کتاب اخگران :: سرای حلمی

برهنه‌رقصیدن

چهارشنبه ۹ تیر ۰۰

با رفتن کمر جاده نمی‌شکند و با مردن زندگی از زادن باز نمی‌ایستد. با شکست و فروافتادن، قلّه سر خم نمی‌کند و با غریبانه در آسمان عزیمت به تیر ضحّاکان زمان غبار شدن، آسمان از بلندای خویش فرو نمی‌غلتد و به قامت پستان تن در نمی‌دهد.

با خفتن روح چشمان بیداری نمی‌بندد،

و آنگاه که نیستی پرده می‌پیچد

هستی جز برهنه‌رقصیدن نمی‌داند.

همه رفتگان به آهنگ خودند و همه آمدگان؛

پس بر آن که خود آهنگ رفتن کرده گریستن خطاست،

و بر آن که خود ترانه‌ی بازآمدن خوانده شادمانی بی‌اندازه.

حلمی - کتاب اخگران

تو هیچ مگو

يكشنبه ۶ تیر ۰۰

هوشیاری مرگ است - آن هوشیاری چون این آدمی‌سیمایان زیستن -، و مستی زندگی‌ست، این چنین مستی در چنین دنیا که گردن سگی در پیشگاه حق در آن از گردن آدمی بی‌نهایت بار افراشته‌‌تر است.

سپیده‌دم سخن در تلخ‌ترین هنگامه‌ی نظاره؛ تن سست که جز کود نخواهد شد به جستجوی سود است و روح ناپدید که جز عود نیست بر این همه می‌نگرد،‌ می‌خندد و هیچ نمی‌گوید.

تو هیچ مگو ای سفینه‌ی کتمان،

من می‌نشینم و لب می‌بندم؛

سخن می‌شرّد و بیکرانه می‌گیرد.

نه کس سخن گفته، نه سخن کس شنفته.

حلمی - کتاب اخگران

تو را بنویسم

پنجشنبه ۳ تیر ۰۰

همه چیز را مجموع می‌کنم که به این نقطه برسم. سفر می‌کنم، سر به درون می‌کنم، سر از اعماق بیرون می‌کشم، دوستی می‌کنم با اندکان و از بسیاران دامن می‌کشم، ملات می‌گدازم و باده می‌کشم، به تک در تک‌ترین اوقات شبانگاهی می‌نشینم و به مغاک اوهامی‌ترین آبها می‌زنم و از ستیغ نامکشوف‌ترین قلّه‌ها روح زخمی بالا می‌کشم؛ تا بنویسم، تا تن برهنه‌ی به‌دست‌نامده‌ترین کلمه را در آغوش کشم و تو را بنویسم ای محالِ مبادای به کلمه درنامده.

خلقت بر آتش می‌زنم و از نو می‌سازم،

تا هر بار

تو را باز جویم

تو را باز گویم،

و از تو ظلمت بی‌ستاره منوّر کنم.

حلمی - کتاب اخگران

جامی که مغانه سر می‌کشم

چهارشنبه ۲ تیر ۰۰

پنجره‌ی اشراق خود را بگشایم و از بالاترین آسمان، تازه‌ترین هوای عدم را استشمام کنم. آن دونان را از یاد برم و دفترهای سیاه اعمالشان را ببندم و تحویل اربابانشان دهم. آنها که‌اند که بتوانند دمی خاطر آفتابی مشوّش دارند.

نه خطّی و نه نشانی. اینجا نه انفجاری که آغازی را رقم زند و نه آفرینشی که در خود خم شود و به پایان رسد.

تنها صدا،

اخگرانی در میان و گرداگرد،

و جامی که مغانه سر می‌کشم.

حلمی - کتاب اخگران

جامی که مغانه سر می‌کشم | کتاب اخگران | حلمی

بر کجا گام می‌نهند..

سه شنبه ۱۸ خرداد ۰۰

: بر کجا گام می‌نهند زشت‌سیرستان؟

: شن داغ ریا.

حلمی - کتاب اخگران

بر کجا گام می‌نهند.. | کتاب اخگران | حلمی

خاموشی و تماشا

سه شنبه ۱۱ خرداد ۰۰

عبور از عمیق‌ترین راهروی تاریکی در پست‌ترین نشیب شب، به مشعلی فروزان از فرازناک‌ترین شعله‌ی سحرگاه.

با تمام جان فریاد می‌دارم: ظلمت! ظلمت بیشتر! حالیا با تمام قوا! بتازید به سویم ای فرزندان تاریکی و از هیچ سلاح و سپاه کوتاهی نکنید!

از میان خیر و شر، هماره شر؛ چرا که آن خیرِ مماس نیز روزی شر است.

از میان شر و شرتر، هماره شرتر؛ چرا که شروران هم‌آوایند.

وانگاه والاترین انتخاب - هماره،‌ هر زمان، از ازل تا ابدالآباد عشق - :

بنشستن بر سر جای خویش، خاموشی و تماشا.

که گفت خاموشی برترینِ نیکویی‌هاست،

که گفت تماشا والاترینِ کارهاست.

حلمی - کتاب اخگران

آفتاب خروش

چهارشنبه ۲۹ ارديبهشت ۰۰

یا آنکه رنج راه را به تمامی در می‌یابد یا که به تمامی فرو می‌ریزد. یا بی‌ سرشت بر مرزها چنبره می‌زند، بلعیده‌ی دیو و فضله‌خوار غریو - اُف! - یا سرشت باز می‌یابد و خاموش و دل‌‌آوا ترانه‌ی ظفر سر می‌دهد.

یا به خانه بازمی‌گردد،

یا در زمین سوخته

به زبان الکن و آوای حزین

بر برکت بی‌شکرانه کف‌رفته می‌زارد.

ستاره‌ی سروش، و آسمانی که بر کرانه‌های ناپدید سینه می‌گشاید. آفتاب خروش، آنگاه که وحوش در میانه و زمین را طاقت این همه نیست.

سر فراز کن!

اخگران را بنگر!

از سینه‌کش نامنتهای عدم

می‌آیند ناتمامی تمام کنند‌.

حلمی - کتاب اخگران