سرای حلمی

باید دوباره به خلق‌کردن برخیزم. باید دوباره راهی که در پیش رویم نیست را بسازم. ذرّه ذرّه با خون جان خویش و خشت خشت با استخوان خویش آنچه در پیش رویم نیست را بسازم، و آن قلعه‌ها برآورم و آن عمارتها بنا کنم.

باید دوباره خدایی کنم. باید دوباره ضعف، سستی، کبر، منم‌منم، قیاس، ستیز، کوچکی، کودکی و حماقت، همه را به پای عشق قربانی کنم. باید دوباره این اژدهای هزار سر را امشب، سرهاش تک به تک فرو اندازم و یک به یک در هر رگ و ریشه‌ی خدا تا سحر برخیزم.

امشب بمیرم و سحر به پا خیزم. 

حلمی | هنر و معنویت

لب نمی‌گنجد که حقیقت بگوید. جان نمی‌جنبد که به حقیقت جامه پوشاند. چرا که آن لبها که عمری به حروف عبث جنبیده را چه صنم به حقیقت؟ چرا که آن جانی را که به بطالت و اندوختن و حسرت و لاف و خلاف پیچیده را چه جنم حقیقت؟ 

تا تو حقارت خود نپذیری آغاز به بزرگ شدن نمی‌کنی. تا تو ندانی کمی، کودنی، کوچکی، عزم عظمت نمی‌کنی. سفیران از راهها گذشته‌اند ای طفل نازپرورده‌ی گهواره‌نشین. تو خود را همانند ایشان مدان. تو نیز باید از راهها بگذری.

حلمی | هنر و معنویت

چه خبر عقل‌پرستان؟ به سر بام رسیدید؟
کمر زهد ببستید به اندام رسیدید؟
چه خبر خواب‌فروشان؟ خم‌‌محراب‌فروشان!
کمر ظلم شکستید و به فرجام رسیدید؟

حلمی

لحظه؛ به این لحظه نباید رسید، یا اگر کس رسید باید تا تمام این لحظه تاب آورد و آتشش به جان بخرد. لحظه‌‌ای بی‌مروّت، تاب‌سوز، بی‌گدار، بی‌حد؛ لحظه‌ی نارفیق حقیقت. 

حلمی | هنر و معنویت

شر نجستم تا شَرَم ویران کند
در برابر خیر من عصیان کند

خیر هم در جوب دل انداختم
دل بداند خیر و شر چون جان کند

روح بودم روح گشتم عاقبت
این چنین فهمی تو را انسان کند

خامشی در آتشی بنشسته بود
عشق آری عاقلا این‌سان کند

این حجاب سخت را آتش خوش است
دل سرِ پیچیدگان عریان کند

خانه را از پایه باید ساختن 
بهر این پیرایه حق توفان کند

وقت مِی شد حلمیا تسلیم باش
حق نه هر لب‌تشنه‌ای مهمان کند

موسیقی: Hans Zimmer - Lost but Won

عیب جوید در جهان مرد دنی
کودکی شر، ناتوانی، کودنی

خود نبیند تا گلو غرق گنه
دور و نزدیکان همه در قعر چه 

در درون ظلمت انسان غافل است
گرچه پندارد دقیق و عاقل است

لیکن این چاه دروغ و کبر و لاف
لاجَرَم بیرون زند جِرم گزاف

خود بشوید عالم از این مردگان
تا نفس گیرد زمانی یک جهان

بر دهان لافیان سیلی زند
غرّه را هم گور او خود می‌کند

این چنین پندی و خودخندی بسی
تا ته این درّه هر آن می‌رسی

وانگهی وقت مکافات عمل
گرچه خود پنداشتی شیر و عسل

لیکن آن جُرم گران را کارهاست
تا خلاص آیی تو را بسیارهاست

عالم عدل است و وقت بازگشت
صدهزاران رفت و شد در چار هشت

آجرآجر، روزروز و سال‌سال
بهر خود زندان بسازی حال‌‌حال

فقر و ویرانی و مرگ بی‌شمار
سرد و سوز و تلخ جان بی‌قرار

دوزخت خود ساختی پس شکوه چیست؟
شکوه کردن در جهنّم کودنیست!

کار کن بی‌وقفه وقت آب نیست
کار ورّاجی بس و محراب نیست

هر که را کُشتی کنونت می‌کُشد
این طناب از زیر تو تو می‌کِشد

چه غمی یک سال و گویی صدهزار
عاقبت تو صاف گردی از غبار

عاقبت دانی که از فکر هدر
از سخن‌های خراب بی‌ثمر

هیچ در ناید به جز بار گزاف
که تو خود برساختی زیر لحاف

پس بشد این داستان عشق ما
تو بدانی کم‌کمک زان عشق ما

عشق را ببینی که چون آدم کند
هر سری را پرزبانه کم کند

*

آتش حق بر زمین گردیده باد!
ای رفیقان جان حق رقصیده باد!

منجی حق در دل آیینه است
منجی حق این دل بی‌کینه است

فرد باید گشت و از خود قد کشید
وانگهی چون باد بر عالم وزید

تا نپاشد کاسه از باد شکست
هیچ جانی جان به جان‌آرا نبست

پس مبارک باد و خوش باد این عدم
تا رسد برکات بالا دم به دم

نوقدم طفلی درون تن نشست
کهنه‌درسی بود و بس لطفی خجست

حلمی

یکی فراز آرد، یکی برافکند. یکی پی کند، یکی پی ریزد. یکی بالا رود، یکی پایین غلتد. از چرخ خارج شود یا فروتر گردد. از چنین دُور، خارج شدن خوش است.

هیچ چیز بر سر جایش ثابت نیست؛ به جلو حرکت کند یا به عقب گردد. آنچه به عقب گردد فرو پاشد، آنچه به جلو رود بقا یابد. 

انسان با انسان برابر نیست، حیوان با حیوان، درخت با درخت، سنگ با سنگ. هر روح، کیهان خویش است و با کیهان‌های دیگر به خصم یا وفاق. یار باشد یاری بیند، خصم گیرد کالبد از کف دهد تا از نو به تنی هستی فراگیرد. روح در تن باید قوانین هستی فرا گیرد. 

هر که به برابری برخیزد به فساد مبتلا شود، به ناز بزید، از درون بپوکد و به فلاکت بمیرد. هر که به فردیت کوشد، بشکفد، بشکفاند، عمارتها از رنج رشد برآورد، با مرگ بالاتر رود، آخر از چنین دُور خارج شود، رستگار شود.

حلمی | هنر و معنویت 

موسیقی: Shkoon - Ala Moj Al Bahr

برادران! بزرگواران! یاران دل! بر مستضعفان بشورید؛ بر مستضعفان فکر و بر مستضعفان حال! بشورید و ایشان را به زیر کشید! بشورید که برابری اهانتی‌ست بر قانون دل. بشورید، که هیچکس با هیچکس برابر نیست، به عیار دل.

حلمی | هنر و معنویت

پشت پرده بازی پنهان کند
جان بگیرد از گِل و گِل جان کند

خانه‌ی خواب است و ویران خوش‌تر است
روز دیگر بگذرد این آن کند

واصل جامانده سوی خانه شد
بادبانی جرئت توفان کند

خانه و این رنج راه بی‌کران
هر که را آتش به خود فرمان کند

عاقلی خشمید از کار عاشقی
تا مگر این سوختن درمان کند

این چنین راه نجاتش هیچ نیست
تو بگو حتّی به سر قرآن کند

چاره را در معبر میخانه جو
جرعه‌ای جان دیو را انسان کند

حلمی از صبح ازل دیوانه بود
نه چنین دیوانگی پنهان کند

موسیقی: (Ash - Mosaïque (Live at The Pyramids

چنان بیدارم از رویا که رویایش نمی‌دانم
اگرچه خواب می‌بینم ولی خوابش نمی‌خوانم

من آن رویای بیدارم که عشق از آستینش داد
من آن روحم که جز کشتی سرمستی نمی‌رانم

برو ای چرخ سرگردان که دور ما به آخر شد
به سر گر یاد ما داری بیا تا سر بگردانم

زمین می‌گویدم برخیز، فلک می‌گویدم بنشین
زمین و آسمان‌ها را بچرخانم برقصانم

کجا آن عقل دریوزه تواند تا فلک خیزد
که می‌گوید خدا مرده‌ست که من رویای یزدانم

الا ای کشتی باده مبادا لنگر اندازی
که تا لنگرگهت خیزم رسن‌ها را بدرّانم

دمی افتان، دمی خیزان، دمی چرخان و سرگردان
سوی اقیانست خیزم که امواجت بشرّانم

تو شمع طاقت‌افروزی، چراغ قامت‌افروزی
چه می‌سازی؟ چه می‌سوزی؟ مبادا شرم و دامانم

بخوان حلمی سرگردان به مستی، طالعت این است
تو خطّ باده می‌خوانی و من پیمانه‌گردانم

موسیقی: Beethoven - Like You've Never Heard Before