سرای حلمی

عربده در جهان مزن، پوزه به خاک می‌شود
خیمه‌ی خواب‌مردگان چاک‌به‌چاک می‌شود

راحت و ناز جسته‌ای، خاک و خراب آن تو
خویش به آز جسته‌ای، خویش هلاک می‌شود

راز مگفتمت که تو جار به کوچه‌ها زنی
زحمت خویش کردی و این همه پاک می‌شود

ساز به کوک غم مکن، دم ز سپاه من مزن
جان غباربسته‌ات سهم مغاک می‌شود

منقضیان عقل بین! منهدمان نقل بین!
عاقبتی که کبر و جهل بر تو مِلاک می‌شود

تار و تبار سرزمین چیست به آه کفر و دین
پاک شود خرافه‌ها، موعد تاک می‌شود

حلمی از آسمان دل باده‌ی روح برکشید
سرخ‌لبانه دوش دید دیو به خاک می‌شود

ناکسان آفتاب نمی‌دانند
گوهر شراب نمی‌دانند

سر به چاه خود فرو کرده
قصّه‌ی ماهتاب نمی‌دانند

درب آسمان به خود بسته
جز زمین خواب نمی‌دانند

کاسه‌ی شکست می‌بندند
جز ره لعاب نمی‌دانند

کودکان فکر و اوهامند
ذکر بی‌حجاب نمی‌دانند

عیسی زمان نمی‌بینند
تشنگان راه آب نمی‌دانند

گفت حلمی به وقت دریابند
حالیا این صواب نمی‌دانند

موسیقی: Giolì & Assia - Inside Your Head

سحر به گوش دل رسید نوای طبل آسمان
فرشتگان به گرد و من پریده از غلاف جان

پگاه جنگ و خون و آه که بود مژده‌ای به راه
همه به گوشه‌ای و مه به قلب خاور میان

چو گردباد دود و مه خزید سوی جان من
به سان دود و مه شدم سوی شما روان روان

"جهان آخرت منم، زمین و ازمنت منم"
چنین بگفت و پر کشید جناب مطلق جهان

حضور عشق بود و بس که در میان جان گذشت
وگرنه جان چه هست جز عبور نادم زمان

گمان مبر چو آدمی عزیز و فخر عالمی
بسی سگان کوچه‌گرد به ساحت فرشتگان

چه واصلان هفت خط، چه خادمان روح‌تاز
که ناگهان به در شدند ز پنج پرده‌ی نهان

کجاست حلمیا قرار در این حدود هستپار
فرار بر قرار باد به عزم وصل نیستان

آمد به میان به جان آتش
افروخته شد روان آتش
 
یک جلوه ز دلبری چو بنمود
من بودم و امتحان آتش
 
هنگامه‌ی وصل چون بر آمد
نابود شدم به سان آتش
 
زان چشم سیاه شعله‌افکن
دل سوخته شد به خوان آتش

در روح چو خرقه باز کردم
آن خرقه شد آسمان آتش
 
ای چنگ‌نواز خامه‌افروز
مهمان کن‌ام آن لسان آتش
 
رویای تو پخته شد سحرگاه
من ماندم و آن نشان آتش
 
گفتم چه سزای عاشقی بود
این قصّه‌ی دلسِتان آتش؟
 
گفتا سر عاشقان ندیدی
آویخته از دهان آتش؟
 
خاموش شو و زبان مرنجان
تا ره بردت عنان آتش
  
حلمی ز میانه رخت بربست
آموخته شد زبان آتش

موسیقی: Nils Frahm - More

ای بس عجب که خامان از عشق دم‌زنانند
ترسندگان ز حقّت در صورتت دوانند

بی هیچ نای رفتن از وصل لاف دارند
از تیرها گریزان در حسرت کمانند

از خطّ زنده فارغ، با آنچه رفته عاشق
بن‌بست خودپرستی در کوچه‌ی گمانند

این گونه سالکانی از موسقی گسسته
در خویش تار بسته، خود گفته خود بخوانند

ای خام! راه دور است، برخیز و جاده فرسا
صد پخته از تو خوش‌تر خونیده می‌کشانند

از مرگ باک داری، تو خوی خاک داری
تو عاشقان ندیدی خون رزان چشانند

ما تک به خویش خوانیم، این جمع‌ها ندانیم
این خشک‌ها نگه کن در وقت چون شکانند

گه سبز و گه بنفشی گه زرد و گه عنابی
هرگز منافقان را دیدی که چون درانند؟ 

ای صد عجب که مستان در رنج می‌ستیزند
این شوی و موی‌داران در وهم صلح جانند

وقت سحر جهانم پاشید و عشق فرمود
حلمی بیا که پیران راه صواب دانند

چو به کار قتل خویشم همه در حیات عشقم
بی‌خودی چو قسمتم شد همه در جهات عشقم
   
سوی من نگیرد آدم که سویی ندارد این کم
من سوی شما بگیرم که دم نجات عشقم
 
به شبان به روح خیزم که زمامدار روحم
به زبان روح گویم که شه فلات عشقم
 
زاهدان و حلقه‌بازان هر شبی به جوب ریزم
عاقلان به مرگ بیزم که دم ممات عشقم
 
شاعران و لغوگویان که دُم دراز دارند
همه را لگام گیرم، چه گویی که لات عشقم
 
خامشان به خواب بخشم هدیه‌های لامکانی
هر که جان دهد جهانی بدهم که ذات عشقم
 
حافظ صفات روحم، خادم جهان جانم
پرده‌دار آسمان و قاضی‌القضات عشقم
 
حلمی از سخن چه داند که همه زبان من اوست
من که‌ام؟ بگویمت هان! خازن لغات عشقم

موسیقی: Glen Hansard - The Closing Door

یک سیه‌دل ادّعای حق دارد
در خفایی جفای حق دارد

در برون به ریش و دوش عبا
زاری و های وای حق دارد

زهد خود پیش خلق می‌زارد
جرم خود در لوای حق دارد

نفس او چون شریک شیطان است
خلق را ساده جای حق دارد

خاصه باید ز سگ بیاموزد
جغد هم خوش وفای حق دارد

روح اهرمن به شکل انسان‌ است
هر خری که نمای حق دارد

سربه‌توی و عام و بی‌نام است 
هر که او نی‌نوای حق دارد

حلمیا شب به کوی باده بیا
ساغری اختفای حق دارد

موسیقی: Imen Mehrzi - Mahboubi

خوشان را با خوشان محشور دارند
کران را از کران مجبور دارند

صبوران با صبوران باده گیرند
عجولان را به خامی غور دارند

هر آنکس بار خود بر دوش دارد
نه کس را بهر کس در گور دارند

تو غمگینی که غم را دوست داری
خوشان از خنده‌ی خود شور دارند

غمت از دوش خود بر کس میفکن
تو را با جنس خود در تور دارند

جسوران با جسوران در عروجند
خموشان را به حق منصور دارند

عقاید از سر تاریک خیزد
رفیقان دل از دل نور دارند

به سربازی دل حلمی سخن راند
حروف عشق از حق زور دارند

خیر و شر از سر برهان و بیا
این همه در سجده نمان و بیا

گفت خدا دل سوی من صاف کن
رقص کن و دست فشان و بیا

این همه لب‌خشک چه ترسیده‌ای؟
نام مرا مست بخوان و بیا

با همه بنشسته و بگسسته‌ای
وصل کن این رشته به جان و بیا

نام من عشق است، مرا عشق کن
عقل ز سر وابرهان و بیا

این همه در خاک چه جوییده‌ای؟
وا شو ز تدبیر و گمان و بیا

مسجد و معبد مرو بی‌ من مرو
منزل من قدر بدان و بیا

منزل من قلب سراپا خوشی‌ست
پاک شو از چرک غمان و بیا

گرچه بدین قافله امّید نیست
تو سخن نور بران و بیا

حلمی از این راه که جوشیده‌ای
خلق سویم سر بدوان و بیا

خوش از این قراربانی، سیلان آن‌جهانی
شبم از وصال جوشید و رهیدم از میانی

تو خوشی به شعر و صورت، منم از حروف بیزار
به سکوت سر سپردم و سخن وزید آنی

تو خوشی به نکته‌گیری که به نکته‌ها اسیری
چو به کُل نظر نمایی برهی ز نکته‌دانی

به ره خدای می‌رو که عَلَم ز عشق گیری
چون قلم ز عشق گیری بزنی دم از معانی

همه معنی است عالم به حروف خود دمیده 
تو به قلب‌ها نظر کن که رموز عشق دانی

تو چپی چه راست گویی؟ تو به راست چپ چه جویی؟
به میانه خیز آدم که به آسمان برانی 

به میانه بال بگشا، پر ارتحال بگشا
در اتّصال بگشا که تو باز عشق‌سانی

دمری به طعنه‌ام گفت که شه سخن فلان است
دمرا سخن ندانم، تو برو خوش‌ات فلانی

چو شه سکوت دیدم ز سخن زبان بریدم
به سکوت درنشستم به عوالم نهانی

همه شه‌نگار گفتم، همه را ز یار گفتم
ز ره دیار گفتم به هزار و یک نشانی

به بیان صدق حلمی ز رموز عشق بنمود
تو به آینه نظر کن که ز خود خطی بخوانی

به هر طرف نظر کنم ریا ریا ریا ریا
به هر سویی گذر کنم هوا هوا هوا هوا

به چهره شکل آدمی به سیره هیچ دم مزن
از این جماعت زبون دلا سوا سوا سوا

سوی خدا چو گشته‌ای ز خلق خیره باز شو
که خلق سهم اهرمن و سهم دل خدا خدا

نظر به رنگ‌ها مکن که رنگ کار نفس و بس
بیا به شهر سادگان شنو نوا نوا نوا 

اگر چه بینوا منم نه بند مال و آهنم
نه این منم که بی‌منم ز خسّ و خاشکان رها

ببند چشم و نوش کن ز باده‌های روشنی
ببند گوش و گوش کن صدا صدا صدا صدا

روم ز خوابگاه تن که نیست تن رفیق من
رفیق من تویی و بس به جسم صوت و روشنا

نشین میان چشم‌ها بپوش روی و خشم‌ها
به سوی خانه حلمیا بیا بیا بیا بیا

هیچ دانی چیست میراث شهان؟
کار دل، راه میان، پیکار جان

کیست عاشق؟ جنگجوی عشق‌ورز
تحفه‌ی دل وقف باید در جهان

تیز کن شمشیر و دیو عقل کش
پاک کن از خویش عقل و کار دان

ذات حق در جان بسی پیچیده شد
باز کن از سر حجاب و تیز ران

شعله شو ای سالک راه خدا
پیچ و تابان می‌رو در راه خوشان

عاشقا آغوش بگشا، باک چیست
بال بگشا، کودک خاکی نمان

بی‌رهی در جستجوی راه باش
در رهی رقّاص شو تا بیکران

ساده شو، پیچیدگان را راه نیست
ساده تابد آفتابِ شادمان

کشتی از لنگرگه شب باز شد
حلیما! دل! عرشه‌بانان! بادبان!