خیر و شر از سر برهان و بیا
این همه در سجده نمان و بیا

گفت خدا دل سوی من صاف کن
رقص کن و دست فشان و بیا

این همه لب‌خشک چه ترسیده‌ای؟
نام مرا مست بخوان و بیا

با همه بنشسته و بگسسته‌ای
وصل کن این رشته به جان و بیا

نام من عشق است، مرا عشق کن
عقل ز سر وابرهان و بیا

این همه در خاک چه جوییده‌ای؟
وا شو ز تدبیر و گمان و بیا

مسجد و معبد مرو بی‌ من مرو
منزل من قدر بدان و بیا

منزل من قلب سراپا خوشی‌ست
پاک شو از چرک غمان و بیا

گرچه بدین قافله امّید نیست
تو سخن نور بران و بیا

حلمی از این راه که جوشیده‌ای
خلق سویم سر بدوان و بیا

دوش در آن مردم راحت‌زده
مصدر جمعیّت عادت‌زده
 
روح به جان آمد و فریاد زد:
مُردم از این جمع عبارت‌زده
 
خسته از آن انجمن من‌پرست
خورده و خاموش و جماعت‌زده
 
بر شدم از دام فلک پرکشان
زان همه خواران حماقت‌زده
 
ننگ بر این من که مرا تن‌ کشد
در فلک تنگ حجامت‌زده
 
سوی خدا می‌روم و در خدام
تا که چه فهمد تن غارت‌زده
 
من نه چو وعّاظ برم در میان
حرف خداوند تجارت‌زده
 
حلمی افسانه‌ام و فارغم
از دد و دیوان اشارت‌زده 

موسیقی: ژائوزه - ستارگان در چشمان بسته‌ام

موسیقی خداست این
مایل جان ماست این

روح شو و نگاه کن
بارقه ی لقاست این

هر چه که گوش می کنم
صحبت آشناست این

دوش به خواب دیدمش
مالک خوابهاست این

صبح ندیدمش دگر
باز که را کجاست این؟

از دم اوست جان ما
مقدم و مبتداست این

انا الیه راجعون
مأخر و منتهاست این

دوش مرا نهیب زد
از تو کجا جداست این؟

روح اگر ز جام او
طرف برد به جاست این

سالک اگر ز باده اش
نوش کند رواست این

حلمی اگر ثناش گفت
خدمت بی ریاست این

دانش زنده ی عشق تو به ما بالی داد
که نگنجیم درون خود و پرواز کنیم
این همه حرف و هجا کاین شب دیوانه شنید
تو بگو با چه صدا در ره آواز کنیم
حلمی

آگاهی انسانی چیست جز گردابی از جهالت، نقّ، ستایش و جانبداری؟ و عشق چیست جز سیلابی از خدمت متواضعانه در خاموشی مهیب؟ 

بگردم همچو گردابی به بالا
چو دل آتش بگیرد سر برآرم. 

حلمی · کتاب لامکان