سرای حلمی

روح از این حجله‌ی بی‌عشق به جایی برود
بدرد خرقه و در سوی نوایی برود
 
گوش کن تا شنوی از فلکت صد آواز
جان رحیل است پی نور و صدایی برود
 
ساقی از مغفرت باده گرم نام دهد
شاید این دلشده امشب به هوایی برود
 
خانه‌ام میکده‌ها گشته، چه سرگردانم؟
قول حق نیست به یابنده جفایی برود
 
کاسه‌ی عقل سر چرخ عداوت شکنم
مرغ دل بال کشد نغمه‌سرایی برود
 
دلقک وهم بجنبانده سر از محنت عقل
وقت آن است که این گلّه چرایی برود
 
هر چه جز باده مرا عطر ندامت بدهد
جان چو بشنید بوی باده به جایی برود
 
حلمی از شوکت میخانه مگو، جام بگیر
اوج پیمانه نگر با چه ولایی برود

عشق کمین‌بسته‌ی آگاهی است
تیغ خرد بر کمر شاهی است
تاج خدا بر سر مردان حق
آتش سوزنده‌ی همراهی است

حلمی

شاعر چه کند اینجا، من شعر چه می‌دانم
یک شعر نگفتم من در عمر پریشانم

من طبل خداوندم، فارغ ز همه بندم 
همبال عقابانم، همنعره‌ی شیرانم

گفتند که تو اینی،‌ گفتم که نه من اینم
 گفتند تو پس آنی، گفتم که نمی‌دانم

دانم که چو دریایم، می‌خیزم و می‌آیم
کشتی خداوندی در بحر غزل رانم

من شعله به کف دارم، جان قلمم آتش
هر سو قدمم آتش، من مشعل یزدانم

ترسی تو ز من؟ حقّت! ترس تو دم لقّت
سوی تو چه می‌آیم، بقّ تو چه می‌خوانم

تا اوج فلک رفتم، آن اوج مرا کم بود
در جان من این غم بود کان اوج بلرزانم

خلقی‌ست همه لرزان، ترسیده و لق‌لقّان
دندان لقت را من ای خلق بپرّانم

حلمی همه حرف حق بسرود و کسی نشنید
وقت است که خرگوشان بر شعله بچرخانم

دم بزن ای جان که دمت دلرباست
دم زدن تو ز دم کبریاست

دم بزن ای جان که دمادم تویی
روی تو روی دل و روی خداست

دم بزن ای شعشعه‌ی لامکان
شعله‌ی چشمان تو بر ما سزاست

دم بزن ای حضرت روح‌القدس
هر چه تو گویی سخن آشناست

عشق به جان آمده از جان تو
جان تو مجموعه‌ی جانهای ماست

دم بزن ای صاحب آب و شراب
هر چه تو ریزی دهن ما رواست

فکر به تخمیر سرآغاز توست
فکر چه دانسته که آن دم چراست

دم بزن و فکرت ما را بسوز
حلمی از آن دم همه دم ماجراست

گذشتم تا گذشت، اینجا رسیدم
به کوی و منزل آوا رسیدم

دمی دیروز و هم فردا ندیدم
ز حالا بودم و حالا رسیدم

پریدم تا پرید از دل غم دل 
ز بالا بودم و بالا رسیدم

می خونین‌دل رقصیده در عشق
بنوشیدم که نوش‌آسا رسیدم

سرم تا قلّه‌های مست پاشید
از آن نادرکجا در جا رسیدم

نه درجایی و ناجایی ندانم
که بی‌خود بودم و بی‌جا رسیدم

چو بی‌دنیا بدم آسان گسستم 
چو با زیبا بدم زیبا رسیدم

مرا گوید شبیه عشق گشتی
بلی شکل تو گشتم تا رسیدم

به حلمی بس کن این شیرین‌زبانی
که تلخی دیدم و حلوا رسیدم

هلاکت‌های توفان دارد این ره
حریفان را پریشان دارد این ره

خرابان را خوش است این پاکبازی 
خوشان را موج نسیان دارد این ره

خسان بر آب و خاصان در ته آب
زلالان را چه طغیان دارد این ره

شیوخ عقل را بر صخره کوبد
رسایان را پشیمان دارد این ره

گذر زین طاق خونین وه عجب شد
هزاران وادی و خوان دارد این ره

نه دیگر نام و هادی دارد این‌بار
نه دیگر کوب و دربان دارد این ره

شبم را لرزهای آتشین برد
که مشعل‌های لرزان دارد این ره

سرم رفت و دلم رفت و تو ماندی
حضورت را به غلیان دارد این ره

نه دین دارد نه دنیا، عشق این است
نه نان دارد نه خان، آن دارد این ره

برو حلمی قمار عشق می‌باز
که بردن‌های پنهان دارد این ره

الا ای جان بی‌بنیان شب‌خیز
بیا زین راه سرد وحشت‌انگیز
 
اگر مرد رهی با من یکی باش
که می‌سوزاندت این آتش تیز
 
اگر از بند عقل و وهم رستی
چو مُردی هم به راه خانه‌ای نیز
 
خرابات است این، مرگ است هر دم
جهان را وارهان، با خویش بستیز
 
تو را دیشب به جان سرخ دیدم
بسوزان جامه‌ها، از خویش برخیز
 
میان روح‌ها آخر چه باشد
رفاقت‌های خرد و خشک و ناچیز
 
به خود بشکن همه بت‌های هستی
سپس باز آ برهنه، خسته و ریز
  
سخن‌های دل از پیمانه گفتی
ز بزم عاشقان حلمی مپرهیز 

موسیقی: فایا یونان - بغداد

خروش زندگی دارم، نمی‌دانی چه بیدارم
نمی‌دانی چه هر شبها به خاک عشق می‌کارم

نمی‌دانی چه دردی در تمام روح می‌پیچد
تو خوشحالی نمی‌دانی چه بهرت در تب نارم

نمی‌د‌انی چه مرگ‌آساست عبور عشق از جانم
تو در خوابی نمی‌دانی چه در کوران پیکارم

شبانم کوه می‌ریزد، به روزان سیل می‌بارد
به هر دم قبض صد روحم به هر گامی که بردارم

تو در بزم برون عشق به خلقان ناز می‌ریزی
که من جان در دم آتش به جان عشق بسپارم

سرور خلق آن تو، حضور خلق نان تو
حضور عشق هم با من که بهرش روح می‌بارم

بدان دم تا هنر ریزد برون از حجره‌ی مردی
سراسر سوز می‌گیرم، دمادم نور می‌خوارم

دمادم لرز می‌آید ز چاه ظلم شیطانی
که تو آزاد می‌گردی و من در بند پندارم

بلی آزادجانم من، رها از نام و نانم من
به غیبت در عیانم من که در معراج دوّارم

به حلمی پاکْ نوح‌افکن، به جامی سرخْ روح‌افکن
ز اوج قلّه‌ تا پایت سراپا هیچ‌مقدارم

موسیقی: ونجلیس دِدِس - جنگ‌سالار پارسی

به هر طرف نظر کنم ریا ریا ریا ریا
به هر سویی گذر کنم هوا هوا هوا هوا

به چهره شکل آدمی به سیره هیچ دم مزن
از این جماعت زبون دلا سوا سوا سوا

سوی خدا چو گشته‌ای ز خلق خیره باز شو
که خلق سهم اهرمن و سهم دل خدا خدا

نظر به رنگ‌ها مکن که رنگ کار نفس و بس
بیا به شهر سادگان شنو نوا نوا نوا 

اگر چه بینوا منم نه بند مال و آهنم
نه این منم که بی‌منم ز خسّ و خاشکان رها

ببند چشم و نوش کن ز باده‌های روشنی
ببند گوش و گوش کن صدا صدا صدا صدا

روم ز خوابگاه تن که نیست تن رفیق من
رفیق من تویی و بس به جسم صوت و روشنا

نشین میان چشم‌ها بپوش روی و خشم‌ها
به سوی خانه حلمیا بیا بیا بیا بیا

دوش در آن مردم راحت‌زده
مصدر جمعیّت عادت‌زده
 
روح به جان آمد و فریاد زد:
مُردم از این جمع عبارت‌زده
 
خسته از آن انجمن من‌پرست
خورده و خاموش و جماعت‌زده
 
بر شدم از دام فلک پرکشان
زان همه خواران حماقت‌زده
 
ننگ بر این من که مرا تن‌ کشد
در فلک تنگ حجامت‌زده
 
سوی خدا می‌روم و در خدام
تا که چه فهمد تن غارت‌زده
 
من نه چو وعّاظ برم در میان
حرف خداوند تجارت‌زده
 
حلمی افسانه‌ام و فارغم
از دد و دیوان اشارت‌زده 

موسیقی: ژائوزه - ستارگان در چشمان بسته‌ام

هیچ دانی چیست میراث شهان؟
کار دل، راه میان، پیکار جان

کیست عاشق؟ جنگجوی عشق‌ورز
تحفه‌ی دل وقف باید در جهان

تیز کن شمشیر و دیو عقل کش
پاک کن از خویش عقل و کار دان

ذات حق در جان بسی پیچیده شد
باز کن از سر حجاب و تیز ران

شعله شو ای سالک راه خدا
پیچ و تابان می‌رو در راه خوشان

عاشقا آغوش بگشا، باک چیست
بال بگشا، کودک خاکی نمان

بی‌رهی در جستجوی راه باش
در رهی رقّاص شو تا بیکران

ساده شو، پیچیدگان را راه نیست
ساده تابد آفتابِ شادمان

کشتی از لنگرگه شب باز شد
حلیما! دل! عرشه‌بانان! بادبان!

قصّه‌ی ماری که مریم می‌شود
دیو آدم‌شکل آدم می‌شود

سنگ خود خواهی اگر گوهر کنی
کوره را آتش فراهم می‌شود

خانمان بر باد خوش‌تر، ناز چیست؟
دردْ خود در عشق مرهم می‌شود

در دم آن آستان روح‌بخش
صد کمر فولاد هم خم می‌شود

این‌ چنین آ: کاه‌وزن و بادرو
پابه‌پایت اسم اعظم می‌شود

عاقبت حلمی ز شب بالا نشست
صبحگه در پرده‌ی بم می‌شود

موسیقی: سمفونیک پوئم "توفان" اثر چایکوفسکی