سرای حلمی

برو بیرون شو از خود، خوش سفر کن
برو آن سوی دیگر را نظر کن
برو آنجا که منزلگاه ماه است
سرای مهربانان خوش گذر کن
حلمی

در قلب، برافراشته
چنان آسوده که اگر جهان فرو ریزد
ما فراتر می خیزیم.

در عشق، زنده
با موسیقی، یکی
در رویاها، بیدار
با مرگ، برادر
با زندگی؟
ما، زندگی
ما، خود ِزندگی!

بگو جهان فرو ریزد
مردگان می میرند
و زندگان برخواهند خاست.
بگو جنگ ها آغاز شوند
بگو جنگ ها آغازتر شوند
ما فراتر می خیزیم.

ضعیفان گریبان هم بچاکند
و خفتگان خوابهای هم پاره پاره کنند
مجانین بر شمار جنازه ها فخر بفروشند
روحانیون فریب دروغ گریه کنند
و ظریفان حقیر بر شیطان لبخند بگشایند
بگو بازیگران همه بازی کنند
و صحنه گردانان همه صحنه ها بگردانند.

مرگ با زندگی یکی ست
 غم با شادی یکی ست
خواب با بیداری یکی ست
مستی با هوشیاری یکی ست
اینجا که ماییم
برای ما که حکمرانان پنهان جهانیم
برای ما که سلاطین دلیم
و روح سواران خداییم.

بگو کودکان بازی بیاغازند
بگو بمیرند و برخیزند 
باز بمیرند و برخیزند
بگو ضعیفان گریبان هم بچاکند
و خفتگان خوابهای هم پاره پاره کنند
روحانیون فریب دروغ گریه کنند
و ظریفان حقیر بر شیطان لبخند بگشایند. 
  
نور با تاریکی یکی ست
روح با تن یکی ست
شب با روز
زن با مرد
نقطه با دایره
نیستی با هستی
همه چیز با همه چیز یکی ست
برای ما که سلاطین جهانیم 
و حکمرانان خوابها و بیداری های مردمانیم.

برای ما 
بگو کودکان بازی بیاغازند 
این بازی خاک،
تا بمیرند و برخیزند 
و باز بمیرند و برخیزند
باری چیزی بیاموزند
آری اینقدر بمیرند 
تا زندگی بیاموزند
اینقدر بگریانند و بگریند
تا خنداندن و خندیدن بیاموزند.

بگو جهان فرو ریزد
ما فراتر می خیزیم
ما، زندگی
ما، خود زندگی. 

حلمی

اینجا به همراه موسیقی.

طریق خامشان طی کن
سلوک حرف لرزان است
میان چشم های تو
طریقی سوی یزدان است
حلمی

طریق خامش معراج گردی
چنان بالاست این پنهان نوردی
که صد فرسنگی اش در گِل نشستند
هزاران بوعلی و سهروردی
حلمی

کتاب عاشقان خواندی به اعلام اهورایی؟
همه اصوات حیرانی، همه انوار شیدایی
نشان عارفان حقّ که بی تصویر و خاموشند
بیابی ار ز پای افتی، ببینی ار خراب آیی
حلمی

عقل! مگو خرقه به نام من است
خیر و شرت هر دو به کام من است

گرچه چپ ات از دم بالا تهی ست
در چپی اش نیز غلام من است

راستی ات هم که پر از کژمژیست
هر کژی اش چینک دام من است

خاص که از پستی عامی بریست
خاصیت جلوه ی عام من است

درّه مگو، قلّه ی وارونه ی بین
ژرف شو در ژرف که جام من است

گفت خدا حافظ یاران عشق
گفتمش این لحظه سلام من است

گو بشود هر چه شود باک نیست
هر ضربانی به نظام من است

حلمی از این راه و از آن راه نیست
تیغ حقیقت ز نیام من است

تو یکی از آسمانی در کنار 
تو رفیق راهی و دستی ز یار
تو میان شب ز کُهسار آمدی
برکتت باد ای ندیم روزگار

حلمی

Painting: A friend of order, by Rene Magritte

قافله ی عشق به جان شماست
آنچه بجویید از آن شماست
نیست برون هیچ به جز سایه ای
نور که خواهید میان شماست
حلمی

باز ز حکّام نور نامه رسید از شعور
باد بیا گوش کن این جریان حضور
آب بیا رود شو تا اقیانوس عشق
شعله بیا پر بگیر تا فلک بی عبور
حلمی

هستی از آن است که عاشق شویم
نیست از این هست ِخلایق شویم
پیش تر از آن که اجل سر رسد
عقل رها کرده و لایق شویم
حلمی