سرای حلمی

قسمت ما نان و شراب و خدا
قسمت ایشان خس و خاک و هوا

خنده‌ی ما از دم ربّ‌الرباب
ناله‌ی ایشان دم ربّ‌الربا

انگ‌زن و رنگ‌زن و بنگ‌زن
این سه کجا فهم کند کار ما؟

این سه یک‌اند و همه آهن‌پرست
خویش‌ پرستند و مقامات جا

شکل خداشان همه شکل خودست
خلقت من‌باز ندیدی؟ بیا!

نام خدا گر ببری کار کن
کار خدا نیست چو کار شما

قبله‌ی عشّاق درون دل است
نیست برون در جهت اشقیا

فهم کن این نکته و آزاد شو
تا نکشی این همه داغ ریا

کار خدا این که چه باشد عزیز
نیز بفهمی چو شوی آشنا

غارت آن تاج که روی سر است
آن که ببیند بکند حلمیا

باز آ تو چنان که می نمایی
در رقص شو ار حریف مایی

هی گوشه مچین سخن به غیبت
سر راست بگو عبث چرایی

هی غرّه مشو که این و آنی
غُرّت کند این منم منایی 

خوابت کند آن طلسم صوفی
خونت کند این سر هوایی

راه دل و جان بجو و سر کش
چون شعله به کاکل حنایی

این متّحدان عقل وا نه
تا وصل همای در ربایی

شاهین تو بر سرت نشسته
تا خیمه زند به ناکجایی

برخیز و سوی دگر وطن کن
این نیست وطن که می تنایی

حلمی غزل خروش بس کن
غرقابه شد این شب نوایی

موسیقی: Metisse - Nomah's land

در خانه ی جان ما سراپا رقص است
اینجا چو شدی بدان که اینجا رقص است

غم را سر هر صبح به قصّاب دهیم
در مسجد ما نباشد حاشا رقص است

صوفی نکند تحمّل این شادی ها
زاهد نکند فهم چه با ما رقص است

هر کس چو یکی دگر به این در آمد
گفتیم برو که بزمِ تنها رقص است

صد حیرت از این جمعیت بی خویشان
ما یک نفریم و یک به غوغا رقص است

ای عقل چو یک پیاله با ما باشی
بینی که تمام کار دنیا رقص است

گفتند چنین که کار تقوا زار است
گفتیم چنان که کار تقوا رقص است

حلمی سر عاقلان به بالا می برد
در دادگهی که حکم تنها رقص است

ای دوست رقصان گشته ای 
فرمانبر جان گشته ای

در سوی طفلان بوده ای
در کوی جانان گشته ای

از بند خویشان رسته ای
آزاد و خندان گشته ای

صد تن بُدی و تک شدی
با عشق همسان گشته ای

بی باک و تازان همچو شیر
جفت عقابان گشته ای

از کفتری و کوتهی
رستی و تابان گشته ای

بودای اغما بوده ای
بیدار و غرّان گشته ای

صوفی دنیا بوده ای
حالی به عرفان گشته ای

زهد و نما و رنگ را 
کشتی و پنهان گشته ای

از حلقه های عقل دون
جستی به ایوان گشته ای

برپا شدی صد مرحبا
آنسوی کیهان گشته ای

رقصان شدی صد آفرین
در روح جنبان گشته ای

گفتند خامی، راه نیست
پختی و بریان گشته ای

حالی که در کوی دلی
شایسته ی آن گشته ای

حلمی سرای عشق را
زیبنده دربان گشته ای

چه سانی دل؟ خوشی با روزگارت؟
به راه دل چه پوچی شد هزارت

خوشی با درد و خونی با دل خوش
میان دشمنان پرشمارت

برو ای دل مباش این سان پریشان
به سر آید شبان انتظارت

حریفی طعنه ای زد پشتِ سر دوش
شنیدم، حال پندِ آشکارت:  

مزن صوفی دم از عشق و خمش باش
که بوی نم دهد حرف قصارت

جهان نو گشت و حق نو گشت و حقدار
و لیکن تو خوشی با خشکبارت

ز بس قاطی زدی هر کهنه و نو
که قاطی شد نوار هشت و چارت

چون نو آمد دگر هر کهنه نسخ است
سخن نو گفتمت، این نو نثارت

زبان از صحبت حق آتشین است
تو با سردان خوشی، این نیست کارت

خمش حلمی دگر وقت سفر شد
برو سوی نگارِ برکنارت  

موسیقی: Stive Morgan - Magic Travel

من این ها را نمی خواهم، زمین ها را نمی خواهم
زمان ها را و دین ها را، کمین ها را نمی خواهم 

من از این خطّه بگذشتم، ز ما و من رها گشتم
رهای قریه و دشتم، غمین ها را نمی خواهم

ز زیبایی و رعنایی دلم تنگ آمد و دیگر
فریبا را و رعنا را،‌ متین ها را نمی خواهم

ز چرخ فصل بگسستم، فرا جستم چو بنشستم
خلاص خویش بربستم، قرین ها را نمی خواهم

به گوشم زنگ بالا زد که بر شو وقت پرواز است
مرا چون رقص نرمین است خشین ها را نمی خواهم

مبارک بادِ این پیر عجوزین را نخواهم گفت
که جانم رسته ی جام است و این ها را نمی خواهم

سرت خوش باد و جانت شار، ولیکن سوی من زنهار
وجین کردم تمام خویش و سین ها را نمی خواهم

برو از جان من وا شو که وصل دور می جویم
میا سویم به نظم و ناز که چین ها را نمی خواهم

بیا امشب شه ام با من، به حلمی کوبِ دل می زن
که این بزم دروغین حزین ها را نمی خواهم

جمعیتِ فکرِ پراکنده اند
خاطره بازند که بازنده اند

نام خدا بر لب و کار هوا
بر خر شیطان همه راننده اند

هم به خرابی همه سو پاکباز
هم به گلایه لبِ جنبده اند

چهره به لبخنده بیاراسته
باطنِ گریانِ فزاینده اند

بی هنرانِ سفرِ‌ حال سوز
بی عملی در پی آینده اند

ثروتشان بابت بی گوهری ست
فخر فروشند که مالنده اند

جمعِ‌ گریزان ز خودِ نازجو
هر سوی عالم نقِ زاینده اند

خنده به لب می کن و این بزم بین
بی هدفان بهر چه پس زنده اند؟!

حلمی از این راه برو کوی خود
تا ابد این خاک ‌وشان بنده اند

موسیقی: The Soul Brothers - Sayida

همه سکوت از من، همه کلام از تو
سر سبو در کف، یکی دو جام از تو
 
به هر چه جز عشقت سخن به استهزاست
سخن چه آغازم که این سلام از تو
 
ز مشرق باده سپیده زد ساقی
دم فنا از من، همه دوام از تو
 
پیاله سوی تو به زنده باد آید
به هر دمی جانا دم قوام از تو
 
شهود خاموشان ز چشم شوخ توست
شهنشه جانی، شکوه نام از تو
 
ز معبد زرّین که عشق در جوش است
منم پیام آور، همه پیام از تو
 
نشسته در خلوت دل کبود من
به پا چه می خیزد که این قیام از تو

فلک به جام من اگر نظر دارد
یقه ش سویت گیرم که انتقام از تو
 
چو دیدم آن هنگام سماع چشمانت
از آن دم هر آنی دم مدام از تو
 
به سمع خاموشان چه جز نوای توست
شبانه می رقصند به التزام از تو
 
سخن چو آهسته به بند آخر شد
خلاص حلمی و دم ختام از تو

چنین راهی که ققنوسان بزاید
هزاران تن بگیرد جان بزاید

چنین ماهی که خون از دل فشاند
بگیرد هر چه این تا آن بزاید

چنین وصلی مرا تا صبح رقصید
مپنداری که شب آسان بزاید

به شیطانی که تیغ عشق دارد
دلی دادم که الرحمن بزاید

بزاید تا بزیَد تا بپاید
به پاییدن چه خون افشان بزاید

بدین ساعت که جان از رنج توفید
شه ام گفتا شبان این سان بزاید

شبان گشتم که از صد شب گذشتم
شبانی این چنین توفان بزاید

به حلمی گفته بودم عشق این است
نهایت هم شبی جانان بزاید

موسیقی: Ash - Mosaïque

سخن گویم چنان که خواب خیزد
دل از حیرانی محراب خیزد

خبردار از خبر بیزار گردد
سکوت از خانه ی احباب خیزد

بمیرید ای رفیقان الهی
چنان مرگی که زان صد آب خیزد

حجاب آن گونه خوش دارند مردان
که ریشاریش از اصحاب خیزد

سراپا جان شدن کار خسان نیست
به موسیقی جان مضراب خیزد

تمام روزها حلمی وزان است
شبانگاهان هم از اعصاب خیزد

موسیقی:‌ Worakls - Detached Motion

هنر از تَکان بخیزد، ز تجمّع کسان نیست
برهوت و لامکان است، هپروت این جهان نیست

هنر از سماع روح است نه ز عقل خواب مرده
ضربان بیخودان است، دَوَران خودخوران نیست

چو ز تن برون بخیزی به دو حرف پاک و قدسی
هنر خدای بینی که ز جنس این و آن نیست

هنر آن دم طلوع است که ز ظلم شب برستی
چمنِ سرای عشق است، گُل ظلمت ددان نیست

تو شکوفه بین و بشمار به سرای و صحن بیدار
منگر به دشت غمبار، برو که هنر چنان نیست

هنری به پات گیرد که ز فرق آسمان است
سخن زمانه مشنو که زمان ز محرمان نیست

پدر زمانه عشق است، تو سوی پدر روان شو
که پدر رفیق جان است و پسر به فکر جان نیست

به نهان بسوز حلمی و ز هست و نیست بگسل
دو جهان قمار کردی و هنر ز هر دوشان نیست

نقاشی از: رنه ماگریت

یک زمان چیزی بگوید یک زمان چیزی دگر
ما مطیعانیم و ما را این اطاعت گنج و زر
 
هر چه گوید حرف حق باشد، چه جای ما و من
مِنّ و مِن این ما و من،‌ این ما و من باز آ ببر
 
شاد باشیم و ثناگو جانب درگاه عشق
مطلق ما شکّر است، از شکّر نسبت حذر!
 
شاهدانیم و نگهبانان اسرار خدای
کی رسد عقل پریشان سوی درگاه نظر
 
ظاهر و باطن اگرچه نیست یکسان،‌ دور نیست
باختر هم می رسد پیغام از شرق خطر
 
بارالها قسمت ما را به گردون تباهی وامنه
قسمت ما بی چرایان دور از گردون شر!
 
آدمیزادی چو از گنج خدایان دور گشت
عنصر خود کرده جولانگاه اشباح شرر
 
حلمیا افسانه ات خوانند بر هفت آسمان
حالیا برخیز و رخت خویش تا میخانه بر

بشنوید: موسیقی زیبای آلتای از نواحی سیبری