سرای حلمی

دلم در لانه‌ی زنبور می‌گردد
خداوندا دلم مهجور می‌گردد

چرا این کارها سامان نمی‌گیرد
چرا این بارها مغرور می‌گردد

از این دیوانگی‌ها سخت خرسندم
ولیکن گاه هم بس زور می‌گردد

چنان از درد امشب طَرف می‌بندم
که جان در شعله‌های طور می‌گردد

به قلبم کوره‌ای از عشق می‌سوزد
زبانم مشعلی از نور می‌گردد

چرا را خواب کن حلمی و آسان گیر
هر آنچه حق بخواهد جور می‌گردد

قاپیدمت ای جان و دل تا آن خود گردانمت
بیزارْت کردم از جهان تا جان خود گردانمت

چرخاندمت بر آبها، بر خوابها گردابها
تا عاقبت در راه دل همسان خود گردانمت

کوبیدمت بر کوه و سنگ، منشورْت کردم هفت‌رنگ
برپات کردم عاقبت ویران خود گردانمت

گاهی به هندویی شدی همخواب چوب و سنگها
جوئیدمت فرسنگها ترسان خود گردانمت

گاهی به گرد خانه‌ای چون کودکان رقصاندمت
آن دگر تا ساکن دامان خود گردانمت

دستت گرفتم عاقبت زین چرخ بیجای غلط
تا از پس دشوارها آسان خود گردانمت

حالی که از پندارها رستی و کردی کارها
در نوبت دیدارها میزان خود گردانمت

افسانه‌های روح را حلمی نوشتی مرحبا
فردا حریم قدسیان دربان خود گردانمت

باز رسیدیم به کوی دوام
مشغله شد مشغله‌ی عشق و جام

باز رهاییم ز دنیای پست
در ره عشق‌ایم به نوش و خرام

مقدم بی‌سایگی و خاصی است
پاک ز خسّ و خش و خاک عوام

خانه‌ی آزادی و بی‌مردمی‌ست
این وسط شعله‌کش مستدام

گوشه‌ی چشم تو رسیدیم باز
فارغِ از هر طلب وصل و نام

باز سزاوار خداییم ما
در ره رقصان طرب‌خیز شام

حلمی از این لحظه بهی لحظه نیست
لحظه‌ی مستی و خروش و قیام

لحظه‌ی مستی تو تعلّل مکن 
نام خدا عشق بگوید سلام

موسیقی: نیکلاس پاشبرگ - سفر بین دنیاها

و آنها کشتند یکی از زیبایانم را.

آنها؛ 
سنّت،
عداوت،
ناراستی.

آنها همه حال،
همه صدهزار،
در برابر من‌اند؛
یکِ به از صدهزار.

نبردی نو آغازیده است.

حلمی | کتاب آزادی

برو ای روح به خانه‌های شاد! برو ای روح به آبادی‌های آزاد! برو آنجا که هنر می‌دانند، رقص می‌فهمند و آزادی. برو آنجا که عشق از شش سو سرازیر است و خاصان چو تو می‌رقصند و آوازها از تو زیبا برمی‌آرند. برو ای روح به خانه‌های آباد! این تیغ عشق بود که گردنت برید. 

غیرت عوعو کرد، فرداش سپیده‌دم گردن زدم. عصب برآمد و جوشید، غضب لنگید و خروشید، فرداش سپیده‌دم گردن زدم. شب بود و ظلمات تا انتهاش می‌گسترید. شب بود، شبی تلخ، تب‌کرده از سقوط، لرزیده از فروپاشی. آری، تو شب فرو می‌پاشی! 

شب توفیده نالید،
 روسیَه زارید،
 تا بلکه نجاتی. 
فرداش سپیده‎دم گردن زدم.

حلمی | کتاب آزادی

موسیقی: Irfan - Ispariz

آنگاه چشم می‌گشاییم و می‌گوییم: آنجا دیگر کجا بود؟ آن دیگر چه جهنّمی بود؟ 

آن؟ جهنّمی از من بر آمده،
آن؟ جهانی از من خاسته.

آنجا منم، اینجا منم، همه‌شان از من خاسته‌. هر چه در بیرون می‌بینم منم. آنگاه که درون را نجسته‌ام و به درون راه نیافته‌ام و برده‌ی انکار و عصیان و انقلابم، هر کثافتی که در بیرون است، منم و منم و منم.

حلمی | هنر و معنویت

شنو آواز پیمانه چه بشکن‌بشکنی دارد
دل مخمور دیوانه چه بشکن‌بشکنی دارد

شب هجرست و لیکن غم ز دست باده رقصانست
غم عشق پریشانه چه بشکن‌بشکنی دارد

سخن نو گشت و بیماران دوای کهنه می‌جویند
ستون و تخت ویرانه چه بشکن‌بشکنی دارد

حدیث عقل می‌خواند فقیهی در سرای ما
صراط مهر و پیشانه چه بشکن‌بشکنی دارد

حدیث عشق می‌گویم مگر بشنید و یاری دید
که در این کنج میخانه چه بشکن‌بشکنی دارد

یقین دارم که روزی دل ز چنگ دیو بردارد
ببیند روح مستانه چه بشکن‌بشکنی دارد

به حلمی گفت و رقصان شد به گرد خویش جانانه
عجب این یار دردانه چه بشکن‌بشکنی دارد

این پست می‌گوید به دشمنی برخیزید! این رذل، این هیچ. این بیهوده می‌خواهد با دشمنی بقاء یابد. به پام می‌افتد، توبه می‌کند، زاری. نه! 

حلمی | هنر و معنویت

موسیقی: Unders - Syria

عشق آمد و خانه‌ای نو بنیان افکند
طرح دگری به خانه‌ی جان افکند

زان پیش‌تری که قلب میدان گیرد
صد زلزله این سلسله‌جنبان افکند

عشق آمد و روزگار ما دیگر شد
آن «بر همه زن» بت زد و انسان افکند

از کاج بلند خواب ترسایی‌مان
شقّ‌القمری به شهر احزان افکند

بر برجک شب شهاب گیسو بگشود
زان حقّه سپس صلای طوفان افکند

چون خلق پریشان شد و سیمایش دید
خود صاعقه‌زن به خاک پنهان افکند

حلمی چو ز خانه‌های رخشان می‌گفت
خود را به سفینه‌های رخشان افکند

تو بخوانی حرف و ما پنهان دل
تو برونی، ما درون جان دل

زین درون عالم به مشت عاشق است
زان برون مشتی کف از توفان دل

آن برون مرگ و سراب و انقلاب
این درون مستی بی‌پایان دل

شک اگر خیزد برون ویرانی است
شکّ حق لیکن شراب و نان دل

شک کند عاشق به انسان نی به حق
این چنین شکّی بروبد خوان دل

این قساوت‌ها که زاهد می‌کند
از دم عقل است نی فرمان دل

دل بگوید موسقی و نور و وجد
خلق را رقصان کند قرآن دل

عابدان فرمانبر اهریمن‌اند
عاشقان ساقی خوش‌پیمان دل

حلمی از آن آفتاب خوش نمود
پرتویی از گوهر تابان دل

موسیقی: Emancipator - Natual Cause

این عشق همچنان بی‌محابا به پیش می‌تازد. عشق، این هنر ظریف و بی‌مثال خداوندی. وفا کنی، وفا می‌بینی و طعم وصال می‌چشی. جفا کنی و بذر فراق بپراکنی، جفا می‌بینی و در آتش خود می‌سوزی. قانون عشق چنین است: یکی ستاندی، هزار از تو ستانده شود. و صدهزار از شما گرچه با یک عشق برابر نیست، باری هزار، مثالی که مکافات عمل بدانی. 

حلمی | هنر و معنویت