گذرگاهی که رهپویی ندارد
مگر از راه دل سویی ندارد
مپرس از رفتگان راه دشوار
که این چوگان‌سرا گویی ندارد
من اینجا ساعتی بی‌خود نشستم
به بستانی که کوکویی ندارد
یکی ساعت که در وقت ابد بود
هزاران تا و یک تویی ندارد
سخن رمزینه شد، چون گفتِ معنا
چو دیگر حرفها خویی ندارد
جسوران گنج پنهانی سزایند
ره گنجینه ترسویی ندارد
شکستن فرّ یزدانی بزاید
ظفر در نزد ما رویی ندارد
به حلمی جمله مهر خویش بنمود
شهی که برج و بارویی ندارد
چشمی‌ست در نهانی، روزنگه شهانی
آن چشمه‌سار نور و اصوات آسمانی
دل در میان نشسته، با دیدگان بسته
از کالبد بجسته در روح ناگهانی
از خویش و تن رهیده، در آستان رسیده
دروازه‌ها گشوده زان عشق جاودانی
سیمان مرگ بشکست سیمای جان چو دیدم
صوت نهان شنیدم وان نور شهشهانی
رفتیم و مست‌مستان از هست و هیچ رستیم
چون هیچ هست گشتیم زان هستِ نیستانی
هرگوشه‌ای وطن شد، جانان چو جان من شد
جان فارغ از بدن شد ز آوای تن‌تنانی
در جسم چیست مانی؟ در روح آی و پرکش
هر لحظه در سفر شو در وادی معانی
پرواز کن نهان بین تا نام و وصل گیری
پیراهن است این تن، بیهوده خویش خوانی
حلمی چو جام بگرفت شعر از نو نام بگرفت
سلطان حق چنین گفت، آن روح باستانی
بر تو خوش این لحظه که آزادی‌ات
رج زده بر حادثه‌ی شادی‌ات
بر من و ما این همه بیجا گرفت
گفت تو و هست خدادادی‌ات
ثانیه‌ای بود و به مستی گذشت
از می پرواکُش دامادی‌ات
وصل چه وصلی که دم آتش است
سینه‌کِش کوره‌ی الحادی‌ات
گفت خدا دوش که من نیستم
کشت مرا شیوه‌ی اضدادی‌ات
داد زدی سوی عدالت که هست
مهدی پنهان‌شده! کو هادی‌ات؟
شوخ منم کز شب تو آگه‌ام
لیک نگویم سِر بیدادی‌ات
حلمی پیداشده در ناکجام
دست خوش ای عشق به صیّادی‌ات
ماه نو و راه نو و آه نو
فارغم از شمسی و میلادی‌ات
امشب چو حق زنده می داده به خیراتی
مست است و خراباتی این روح سماواتی
از مغرب پیمانه جان را خبری آمد
آن عالم ناپیدا دیدیم به اصواتی
دیدیم همه حلقه در بند و به تاراجند
گفتم که چه باشد این، صد کیش و دو صد ماتی
بگذشت سویم پنهان، گفتم به کجا ای جان
پاسخ بده آنم را بنشین تو به ساعاتی
بنگر همه در خوابند، بی آینه می‌تابند
خواهند تو بت باشی گردند به طاعاتی
گفتا علف هرزند، یک سایه نمی‌ارزند
امّا دم حق باشد این سایه‌ی سقراطی
گفتم همه اسرارت بفروخته‌اند اینان
منگند و پریشانند این ملّت قرقاطی
گفتا که نه اسراری در خور بگویم‌شان
اینان همه دلشادند با خواب و عباداتی
آیند و روند اینان چون خانه‌ی بی‌بنیان
ریزند به تردیدی عمران خراباتی
برخاست دو جام آورد، آن حرف تمام آورد
من مست شدم آخر زین حرف نهایاتی:
حلمی نهان‌پیما! دنیا به چه می‌ارزد؟
ما را نه غم عالم، نی شادی امواتی
تو به فردوست رو ما را واگذار
من به دوزخ می‌روم دیدار یار
بنده‌ی دیروز و فردایی و ما
سالک این حال ناب مشکبار
فرش عقلت گر چه پر نقش است لیک
عاقبت دارت زند نقش و نگار
عقل را با عدل چون آمیختی
آنچه در دست است جامی زهربار
جام تو نوش تو بر خلقش مزن
ظلمت خویشت مکن بر کس نثار
کودکی و زاری و پیچیدگی
سادگی و پیری و مستی و کار
چوبک امر تو بر آتش زدم
دوش در معراج سرخ بی‌قرار
گفت حلمی ساده کن این کار را
ساده کردم در شبی این کار و بار
بنگر به خلق ترسان، همه کس ز خویش نالان
همه سو دهان گشوده که دهد غذای رحمان
تو به جای خود نشسته به دو دست خودببسته
تو نداده می‌ستاندی که چنین شدی پریشان
پس ناکسان روانی که چنین حضیض جانی
تو دکان عقل رفتی و شدی دخیل رذلان
ز تو عالم است گریان، ز تو خنده‌ها گریزان
تو برو ز خویش می‌شو تن و دست و پای بی‌جان
تو برو بمیر در دم اگرت سر نجات است
تو برو بمیر ای غم چه کنی به خلق غلیان
خبرم رسید این شب گذر عظیم دارد
چو دهان خلق شوید ز حروف چرک افشان
به میان شب نشستم که سحر ز حلق گیرم
سر دیو خلق گیرم بدهم به صبح رقصان
دو جهان به پای عاشق، همه تن فدای عاشق
بشنو اذان عاشق به دف و حروف چرخان
به سرای وجد برخیز و ز بند خلق وا شو
نه به جز ترانه‌بازان دهد او عبور شادان
نفسم گرفت زین شب که مرا ز خویش گیرد
به میانه خیز حلمی و به خانه خیز از جان
موسیقی: Max Richter - Path 5
قصّه‌ی ماری که مریم می‌شود
دیو آدم‌شکل آدم می‌شود
سنگ خود خواهی اگر گوهر کنی
کوره را آتش فراهم می‌شود
خانمان بر باد خوش‌تر، ناز چیست؟
دردْ خود در عشق مرهم می‌شود
در دم آن آستان روح‌بخش
صد کمر فولاد هم خم می‌شود
این چنین آ: کاه‌وزن و بادرو
پابه‌پایت اسم اعظم می‌شود
عاقبت حلمی ز شب بالا نشست
صبحگه در پرده‌ی بم می‌شود
قسمت ما نان و شراب و خدا
قسمت ایشان خس و خاک و هوا
خنده‌ی ما از دم ربّ‌الرباب
ناله‌ی ایشان دم ربّ‌الربا
انگ‌زن و رنگ‌زن و بنگ‌زن
این سه کجا فهم کند کار ما؟
این سه یک‌اند و همه آهن‌پرست
خویش پرستند و مقامات جا
شکل خداشان همه شکل خودست
خلقت من‌باز ندیدی؟ بیا!
نام خدا گر ببری کار کن
کار خدا نیست چو کار شما
قبله‌ی عشّاق درون دل است
نیست برون در جهت اشقیا
فهم کن این نکته و آزاد شو
تا نکشی این همه داغ ریا
کار خدا این که چه باشد عزیز
نیز بفهمی چو شوی آشنا
غارت آن تاج که روی سر است
آن که ببیند بکند حلمیا
چنین راهی که ققنوسان بزاید
هزاران تن بگیرد جان بزاید
چنین ماهی که خون از دل فشاند
بگیرد هر چه این تا آن بزاید
چنین وصلی مرا تا صبح رقصید
مپنداری که شب آسان بزاید
به شیطانی که تیغ عشق دارد
دلی دادم که الرحمن بزاید
بزاید تا بزیَد تا بپاید
به پاییدن چه خون افشان بزاید
بدین ساعت که جان از رنج توفید
شه ام گفتا شبان این سان بزاید
شبان گشتم که از صد شب گذشتم
شبانی این چنین توفان بزاید
به حلمی گفته بودم عشق این است
نهایت هم شبی جانان بزاید
موسیقی: Ash - Mosaïque
