دوش در آن مردم راحت‌زده
مصدر جمعیّت عادت‌زده
روح به جان آمد و فریاد زد:
مُردم از این جمع عبارت‌زده
خسته از آن انجمن من‌پرست
خورده و خاموش و جماعت‌زده
بر شدم از دام فلک پرکشان
زان همه خواران حماقت‌زده
ننگ بر این من که مرا تن کشد
در فلک تنگ حجامت‌زده
سوی خدا می‌روم و در خدام
تا که چه فهمد تن غارت‌زده
من نه چو وعّاظ برم در میان
حرف خداوند تجارت‌زده
حلمی افسانه‌ام و فارغم
از دد و دیوان اشارت‌زده
تو در غم این جهان نباشی
دلبسته‌ی این و آن نباشی
در عشقْ خودی و از دم خود
بر تکیه‌ی مردمان نباشی
با درک فقدان، جستجو آغاز می شود. با دانستن جهل، حرکت در آگاهی آغاز می شود. آن کس که می گوید من دارم، من هستم، من بلند، من بالا! او مرده است و نمی داند که مرده است. آن کس که می گوید من هیچ ام - به تواضع، نه به ادّعا و تفاخر - طلبش اوج می گیرد و حرکتش آغاز می شود. ابتدا باید از مرگ خویش آگاه شد.
روح در نقطه ی آغاز سلوک معنوی بر لبه ی درّه ی تنهایی رسیده است. می گوید: من دیگر اینها را نمی خواهم، آداب و آیین های بشری را نمی خواهم، این شب و این روز را نمی خواهم، این روابط پوچ و این حلقه های تکرار اصم را نمی خواهم، این عید و عزا و میلاد و وفات و این گردش پست در چرخ اوهام را نمی خواهم. آن گاه چشم می بندد و خود را در آغوش خداوند رها می کند.
بشنو موسیقی های اصل و ببین انوار حقیقی را! این ها که با آنها خوشی همه هیچ اند. به دنبال نواهای راستین باش که تو را از تو برهاند. واضح باش، شفاف سخن بگو، ابتدا برای خود و با خود، و سپس با دیگران و برای دیگران. خودِ خودت را بنما. گم شده ای، در جستجوی خویش صادق باش. گزافه مگو، گنگی مکن. چون شایسته ی کلمات حقیقت شده ای، قدردان باش و با جانِ تسلیم بپذیر، و آنگاه آماده باش تا حقیقت تو را به کار گیرد.
حلمی | کتاب لامکان
کتاب لامکان را می توانید در اینجا بخوانید.
