من که باشم؟ تو بگو، مأمور دل
خادم بی‌منّت معذور دل
من چه باشم؟ تو بگو، قانون عشق
چنگ می‌زن مر مرا تنبور دل
مرگ را پنداشتی مأمور توست؟
مرگ هم باشد دم مجبور دل
تو سوی من تاختی خود باختی
تاختن بر شش سوی مستور دل؟
بعد از این دست من و زلف شما
تا چه باشد بهرتان دستور دل
در شب تاریک حلمی نور دید
موسقیِ روشنِ منصورِ دل
من کیستم؟ رهگذری ناشناس، مسافری شوریده، و شاید شاعری دوری‌گزیده. دوری‌گزیده؟ از چه؟ از خویش، از خلق، از خویش خلق، از خلق خویش. و چنین در خاموشی خویش را خلق می‌کنم هر دم. هر لحظه خویش‌های نو برمی‌آرم. چرا که آن خویش که در لحظه‌ی پیش از این می‌زیست حالی به تمامی رخت بربسته است!
من کیستم؟ عاشقی، اگر بتوانم بر خویش چنین لقب بلندآوازه دهم. اگر بتوانم بر خداوند آن معشوق تمام و آن والاترین عاشق جسارتی کنم، منم عاشقی، و شاید نیک‌تر که بدین بسنده کنم؛ رهگذری ناشناس، مسافری شوریده، و شاید، شاید شاعری دوری‌گزیده. هرچند شعر و پعر نمی‌دانم و با شاعران میانه‌ام نیست. میانه‌ام با خداست، داستانم خداست و کار و بارم خداست. کوچکی که کار بزرگی می‌کند.
سخن نمی‌دانم، مستی چرا. با اندوه بیگانه‌ام، هرچند سخت‌ترین‌هاشان را به دل دارم. هنر نمی‌دانم، هرچند به برترین‌هاش مجهّزم، یعنی خدمت تو. زمین نمی‌دانم، هر چند تک‌تک ذرّاتش را زیسته‌ام. زمان نمی‌دانم، هرچند فرمانش می‌رانم. عشق را هم نمی‌دانم و خدا را نمی‌دانم، هرچند جز کارش نمی‌کنم.
من کیستم؟ رهگذری، مسافری، خادمی، کوچکی، برگی، بادی، هیچکسی.
حلمی | هنر و معنویت
موسیقی: Arthur Meschian - Flight
در تمام رنج‌ها دوام آورده‌ام
دوام خواهم آورد،
در تمام دردها.
چرا که هنر خود بودن را می‌دانم.
چرا که می‌دانم هر بار
چگونه سر برآورم و بگویم:
گور پدر سنّت‌ها!
گور پدر آیین‌ها!
گور پدر عزا و ادا!
گور پدر سال‌های نو!
و همه حال‌های هوا!
در تمام ایّام و ادوار دوام آورده‌ام،
چرا که می‌دانستم کیستم؛
من روحم،
ذرّه‌ی خدا.
و هیچ کس و هیچ چیز نمی‌تواند
از آن خویش در آوردم.
این بار به صدای رسا
فریاد می‌دارم
تا ابد تا همیشه:
گور پدر عزا و ادا!
گور پدر سال‌های نو!
گور پدر قدیم و جدید!
گور پدر دنیا!
من از آن توام.
حلمی | هنر و معنویت
