخگران

ما را ترک می‌دارند،
ما پیش‌تر ایشان را.
هیچ کس هیچ کس را،
همگان همگان را.

حلمی - کتاب اخگران

از گذرگاهان بی‌عبور،
هر قرن یکی و دو تا. 

حلمی - کتاب اخگران

شهامت خویش بودن.
نه از آدمی،
نه از روح.

حلمی - کتاب اخگران 

صدایی مهیب؛
چیزی تازه. 

حلمی - کتاب اخگران

اگر نوری
با چنین ظلمت به خاک شد،
چه کورسوی حقیر. 

حلمی - کتاب اخگران

انضباط، می‌آفریند.
انضباط عشق، خلقت به پا می‌کند.

بیدار می‌شوم،
نگاه می‌کنم؛
ساعت، صفر است. 
وقت آفرینش.

حلمی

پنداشته بودم؛ چو استادی که سخن می‌گوید.
دانستم: چو خری که بار می‌برد.

حلمی

لحظه؛ به این لحظه نباید رسید، یا اگر کس رسید باید تا تمام این لحظه تاب آورد و آتشش به جان بخرد. لحظه‌‌ای بی‌مروّت، تاب‌سوز، بی‌گدار، بی‌حد؛ لحظه‌ی نارفیق حقیقت. 

حلمی | هنر و معنویت

ای بر بلندای بلند،
هرآینه که کوتاه شوی!

حلمی