سرای حلمی

آتش جهل است این ای نازنین
هیزمش خشم و عتاب و کبر و کین

پای عاشق نیست دام انتقام 
ای بشر! ای سست‌خوی بی‌قوام!

کی شود زنجیر خشمت منفصل؟
کی کجا با عشق گرددی متّصل؟

تا کجا انکار حق، بیدار شو! 
تا کجا بی عشق، سوی یار شو!

ای معطّل در میان فرقه‌ها
نیست این عالم جهان فرقه‌ها

ای بشر تو اشرف عالم نه‌ای
زین که می‌بینم نه تو آدم نه‌ای

فرق تو با دیگران در عشق و بس
ورنه حیوان به ز تو با این هوس

ای خدایان غرورِ استوار
در نهایت این تکبّر نیست یار

این تکبّر سر زند ناغافلی
ناگهان بینی که با سر در گِلی

سرکشان را دلکشان آدم کنند
هر که آدم می‌نشد را کم کنند

سوی انسان این تبار خون و آه
صدهزار از عاشقان از جان ماه

کار دل در حکم کار آتش است
خود بسوزد جان عالم را خوش است

جان عالم جمله جان یار ماست
این چنین یاری که از جان خداست

جسم انسان روح حق را نوش کرد
روح حق این خشم‌ها خاموش کرد

نزد عاشق هر که گوید ز انتقام
خود براند عشق او را سوی دام

مرد عاقل نزد خود بس زیرک است
مرد دل داند که او یار شک است

یار شک از حق نفهمد هیچ بار
کار شک کار سر است این نیست کار

پس شما ای رهروان زندگی
جانتان بادا به جان زندگی

در امان از توف شرّ و مرگ بد
در امان باشید از کبر و حسد

بهرتان حق نغمه‌های تازه کرد
آرزوی وجد بی‌اندازه کرد

جام‌ها در نام حق بالا برید
نام حق زین چرخ لق بالا پرید

حلمی

آه چه زیباست عشق، آتش بالاست عشق
مزّه کنم بر زبان، به چه مربّاست عشق

خشک بسوزد در او مشک برآرد ز خویش
با تو بگوید سخن چون که همین‌جاست عشق

این کپک عقل چیست، ککّ و مک عقل چیست
بیم و شک عقل چیست، گفت که بی‌جاست عشق

با همه سر بر زند، گرچه نهان ز آدم است
سر کشد و سر زند، وه که چه غوغاست عشق

لشکر او غرب و شرق، شعبده‌ی صوت و برق
هر دم و در هر میان بر همه پیداست عشق

حلمی از این راه شد، خاک بُد و ماه شد
بنده بُد و شاه شد، وه چه شکیباست عشق

کمش بسیار و بسیارش کم از هیچ
جهان برپای کرد و آدم از هیچ
شبانگه از زبان دل شنیدم
که شادی زان تو باشد غم از هیچ

حلمی

موسیقی: کومیتاس - درخت زردآلو 

از کوچه‌ای به کوچه‌ای، گویی از قاره‌ای به قاره‌ای. از پرده‌ای به پرده‌ای، از جهانی به جهانی. در هر قدم یک حماسه؛ در هر قدم یک جنگ، در هر قدم یک صلح، در هر قدم یک وصال و یک فراق. هر قدم یک عالمی‌ست، و زنده ماندن در این ارتفاع مهیب تهوّری عظیم می‌طلبد، و قلبی که طاقت کوه دارد و آرامش اقیانوس،‌ چابکی باد و تواضع خاک. 

خانه‌ی دل رونقش از سوختن
جان به سر شعله‌ی حق دوختن

کلبه‌ی آباد به از کاخ زار
دیر خرابات به از ملک تار

پرچم عشق تو به دل داشتم
جرأت حق کردم و افراشتم

خامشی و مستی و دلدادگی
چیست به از پیرهن سادگی

بار سفر بستم و راهی شدم
از ره درویش به شاهی شدم

آن ره باریک که طاق دل است
خلوت پنهان و اجاق دل است

گفتمش ای جان تو نوایت خوش است
ملک تو و حال و هوایت خوش است

مرحمتی باد که ساکن‌رُوان
خانه کنند این ره بی‌خانمان

محفل ما باد به کویی نشاند
تشنگی جان به سبویی نشاند

سفره‌ی ما نان و پنیر و شراب
چیست به از این سفر مستطاب

بر در این خانه به جان کوفتن
پاسخش این است غمان روفتن

دست‌کشان‌اند رفیقان ز جان
بزم شعف، کوی خدا، ملک آن

آن که تجلّی و خود هستی است
جام و می و ساقی و سرمستی است

خانه‌ی دل برکتش از نام یار
چیست به از نام دلارام یار

حلمی

من که باشم؟ تو بگو، مأمور دل
خادم بی‌منّت معذور دل

من چه باشم؟ تو بگو، قانون عشق
چنگ می‌زن مر مرا تنبور دل

مرگ را پنداشتی مأمور توست؟
مرگ هم باشد دم مجبور دل 

تو سوی من تاختی خود باختی
تاختن بر شش سوی مستور دل؟

بعد از این دست من و زلف شما
تا چه باشد بهرتان دستور دل

در شب تاریک حلمی نور دید
موسقی روشن منصور دل

ای بس عجب که خامان از عشق دم‌زنانند
ترسندگان ز حقّت در صورتت دوانند

بی هیچ نای رفتن از وصل لاف دارند
از تیرها گریزان در حسرت کمانند

از خطّ زنده فارغ، با آنچه رفته عاشق
بن‌بست خودپرستی در کوچه‌ی گمانند

این گونه سالکانی از موسقی گسسته
در خویش تار بسته، خود گفته خود بخوانند

ای خام! راه دور است، برخیز و جاده فرسا
صد پخته از تو خوش‌تر خونیده می‌کشانند

از مرگ باک داری، تو خوی خاک داری
تو عاشقان ندیدی خون رزان چشانند

ما تک به خویش خوانیم، این جمع‌ها ندانیم
این خشک‌ها نگه کن در وقت چون شکانند

گه سبز و گه بنفشی گه زرد و گه عنابی
هرگز منافقان را دیدی که چون درانند؟ 

ای صد عجب که مستان در رنج می‌ستیزند
این شوی و موی‌داران در وهم صلح جانند

وقت سحر جهانم پاشید و عشق فرمود
حلمی بیا که پیران راه صواب دانند

ترس گوید باز با ما رام باش
برّه‌ای در درّه‌ی آرام باش

عشق گوید سر کش و پرواز کن
پخته‌ی دنیا و ما را خام باش

نوبت تعظیم بر بت‌ها گذشت
نور حق بر قلّه‌ی اهرام باش

منقضی شد نامهای باستان
نام نو در سینه‌ی بی‌نام باش

عقل گوید شرط طامات عظام 
زین مقامات عوامی عام باش

تو برو غوّاص شطّ سرخ شو
سالک آن ماه ناهنگام باش

چیست راز عشق؟ گفتم، گفت هیچ
عاشق هستی نیک‌انجام باش

حضرت حق بار داد و یار داد
حلمیا شاکر از این پیغام باش

تو به فردوست رو ما را واگذار
من به دوزخ می‌روم دیدار یار

بنده‌ی دیروز و فردایی و ما 
سالک این حال ناب مشکبار

فرش عقلت گر چه پر نقش است لیک
عاقبت دارت زند نقش و نگار 

عقل را با عدل چون آمیختی
آنچه در دست است جامی زهربار 

جام تو نوش تو بر خلقش مزن
ظلمت خویشت مکن بر کس نثار

کودکی و زاری و پیچیدگی
سادگی و پیری و مستی و کار 

چوبک امر تو بر آتش زدم 
دوش در معراج سرخ بی‌قرار

گفت حلمی ساده کن این کار را
ساده کردم در شبی این کار و بار

یک سیه‌دل ادّعای حق دارد
در خفایی جفای حق دارد

در برون به ریش و دوش عبا
زاری و های وای حق دارد

زهد خود پیش خلق می‌زارد
جرم خود در لوای حق دارد

نفس او چون شریک شیطان است
خلق را ساده جای حق دارد

خاصه باید ز سگ بیاموزد
جغد هم خوش وفای حق دارد

روح اهرمن به شکل انسان‌ است
هر خری که نمای حق دارد

سربه‌توی و عام و بی‌نام است 
هر که او نی‌نوای حق دارد

حلمیا شب به کوی باده بیا
ساغری اختفای حق دارد

موسیقی: Imen Mehrzi - Mahboubi

آنچه می‌ماند به یک جا خوش
نیست، مرده‌ است به حاشا خوش

ذرّه‌ی حق همیشه در گردش 
گه به صحرا و گه به دریا خوش

تو ستاره‌ای، خیال شر سوزان 
وین ولایت به سودا خوش 

گر به ضرب چرخ همی رقصی 
زاده‌ی چرخی و به بلوا خوش

ورنه تو عمودِ بیداری 
بر فراز زیر و زیرا خوش 

شاهد دلم دوش می‌گفت 
حلمیا این دم دمیرا خوش

موسیقی: Tomaso Albinoni - Adagio in G Minor

ز شرق آفتابش غنچه سر زد
طلوعش عقل بدکین را تبر زد
نگاهش شور دیوان را خمش کرد
زبانش آتشی بر خیر و شر زد

حلمی

موسیقی: Sedaa - Homeland