کتاب اخگران :: سرای حلمی

خوانش باژگونه

دوشنبه ۲۵ مرداد ۰۰

شریعت، حقیقت است.
امّا تنها آن زمان که باژگونه خوانی‌اش.
درّه‌ی باژگونه، قلّه است.

حلمی | کتاب اخگران

آن بیرون عجب وضعیت احمقانه‌ایست! آدمی عاطفه می‌ورزد، ویرانه می‌سازد. آدمی عقل می‌بافد، دیوانه می‌سازد. آدمی رشک می‌ورزد و حسرت می‌وزد و قدرت می‌جوید و مذهب می‌پوید، خویش و خویشان بی‌کاشانه می‌سازد. عجب بیهوده است این آتش جان گم‌کرده. عجب بی‌ستاره در این جهان بی‌کرانه می‌تازد، و چه دردآلود و سخت بر خاک گهواره‌ی خویش فرو می‌غلتد.

عجب وضعیت دُردانه‌ایست این درون! چه باشکوه عشق می‌ورزد روح و چه بی‌حد از خویش بهر دیگری نثار می‌کند. چه بی‌شرط قمار می‌کند تمام خویش را و چه بی‌ادّعا تخت و رخت می‌بازد و چه بی‌رسم رسم و تسم عالم به هیچ می‌گیرد و عاقبتِ کار آسمان می‌گیرد و هم زمین به رقصِ اوست.

عجب داستانیست، که تا نام هر چه می‌بریم آن ابلهان به ستاندنش یورش می‌برند. بتازید ابلهان! بر خویش می‌تازید و جز نکبت نصیب نمی‌برید. دل، بر خویش آرام است و تاختن دوست نمی‌دارد، ولیک چون بتازد مقصود بی کوشش در کف است.

اخگران،

به آزمودن‌اند.

حلمی | کتاب اخگران

اخگران به پرواز می‌آیند

شنبه ۲۳ مرداد ۰۰

بوی چیست به مشام می‌رسد؟ بوی فساد و تباهی و ترشیدگی. بویی خوشِ به هنگامه‌ی مرگ و زاده شدن رسیدن.

خاموشی را تنگ در آغوش می‌گیرم و لبانش سخت می‌بوسم. عجیب نیست این همه ترانه‌های شکوهناک و این سپید‌ه‌دمانِ بی‌هنگام‌مست.

و باز پارسایان را به خویش می‌خوانم، به همه‌ی زبانها، به تمام رنگها، و از تمام جهانها و تمام جانها. گمشدگان را می‌خوانم و گریختگان را می‌خوانم، ستیزکاران را می‌خوانم و سپرانداختگان را، و با همه‌شان به یک زبان، از یک جهان و به یک جان سخن‌ می‌گویم: عشق.

اخگران به پرواز می‌آیند،

مباد به چنین وقتِ مبارک خفتن.

حلمی |‌ کتاب اخگران

اخگران به پرواز می‌آیند | کتاب اخگران | حلمی

انسان چیست؟

چهارشنبه ۲۰ مرداد ۰۰

انسان چیست؟
کابوس و رویای خدا.

حلمی - کتاب اخگران

پیش از زیبایی

جمعه ۱ مرداد ۰۰

پیش از زیبایی،
مهم است که حقیقت باشد.
آنگاه زیباست.

حلمی - کتاب اخگران

عطیه‌ی خدا بر ما

جمعه ۱ مرداد ۰۰

نگاه کردن با تمام درجات بینایی و تمام قوّت عدسی، و شنیدن با تمام آنچه در توان پرده‌ها و زیرپرده‌هاست، بم و زیر، بالا و پایین و میان. حتّی اگر هیچ چیز برای دیدن و هیچ چیز برای شنیدن نیست، آن نور و آن موسیقی می‌بایست از درون برافراشته و به بیرون افکنده شود.

چیست عطیه‌ی خدا بر ما؟

برهوتی بهر خلقت نو.

حلمی - کتاب اخگران

سفر بی‌نهایت

جمعه ۱ مرداد ۰۰

همانچه که سخت بود و صعب بود و ناگذر و محال، آن گردنه‌ی خشمگین روح‌گیر، آن برافراشته به غایت که تمام قلب خراج می‌طلبید و تمام روح، حال چه سهل و سزاوار و پذیرا.

سفر؛

از ثانیه‌ای به ثانیه‌ای،

از هزاره‌ای به هزاره‌ای،

بی هیچ زمان.

و راه همچنان راه

تا ابد، تا بی‌نهایت راه.

حلمی - کتاب اخگران

برکت باد..

شنبه ۲۶ تیر ۰۰

برکت باد به پایان یافتن و برکت باد به آغاز چیزها!

شاباش‌ مرگ و شاباش میلاد نو!

سپاس از رنج‌های بی‏‌همتا و سپاس از شادمانی‌های بی‌حد!

برکت است و شاباش و سپاس،

این دم؛

تمام هستی.

حلمی - کتاب اخگران

این چنین مست

يكشنبه ۱۳ تیر ۰۰

چو سپیده می‌زند، ترانه و آسمان یکی‌ست. خیال باران و قطره و ناودان یکی‌ست.

نشسته در ناکجا، نور صدا می‌زند: ای فراسوی چنگ زمان! این چنین مست، این جهان و آن جهان یکی‌ست.

و چو چشم می‌گشایم،

آری مکان و لامکان یکی‌ست.

حلمی - کتاب اخگران

برهنه‌رقصیدن

چهارشنبه ۹ تیر ۰۰

با رفتن کمر جاده نمی‌شکند و با مردن زندگی از زادن باز نمی‌ایستد. با شکست و فروافتادن، قلّه سر خم نمی‌کند و با غریبانه در آسمان عزیمت به تیر ضحّاکان زمان غبار شدن، آسمان از بلندای خویش فرو نمی‌غلتد و به قامت پستان تن در نمی‌دهد.

با خفتن روح چشمان بیداری نمی‌بندد،

و آنگاه که نیستی پرده می‌پیچد

هستی جز برهنه‌رقصیدن نمی‌داند.

همه رفتگان به آهنگ خودند و همه آمدگان؛

پس بر آن که خود آهنگ رفتن کرده گریستن خطاست،

و بر آن که خود ترانه‌ی بازآمدن خوانده شادمانی بی‌اندازه.

حلمی - کتاب اخگران

تو هیچ مگو

يكشنبه ۶ تیر ۰۰

هوشیاری مرگ است - آن هوشیاری چون این آدمی‌سیمایان زیستن -، و مستی زندگی‌ست، این چنین مستی در چنین دنیا که گردن سگی در پیشگاه حق در آن از گردن آدمی بی‌نهایت بار افراشته‌‌تر است.

سپیده‌دم سخن در تلخ‌ترین هنگامه‌ی نظاره؛ تن سست که جز کود نخواهد شد به جستجوی سود است و روح ناپدید که جز عود نیست بر این همه می‌نگرد،‌ می‌خندد و هیچ نمی‌گوید.

تو هیچ مگو ای سفینه‌ی کتمان،

من می‌نشینم و لب می‌بندم؛

سخن می‌شرّد و بیکرانه می‌گیرد.

نه کس سخن گفته، نه سخن کس شنفته.

حلمی - کتاب اخگران

تو را بنویسم

پنجشنبه ۳ تیر ۰۰

همه چیز را مجموع می‌کنم که به این نقطه برسم. سفر می‌کنم، سر به درون می‌کنم، سر از اعماق بیرون می‌کشم، دوستی می‌کنم با اندکان و از بسیاران دامن می‌کشم، ملات می‌گدازم و باده می‌کشم، به تک در تک‌ترین اوقات شبانگاهی می‌نشینم و به مغاک اوهامی‌ترین آبها می‌زنم و از ستیغ نامکشوف‌ترین قلّه‌ها روح زخمی بالا می‌کشم؛ تا بنویسم، تا تن برهنه‌ی به‌دست‌نامده‌ترین کلمه را در آغوش کشم و تو را بنویسم ای محالِ مبادای به کلمه درنامده.

خلقت بر آتش می‌زنم و از نو می‌سازم،

تا هر بار

تو را باز جویم

تو را باز گویم،

و از تو ظلمت بی‌ستاره منوّر کنم.

حلمی - کتاب اخگران

مطالب جدید‌تر مطالب قدیمی تر