زبان عشق :: سرای حلمی

پشت سکّانم..

شنبه ۲۳ اسفند ۹۹

پشت سکّانم، مرا واگیر کن
خلقت از طرز بیانم سیر کن

بخت سرخوش، جان سرکش، جام پُر
این همه چون شعله‌ها تکثیر کن

من سراپای وجودم عشق شد
تو چنین کردی و خود تدبیر کن

ساز، خود آورده‌ای، مضراب زن!
این قلم خود ساختی، تقریر کن!

زیر و رویم را چو خود افراشتی
پس تو خود این زیر و رو تصویر کن

رو اگر در خاک هم، توفیر نیست
ذات را در خلق، عالمگیر کن

چون قلم در دست حلمی نور شد
آن جهان در این جهان تحریر کن

بگو عشق..

چهارشنبه ۳۰ مهر ۹۹

عشق چه بالا و بلند سخن می‌گویی، و چه خاموش. عشق چنان سخن می‌گویی که قلب‌های آشوب را بیارامد و قلب‌های آرام را برآشوبد. عشق سخن متّضاد می‌گویی و بیعاران را به مبارزه می‌طلبی و مبارزان را مرهم بر زخم می‌زنی. من نیز نمی‌دانم چه می‌کنی. مرا لب و دهان خویش کرده‌ای و هر چه می‌خواهی می‌گویی و هیچ نمی‌اندیشی آدمیان اینها سخن من می‌دانند.

بگو عشق، خوش می‌گویی.
من خویش نمی‌دانم، این قصّه نمی‌خوانم.
تو را می‌دانم و زهر و شکرت با هم دوست می‌دارم.
بگو عشق، خوش می‌گویی.

حلمی | کتاب آزادی

بیایند مرغان عشق..

سه شنبه ۲۱ مرداد ۹۹

بیایند سگان و گربگان، خران و گاوان و گوسفندان، طوطیان و قناریان و مرغان عشق حکومت زمین را به دست بگیرند، مگر کار و بار آدمی سامان گیرد. از انسان که دیدیم - این اصغر مخلوقات - هیچ برنیامد. مگر از عاشقان برآید، خاصه سگان.

تو این را اهانت به خویش می‌دانی، ای نادان! خداوند تو را اهانت به خویش می‌داند. خداوند تو را که جز خود نمی‌بینی و به خویش و همسایه رحم نمی‌کنی اهانت مطلق به خویش می‌داند. تو که تنها هم‌کیش می‌شناسی و هم‌نژاد و هم‌مذهب و هم‌آیین، تو که انسان را تقسیم کرده‌ای و تفریق کرده‌ای، و جز خود و بلاهت خود هیچ نمی‌بینی؛ تو بر عالمیان اهانتی. تو تحریفی، جعلی و خسارتی.

انسان سلاح می‌سازد، عاشق سپر. انسان عزا می‌سازد، عاشق موسیقی. انسان سخن می‌گوید، عاشق خاموشی. سگ می‌رقصد و گربه می‌خواند و پرنده آواز وصال سر می‌دهد، از آدمی امّا جز فریاد نفرت و عربده‌ی نخوت برنمی‌آید.

بیایند مرغان عشق

و آن آوازِ هماره بخوانند.

از انسان، سخن

و از عاشق، خموشی.

حلمی | کتاب آزادی

قلب عاشق شعله سازی می کند

چهارشنبه ۱۸ بهمن ۹۶

قلب عاشق شعله سازی می کند
دلنوازی روحبازی می کند
عقل در تفسیر خود سرگشته است
عشق امّا سرفرازی می کند
حلمی