کتاب آزادی :: سرای حلمی

آخ که رازها..

شنبه ۸ شهریور ۹۹

آخ که رازها در خاموشی از گوشه‌ی لب‌هامان سرریز می‌شوند و هیچکس را توان بازداشت‌شان نیست. ببین ای عشق چه شباهتی‌ست ما را و آن‌ها را. آن‌ها دست می‌گیرند و ما نیز دست، باری این دست‌گیری را با آن دستگیری تفاوت از زمین تا آسمان است.

آن‌ها دست می‌گیرند که بستانند،

ما دست می‌گیریم که بدهیم.

حلمی | کتاب آزادی

تا قدر یگانگی بداند

پنجشنبه ۶ شهریور ۹۹

: شاید تا فرو نپاشد نتواند که خویشتن بیابد. آری چون قدر یکی‌بودن ندانسته باید هزارپاره شود و در هزار پاره هر بار یکی پاره را بیاید و در تنهایی و خشم و اضطراب فریادش زند و با جان بخواندش. آری باید فرو بپاشد و هزارپاره شود تا قدر یگانگی بداند و به جستجوش برخیزد.

: آری، پس چنین می‌کنیم.

حلمی | کتاب آزادی

سخن‌های بی‌زبان

يكشنبه ۲ شهریور ۹۹

ماهیت خاموش عشق، کیفیت بی‌سخن ماه.

: ای عجب این همه سخن پس از کجا می‌آید؟ من که لب‌بسته و زبان‌گزیده و به کنج جسته این‌ها نمی‌دانم.

: من نیز چنین.

: ای عشق! خنده‌ها و عشوه‌هایت، و سخن‌هایی که بی‌زبان می‌گویی و من چشم‌و‌گوش‌بسته می‌شنوم و به قلم می‌رانم و در جهان می‌گسترم و نمی‌دانم تو قصدت از این‌ها همه چیست. نمی‌دانم قصدت چیست، امّا چون از جان دوست‌ترت می‌دارم می‌گویم و نمی‌پرسم چرا.

: من نیز چنین.

حلمی | کتاب آزادی

از تاریکی به نور..

يكشنبه ۲ شهریور ۹۹

راه از چگونه به چراست، از هستی است به نیستی، از تاریکی به نور، از همه به هیچ، از دخمه‌ی زار نخوت به کشتزار وسیع شفقّت. راه از اسارت است به آزادی، از کوچکی پرطمطراق پیچ‌در‌پیچ به عظمت ساده‌ی بی‌بازگشت. راه از کشتار و نژاد و خون است و از سر بالایی که هر آینه فرو خواهد شد به پذیرش و شکوهِ تواضعِ بی‌تکرار. راه از جهان است به جان، از خاک است به آسمان، از استانبول به یروان.

حلمی | کتاب آزادی

آن و آزادی

شنبه ۱ شهریور ۹۹

چیزی جز عشق خالق زیبایی نیست، و چیزی جز عشق نگهدار زیبایی نیست. عشق است که صفت روح است، که چون کودکان شاد و خندان و آزاد، می‌زند و می‌رقصد و می‌خواند و می‌آفریند.

کثافتی در جلوی چشمانم است. این کثافت را با عرق جان خویش می‌شویم و بهر آنچه تقدیم می‌دارم نه نام می‌خواهم و نه نان، بلکه آن و آزادی، که اگر دادند خوش است و اگر ندادند خوش‌تر؛ منّت می‌گذارم، چشم می‌بندم، بال می‌گشایم و از این لجنزار تا ابد می‌رهم.

حلمی | کتاب آزادی

بر هر چه دویی تاخته..

پنجشنبه ۳۰ مرداد ۹۹

همه چیز را به تمنّای تو باختن، خویش را تمام انداختن و تمام راه بی خویش تا تو بالا آمدن، و جز هیچ نیافتن.

تمام راهها را آزمودن، حتّی بیراه را. تمام آهها را کشیدن، و کشیدن تمام رنج هستی، تا به نیستی ملبّس شدن.

سزاواری‌ را از سر باز کردن و ناسزاواری‌‍‌ را، جامه‌های نیک از تن درآوردن و جامه‌های زشت. بر هر چه دویی تاخته، بساط زشت و زیبا، در تو زیبا، در تو فریبا انداخته!

حلمی | کتاب آزادی

بر هر چه دویی تاخته.. | کتاب آزادی | حلمی

دمدمان صبح..

دوشنبه ۲۷ مرداد ۹۹

دمدمان صبح در راهروهای معبد عشق پرسه‌ زدن

و چنین خطر کردن که بیرون و درون را لبالب هم مماس گذاشتن.

ایستگاههای ابدیت

مرزهای آتشین وصال

آنجاها که خدا را با معشوق خویشْ روح دیدار است

آنجاها که روح را با معشوق خویشْ خدا دیدار است

و هیچ کس نمی‌داند عاشق کیست و معشوق کدام است.

در چنین مرزهای آتشین

که راز باید به جان نگاه داشته شود

پرسه می‌زنم

و بر بلندترین پرتگاههای حضور

خطر را به ناب‌ترین آوایش می‌رقصم

و به یقین می‌دانم

که از این بند باریک شعله‌ور به سلامت خواهم گذشت.

حلمی | کتاب آزادی

محال‌تر روم

يكشنبه ۲۶ مرداد ۹۹

در شبی سرتاسر تباه، تمام سیاه، همه اهریمنان در برابرم صف کشیده؛ از چپ دامنم می‌کشند و شعله‌های سرخ الحاد سزایم می‌کنند و از راست عباهای سیاه سنّت بر سرم می‌گدازند. می‌گویم بادم، آتش می‌شوند. می‌گویم آتشم، باد می‌شوند به خاموش‌کردن‌ام. و چون باد می‌شوند آتش نمی‌یابند، حتّی یک شعله نمی‌یابند. حتّی خود را نمی‌یابند. آه که چه فریب خورده‌اند فریبندگان و فریبکاران زمان.

از شمال برخاسته‌ام،

از این نیز شمال‌تر روم.

حال نمی‌دانم،

محال امّا چرا.

از این نیز محال‌تر روم.

حلمی | کتاب آزادی

آزاد منم

شنبه ۲۵ مرداد ۹۹

تلاشِ ناکامِ ناموزونِ سنّت، مگر به چنگم گیرد و به زمینم افکند. نه! من با تو وصال نمی‎خواهم، من با تو حتّی حال نمی‌خواهم. من با تو آغوش نمی‌گیرم، با تو نمی‌زایم، با تو نمی‌میرم.

آنکه آزادی را به دمی زیسته، باز هم اسارت می‌خواهد و سر به اسارت فرو می‌آرد. آه، آن باز به ایاصوفیه و ایاکوفیه سرکوفتن می‌خواهد. ای آزادی! تو بر زمین به هدری، انسان تو را نمی‌خواهد، که اسارت خویش دوست‌تر می‌دارد.

آزاد منم

که هیچکس‌ام را توان دست یازیدن نیست

در خدا.

حلمی | کتاب آزادی

زیستن به تسلیم

چهارشنبه ۲۲ مرداد ۹۹

انسان در زباله‌ها بگردد، با سگان پرسه زند و در خرابه‌ها سکنا کند، امّا برای حاکمین زمین کار نکند و نان حرام نخورد. انسان بمیرد به سوی آزادی، به سودای آزادی، امّا بردگیِ امنِ گدایان نکند.

سردار و سرباز را هیچ توفیر نیست، هر دو یک نوکرند. رهبران نیز همه اسیران و عبیران ابلیس‌، همه‌شان یک خرند. آن سلاح در دست تو، فردا گلوله در تن توست. آن حکم که تو می‌رانی بر دگران به خصم و خطاب، آن حکمِ اعدامِ فردای توست.

آدمی به اختیار می‌میرد

و عاشق به تسلیم می‌زید.

حلمی | کتاب آزادی

بیایند مرغان عشق..

سه شنبه ۲۱ مرداد ۹۹

بیایند سگان و گربگان، خران و گاوان و گوسفندان، طوطیان و قناریان و مرغان عشق حکومت زمین را به دست بگیرند، مگر کار و بار آدمی سامان گیرد. از انسان که دیدیم - این اصغر مخلوقات - هیچ برنیامد. مگر از عاشقان برآید، خاصه سگان.

تو این را اهانت به خویش می‌دانی، ای نادان! خداوند تو را اهانت به خویش می‌داند. خداوند تو را که جز خود نمی‌بینی و به خویش و همسایه رحم نمی‌کنی اهانت مطلق به خویش می‌داند. تو که تنها هم‌کیش می‌شناسی و هم‌نژاد و هم‌مذهب و هم‌آیین، تو که انسان را تقسیم کرده‌ای و تفریق کرده‌ای، و جز خود و بلاهت خود هیچ نمی‌بینی؛ تو بر عالمیان اهانتی. تو تحریفی، جعلی و خسارتی.

انسان سلاح می‌سازد، عاشق سپر. انسان عزا می‌سازد، عاشق موسیقی. انسان سخن می‌گوید، عاشق خاموشی. سگ می‌رقصد و گربه می‌خواند و پرنده آواز وصال سر می‌دهد، از آدمی امّا جز فریاد نفرت و عربده‌ی نخوت برنمی‌آید.

بیایند مرغان عشق

و آن آوازِ هماره بخوانند.

از انسان، سخن

و از عاشق، خموشی.

حلمی | کتاب آزادی

از بهشت‌ها فروریختن

يكشنبه ۱۹ مرداد ۹۹

چقدر دوستتان می‌دارم ای مردمان تنها. چقدر دوست می‌دارمتان، ای احاطه‌شدگان با دشمنان! چقدر زیباستید، و چقدر از شما آموخته‌ام و خواهم آموخت.

شما را نمی‌گویم ای دوستان،

سخن به روی دیگریست.

چقدر آزادید و چقدر می‌بایست که چون شما شد. اهریمنان پسِ قرنی باز قصد شما کرده‌اند و مگر مرده‌اند یاران عشق که عشّاق کهن، شما ارواح باستان را تنها بگذارند. بشود بر خود بشورند بهر شما برخواهند خاست. برخاسته‌اند. از بهشت‌ها فروریختن خوش است بهر دستگیری جانهای شایسته، که چنین جانهای لطیف از همگان شایسته‌ترند.

حلمی | کتاب آزادی

مطالب جدید‌تر مطالب قدیمی تر