سرای حلمی

عشقِ بی تشخیص همچون ابلهی‌ست
نیم‌سوزی در اجاق کوتهی‌ست

دستِ عاشق دستِ کار است ای اصم
سینه از بار خموشی تفته‌دم

حرف دل را در تنور سینه‌ها
سوختن بایست بی‌آذینه‌ها

تا نیفکندی دو دستان دعا
نیست آزادی و نی شادی روا

خرقه‌ی زهد و عبادت سوخته
آتش نور و صدا افروخته

تا نگردد ظرف از ترشی تهی
مِی نریزد تا کُشد صد اندُهی

وقت مِی دریاب ورنه سرکه‌ای
پیر گردی و ندانی که که‌ای

پیر گردی همچو پیران دغا
بوف شرع و شام شوم ادّعا

آنکت جانی تباه و خوفته
در جوانی دل سیه تن کوفته

پیر تشخیصی اگر، دردانه‌ای
نونو و زیبا و جاویدانه‌ای

ورنه چون صد شیخ کور و خُفت و منگ
قطب خواب و پیر نام و شِفت رنگ 

ساز نو بردار، این رف خانه نیست
گوشه‌ی وهم است این، جانانه نیست

گر بخواهی عشق، تا میخانه خیز
گر بخواهی سوختن، پروانه خیز

گر بخواهی جامه از حق دوختن
قرنها باید ز جام آموختن

قرنها باید به توفان باختن
تا به یک توفی جهانی ساختن

باده‌ی عشق است و امشب نوش باد
تا ابد پیمانه‌ی حق جوش باد

حلمی

از عشق تو یگانه جان در خیالخانه
هر شب صفاست با ما در جام بیکرانه

پیغمبران معکوس که جامه شرحه دارند
گویند روح می‌جو در این خراب‌لانه

در آسمان ببینم بس درگذشته خشنود
بس نیز زار و گریان سوی رَحِم کمانه 

ای رازدار هستی با ما نکوی‌تر شو
تا رازها گشاییم از حکمت شهانه

گمگشته راه جوید، دیوانه ماه در کف
سوی دم خوشانه داند ره شبانه

منْ گبر گفته بودم این خوب و بد تباه است
این خوب و بد بکشتم در بزم عارفانه

ای خوابمرده بر شو، بایست راه دانی
ورنه به خواب میری، این خطّ و این نشانه

حلمی سرای‌ مستان با باده همنشین شد
تو‌ نیز راه خود دان، ما را مکن بهانه

در کوره می‌پزند
کلماتی که
نگفته
خواهند شد. 

حلمی | کتاب اخگران

دوش می‌رفتم از آن معبد پنهان سوی دوست
زان ره بی در و بی پیکر تودرتویِ دوست
از ره خاک مرو، جاده‌ی دل خاکی نیست
زائر روح نباشی نرسی تا کوی دوست

حلمی

دلم ربّ النّوعی داند که اسرار تو می‌خواند
چنان کردم که فرمودی و کس جز ما نمی‌داند

اگر چه دور در جسمیم و لیکن جانِ نزدیکیم
به دریا می‌زنم دل را و دریای تو می‌راند

من آن خورشید بیهوشم که از چشم تو می‌نوشم
تو آن دریای فرّاری که درد کهنه بنشاند

خلایق را نمی‌دانم چه دلخوش کرده‌ی هیچند
تو خود عشقی و ایشان را چرا عشقت بترساند

مرا موسیقی چشمت چنان از خود به در کرده
که گر افلاک در ریزد مرا نتوان بلرزاند

چنان در عشق رقصانم که صد کشور به هم کردم
ولی خاک مرا یک دم کسی نتوان بلغزاند

امین عشق تو حلمی به دنیایی که دنیا نیست
چنان خو کرده در طوفان که طوفانها بغرّاند

درون سینه‌ام غوغادلی خاست
که از مغرب به مشرق شعله آراست
درون آتشی می‌سوزم از عشق
که آغازش نه اینجا و نه آنجاست

حلمی

شب به شب آیند و جانم را به پنهانی برند
حاضران روح را هر شب به مهمانی برند

عاشقان گر گود بنشینند پُر بیراه نیست
خاضعان عشق را آخر به چوپانی برند

سایه چون بر طینتش خطّ تباهی می‌کشد
ای بسا هم نوربخشانی که ظلمانی برند

مجلس موسیقی است و میزبانان فلک
هر که پیداتر نشیند را به قربانی برند

آزمون‌ها سخت و ما هم جمله با سر باختیم
برده‌ی جام ظفر را هم به قپّانی برند

نو شود امسال و هر سال از شما بیدارها
خفتگان را نیز در بند پریشانی برند

هر چه از پیراهن جان بوده برکندی و حال
حلمی بی‌خانه را هر جا که می‌دانی برند

آرام تویی، اگرچه آرامی نیست
فرجام تویی، اگرچه فرجامی نیست
بیدار منم به مردم خوابیده
تا میکده‌ی روی تو جز گامی نیست

حلمی