سرای حلمی

فتنه‌اندیشان به عالم منترند
این جماعت هر دو روشان یک خرند

بی‌هنر، بی‌کار و در اتلاف عشق
یک‌نفس در عوعو و در عرعرند

گرچه سگ بالاتر از این ناکسان
گاو و خوکان جملگی زیشان سرند

لاجرم تمثیل شد همکار وصف
تا بدانی این ددان چون محشرند!

بنده‌ی حرف‌اند و شاه وِروِرند
واعظ خیرند و در صحنه شرند

یک زمانی بی‌زمانی عاقبت
از سر خلقان چو مستی می‌پرند

باید این چرخ عبث دوری زند
تا تمام آید حروفی که برند

حلمی این مستی بی‌پایان خوش است
این خران هستند و روزی بگذرند

موسیقی: Parov Stelar - Catgroove

قل حق می‌زند جان مخمّر 
تو این دیدی و من آن مخمّر 

تو با مستان به ظاهر حکم کردی
ندیدی هست پنهان مخمّر

ندیدی جوشش آن روح رقصان
سرور پاک چرخان مخمّر

تو را با خودخوشی بیچاره‌ای کرد
رها از قول و پیمان مخمّر

چنین آزادی‌ای ننگ است یا رب
مبادا هول هجران مخمّر

سزاوارم به یک جام عدم‌گیر
سر زاهد زنم چان مخمّر

شریعت خواندم و جامی نگیراند
طریقت راندم از کان مخمّر

حقیقت‌پیشه‌ای بی‌جامه آزاد
چنین باشم به قرآن مخمّر

بیا حلمی سرای باده وجد است
بچرخان جان و دامان مخمّر

امشب چو حق زنده می داده به خیراتی
مست است و خراباتی این روح سماواتی
 
از مغرب پیمانه جان را خبری آمد
آن عالم ناپیدا دیدیم به اصواتی
 
دیدیم همه حلقه در بند و به تاراجند
گفتم که چه باشد این، صد کیش و دو صد ماتی
 
بگذشت سویم پنهان، گفتم به کجا ای جان
پاسخ بده آنم را بنشین تو به ساعاتی
 
بنگر همه در خوابند، بی آینه می‌تابند
خواهند تو بت باشی گردند به طاعاتی
 
گفتا علف هرزند، یک سایه نمی‌ارزند
امّا دم حق باشد این سایه‌ی سقراطی
 
گفتم همه اسرارت بفروخته‌اند اینان
منگند و پریشانند این ملّت قرقاطی
 
گفتا که نه اسراری در خور بگویم‌شان
اینان همه دلشادند با خواب و عباداتی
 
آیند و روند اینان چون خانه‌ی بی‌بنیان
ریزند به تردیدی عمران خراباتی
 
برخاست دو جام آورد، آن حرف تمام آورد
من مست شدم آخر زین حرف نهایاتی:
  
حلمی نهان‌پیما! دنیا به چه می‌ارزد؟
ما را نه غم عالم، نی شادی امواتی

موسیقی: James Newton Howard - Solomon Vandy

آه چه زیباست عشق، آتش بالاست عشق
مزّه کنم بر زبان، به چه مربّاست عشق

خشک بسوزد در او مشک برآرد ز خویش
با تو بگوید سخن چون که همین‌جاست عشق

این کپک عقل چیست، ککّ و مک عقل چیست
بیم و شک عقل چیست، گفت که بی‌جاست عشق

با همه سر بر زند، گرچه نهان ز آدم است
سر کشد و سر زند، وه که چه غوغاست عشق

لشکر او غرب و شرق، شعبده‌ی صوت و برق
هر دم و در هر میان بر همه پیداست عشق

حلمی از این راه شد، خاک بُد و ماه شد
بنده بُد و شاه شد، وه چه شکیباست عشق