سرای حلمی

از گذرگاهان بی‌عبور،
هر قرن یکی و دو تا. 

حلمی - کتاب اخگران

شهامت خویش بودن.
نه از آدمی،
نه از روح.

حلمی - کتاب اخگران 

صدایی مهیب؛
چیزی تازه. 

حلمی - کتاب اخگران

این چیست؟
اینجا کجاست؟
واگویه‌های عدم،
ماورای تماشا.

حلمی - کتاب اخگران

اگر نوری
با چنین ظلمت به خاک شد،
چه کورسوی حقیر. 

حلمی - کتاب اخگران

انضباط، می‌آفریند.
انضباط عشق، خلقت به پا می‌کند.

بیدار می‌شوم،
نگاه می‌کنم؛
ساعت، صفر است. 
وقت آفرینش.

حلمی

پنداشته بودم؛ چو استادی که سخن می‌گوید.
دانستم: چو خری که بار می‌برد.

حلمی

لحظه؛ به این لحظه نباید رسید، یا اگر کس رسید باید تا تمام این لحظه تاب آورد و آتشش به جان بخرد. لحظه‌‌ای بی‌مروّت، تاب‌سوز، بی‌گدار، بی‌حد؛ لحظه‌ی نارفیق حقیقت. 

حلمی | هنر و معنویت

ای بر بلندای بلند،
هرآینه که کوتاه شوی!

حلمی

تک‌ام؛
از همه 
دورترین،
در همه
نزدیک‌ترین.

حلمی | کتاب لامکان