بایگانی مرداد ۱۳۹۹

بر هر چه دویی تاخته..

پنجشنبه ۳۰ مرداد ۹۹

همه چیز را به تمنّای تو باختن، خویش را تمام انداختن و تمام راه بی خویش تا تو بالا آمدن، و جز هیچ نیافتن.

تمام راهها را آزمودن، حتّی بیراه را. تمام آهها را کشیدن، و کشیدن تمام رنج هستی، تا به نیستی ملبّس شدن.

سزاواری‌ را از سر باز کردن و ناسزاواری‌‍‌ را، جامه‌های نیک از تن درآوردن و جامه‌های زشت. بر هر چه دویی تاخته، بساط زشت و زیبا، در تو زیبا، در تو فریبا انداخته!

حلمی | کتاب آزادی

بر هر چه دویی تاخته.. | کتاب آزادی | حلمی

سخن‌پرداز آزادی، ز جانی مطلقاً شادی

پنجشنبه ۳۰ مرداد ۹۹

سخن‌پرداز آزادی، ز جانی مطلقاً شادی
سخن گوید سخن گوید ز خاموشی به فریادی

عزیزان راه می‌جوشد ز عمق سینه‌ی عاشق
خرابی‌ها بسوزاند، برآرد محضِ آبادی

عجب دیروز و پایانی، عجب امروز و آغازی
عجب رازی و همرازی، هم این را و هم آن دادی

ز جان روح می‌پاشم، نه به ای‌وای و ای‌کاشم
به پای عشق فرّاشم، به رقّاصی و دامادی

درود ای زندگی نو، به حلمی راه بگشودی
جهان کهنه میراندی، جهان تازه‌ای زادی

تخت و بخت خویش از استواری کنده‌ام و بر گسل سکنا گزیده‌ام. به لحظه‌ی مقدّس «هیچ چیز را نمی‌دانم» رسیده‌ام. به درگاه چنین لحظه‌ی محال تمام جامه‌ها از خویش می‌کنم و برهنه و خاص و خراب خود را به آغوش خدا می‌افکنم.

خداوندم!

من اینجایم.

آواره سرانجام رسید.

حلمی | کتاب آزادی

دمدمان صبح..

دوشنبه ۲۷ مرداد ۹۹

دمدمان صبح در راهروهای معبد عشق پرسه‌ زدن

و چنین خطر کردن که بیرون و درون را لبالب هم مماس گذاشتن.

ایستگاههای ابدیت

مرزهای آتشین وصال

آنجاها که خدا را با معشوق خویشْ روح دیدار است

آنجاها که روح را با معشوق خویشْ خدا دیدار است

و هیچ کس نمی‌داند عاشق کیست و معشوق کدام است.

در چنین مرزهای آتشین

که راز باید به جان نگاه داشته شود

پرسه می‌زنم

و بر بلندترین پرتگاههای حضور

خطر را به ناب‌ترین آوایش می‌رقصم

و به یقین می‌دانم

که از این بند باریک شعله‌ور به سلامت خواهم گذشت.

حلمی | کتاب آزادی

به خدا که بی‌خدایی به از این خدانمایی

يكشنبه ۲۶ مرداد ۹۹

به خدا که بی‌خدایی به از این خدانمایی
به خدا که کفر بهتر ز مذاهب هوایی
سر آن اگر نداری که ز خواب مرگ خیزی
دم آن گرفته این دل که ز مرگ خود در آیی

حلمی

محال‌تر روم

يكشنبه ۲۶ مرداد ۹۹

در شبی سرتاسر تباه، تمام سیاه، همه اهریمنان در برابرم صف کشیده؛ از چپ دامنم می‌کشند و شعله‌های سرخ الحاد سزایم می‌کنند و از راست عباهای سیاه سنّت بر سرم می‌گدازند. می‌گویم بادم، آتش می‌شوند. می‌گویم آتشم، باد می‌شوند به خاموش‌کردن‌ام. و چون باد می‌شوند آتش نمی‌یابند، حتّی یک شعله نمی‌یابند. حتّی خود را نمی‌یابند. آه که چه فریب خورده‌اند فریبندگان و فریبکاران زمان.

از شمال برخاسته‌ام،

از این نیز شمال‌تر روم.

حال نمی‌دانم،

محال امّا چرا.

از این نیز محال‌تر روم.

حلمی | کتاب آزادی

آزاد منم

شنبه ۲۵ مرداد ۹۹

تلاشِ ناکامِ ناموزونِ سنّت، مگر به چنگم گیرد و به زمینم افکند. نه! من با تو وصال نمی‎خواهم، من با تو حتّی حال نمی‌خواهم. من با تو آغوش نمی‌گیرم، با تو نمی‌زایم، با تو نمی‌میرم.

آنکه آزادی را به دمی زیسته، باز هم اسارت می‌خواهد و سر به اسارت فرو می‌آرد. آه، آن باز به ایاصوفیه و ایاکوفیه سرکوفتن می‌خواهد. ای آزادی! تو بر زمین به هدری، انسان تو را نمی‌خواهد، که اسارت خویش دوست‌تر می‌دارد.

آزاد منم

که هیچکس‌ام را توان دست یازیدن نیست

در خدا.

حلمی | کتاب آزادی

دفتر قانون عشق

جمعه ۲۴ مرداد ۹۹

چون گشودم دفتر قانون عشق
شسته شد دل از غمش در خون عشق
طاقت رنجم نگر چون می‌دهد
حضرت شاهنشه بی‌چون عشق

حلمی

اینجا همه دیوانه، مستند و خراباتی

پنجشنبه ۲۳ مرداد ۹۹

اینجا همه دیوانه، مستند و خراباتی
اینجا من و دل تنها وین راه سماواتی

هر کس که ز عقل دد لنگر زد و چیزی گفت
تا باده نمایاندیم گم گشت به هیهاتی

مسحور نهان گشتیم، مجنون و قلندروار
در رقص و طرب مادام، اوباشی و الواطی

مرگ است خراب و زار افتاده، بدو بنگر
دیگر به چه کار آید این قاصد امواتی

افسانه‌ی ما مستان اغیار چه می‌فهمد
خوش باد دل ایشان با نقل روایاتی

زان شرع ورق باید بگسست و نهایت دید
یک جرعه که نوشاندم زان شرع نهایاتی

یک حرف به تکرار است از روز ازل، بشنو
صد گنج غزل دارم زان مصحف اصواتی

زان حلمی حیرانی چندی چو خبر نامد
صد دامن پر آرد از قافله سوغاتی

زیستن به تسلیم

چهارشنبه ۲۲ مرداد ۹۹

انسان در زباله‌ها بگردد، با سگان پرسه زند و در خرابه‌ها سکنا کند، امّا برای حاکمین زمین کار نکند و نان حرام نخورد. انسان بمیرد به سوی آزادی، به سودای آزادی، امّا بردگیِ امنِ گدایان نکند.

سردار و سرباز را هیچ توفیر نیست، هر دو یک نوکرند. رهبران نیز همه اسیران و عبیران ابلیس‌، همه‌شان یک خرند. آن سلاح در دست تو، فردا گلوله در تن توست. آن حکم که تو می‌رانی بر دگران به خصم و خطاب، آن حکمِ اعدامِ فردای توست.

آدمی به اختیار می‌میرد

و عاشق به تسلیم می‌زید.

حلمی | کتاب آزادی

بیایند مرغان عشق..

سه شنبه ۲۱ مرداد ۹۹

بیایند سگان و گربگان، خران و گاوان و گوسفندان، طوطیان و قناریان و مرغان عشق حکومت زمین را به دست بگیرند، مگر کار و بار آدمی سامان گیرد. از انسان که دیدیم - این اصغر مخلوقات - هیچ برنیامد. مگر از عاشقان برآید، خاصه سگان.

تو این را اهانت به خویش می‌دانی، ای نادان! خداوند تو را اهانت به خویش می‌داند. خداوند تو را که جز خود نمی‌بینی و به خویش و همسایه رحم نمی‌کنی اهانت مطلق به خویش می‌داند. تو که تنها هم‌کیش می‌شناسی و هم‌نژاد و هم‌مذهب و هم‌آیین، تو که انسان را تقسیم کرده‌ای و تفریق کرده‌ای، و جز خود و بلاهت خود هیچ نمی‌بینی؛ تو بر عالمیان اهانتی. تو تحریفی، جعلی و خسارتی.

انسان سلاح می‌سازد، عاشق سپر. انسان عزا می‌سازد، عاشق موسیقی. انسان سخن می‌گوید، عاشق خاموشی. سگ می‌رقصد و گربه می‌خواند و پرنده آواز وصال سر می‌دهد، از آدمی امّا جز فریاد نفرت و عربده‌ی نخوت برنمی‌آید.

بیایند مرغان عشق

و آن آوازِ هماره بخوانند.

از انسان، سخن

و از عاشق، خموشی.

حلمی | کتاب آزادی

ای ماه‌گرفته راه پیداست

يكشنبه ۱۹ مرداد ۹۹

ای ماه‌گرفته راه پیداست
ای روح بیا که راه اینجاست
عقل ارچه دو صد ستاره دارد
عشق است که خاصه راه‌‌پیماست

حلمی

مطالب قدیمی تر