کتاب اخگران :: سرای حلمی

جامی که مغانه سر می‌کشم

چهارشنبه ۲ تیر ۰۰

پنجره‌ی اشراق خود را بگشایم و از بالاترین آسمان، تازه‌ترین هوای عدم را استشمام کنم. آن دونان را از یاد برم و دفترهای سیاه اعمالشان را ببندم و تحویل اربابانشان دهم. آنها که‌اند که بتوانند دمی خاطر آفتابی مشوّش دارند.

نه خطّی و نه نشانی. اینجا نه انفجاری که آغازی را رقم زند و نه آفرینشی که در خود خم شود و به پایان رسد.

تنها صدا،

اخگرانی در میان و گرداگرد،

و جامی که مغانه سر می‌کشم.

حلمی - کتاب اخگران

جامی که مغانه سر می‌کشم | کتاب اخگران | حلمی

بر کجا گام می‌نهند..

سه شنبه ۱۸ خرداد ۰۰

: بر کجا گام می‌نهند زشت‌سیرستان؟

: شن داغ ریا.

حلمی - کتاب اخگران

بر کجا گام می‌نهند.. | کتاب اخگران | حلمی

خاموشی و تماشا

سه شنبه ۱۱ خرداد ۰۰

عبور از عمیق‌ترین راهروی تاریکی در پست‌ترین نشیب شب، به مشعلی فروزان از فرازناک‌ترین شعله‌ی سحرگاه.

با تمام جان فریاد می‌دارم: ظلمت! ظلمت بیشتر! حالیا با تمام قوا! بتازید به سویم ای فرزندان تاریکی و از هیچ سلاح و سپاه کوتاهی نکنید!

از میان خیر و شر، هماره شر؛ چرا که آن خیرِ مماس نیز روزی شر است.

از میان شر و شرتر، هماره شرتر؛ چرا که شروران هم‌آوایند.

وانگاه والاترین انتخاب - هماره،‌ هر زمان، از ازل تا ابدالآباد عشق - :

بنشستن بر سر جای خویش، خاموشی و تماشا.

که گفت خاموشی برترینِ نیکویی‌هاست،

که گفت تماشا والاترینِ کارهاست.

حلمی - کتاب اخگران

آفتاب خروش

چهارشنبه ۲۹ ارديبهشت ۰۰

یا آنکه رنج راه را به تمامی در می‌یابد یا که به تمامی فرو می‌ریزد. یا بی‌ سرشت بر مرزها چنبره می‌زند، بلعیده‌ی دیو و فضله‌خوار غریو - اُف! - یا سرشت باز می‌یابد و خاموش و دل‌‌آوا ترانه‌ی ظفر سر می‌دهد.

یا به خانه بازمی‌گردد،

یا در زمین سوخته

به زبان الکن و آوای حزین

بر برکت بی‌شکرانه کف‌رفته می‌زارد.

ستاره‌ی سروش، و آسمانی که بر کرانه‌های ناپدید سینه می‌گشاید. آفتاب خروش، آنگاه که وحوش در میانه و زمین را طاقت این همه نیست.

سر فراز کن!

اخگران را بنگر!

از سینه‌کش نامنتهای عدم

می‌آیند ناتمامی تمام کنند‌.

حلمی - کتاب اخگران