نیروهای تحوّل در رگ و جانمان میپیچند، مگر که معبری، پلی، دروازهای، دریچهای، روزنهای به بیرون بیابند و سنّتها و آیینها و همهی آنچه میشناسیم را به باد دهند. همه با باد آمدهاند بر باد میروند.
زمین همان زمین، انسان همان انسان، خاکدان همان خاکدان و جامه همان جامه، آگاهی نو میشود. بر سخن بیهودگان باید گوش بست و تنها باید این را شنید: آگاهی نو.
چپ نو و راست نو،
چرا که میان نو.
حلمی | کتاب لامکان
بعد از این فتیلهی سخن پایین میکشد و تنها گوش میسپاریم، به صدا، به موسیقی، به سکوت، به آواهای نهفته در گوشههای جان خویش، در میانههای ما.
گفت بعد از این هیچ نمیگویی، میگویی؟
گفتم تا کنون هیچ نگفتهای، گفتهای؟
حلمی | کتاب لامکان
دگر خاموش، وقت آفتاب است
زمان رقص و غوغای رباب است
سخن کوتاه باید، راه دور است
دگر بیدار باید، وقت خواب است
موسیقی: Deuter - Temple of Silence
او نمیدانست که شهرت میبلعد، تفاله میکند و دور میاندازد، برای معنویون سختتر. او نمیدانست مقام یعنی دام، پس تمام، تا آغازی نو.
او نمیدانست سر وصل که بالا رود، سر جان پایین میافتد، ورنه سر بالا را مردان در آستان خود چه کنند جز «زدن»؟ مردان سر چه کنند؟ مردان را دلْ مقام است.
او نمیدانست
امّا اگر هم میدانست؟
او نمیدانست و ادّعای نادانستگی نیز میکرد
امّا اگر به دانایی نیز نمیدانست؟
دانایی نادانیست و
کلّهی عقل پوک است،
خندهاش دروغ است
و اشکش وهم.
حلمی | کتاب لامکان
ای کز غم تو سپاه جان سوخته شد
جانها به لب آمد و جهان سوخته شد
منطق ز بیان فتاد و زین مشعل صبح
شولای عدد کشانکشان سوخته شد
خاموش شد آن چراغ افسون و فساد
افسانهی این کون و مکان سوخته شد
آن شاهد وصل آمد از حجلهی نام
هر بود و نبود و این و آن سوخته شد
ساقی به میان آمد و این چرخ عدم
با آدم و غیر عاشقان سوخته شد
مغبون بهاران و صد افسون خزان
با عطر گلاب و گلسِتان سوخته شد
گفتند هر آیینه که عصری دگرست
هر آیینه اعصار گران سوخته شد
حلمی به مقام روح چون تیر برست
زین حادثه تقدیر کمان سوخته شد
فاصلهی هستی و حقیقت، فاصلهی عشق و هیچ. اگر میتوانی این فاصله را پشت سر بگذار و در ما شو. عقل میگوید تو نمیتوانی و دل میگوید کار جز توانستن نیست.
راه خوشان میروی آن خوشان میشوی
کار خوشان میکنی جان خوشان میشوی
رزم خوشان رزم تو، بزم خوشان بزم تو
جام خوشان میزنی نان خوشان میشوی
برای آنکس که نمیخواهد درد آزادی را بکشد چه میتوان کرد؟ برای آنکس که میخواهد متعلّقات هزارانسالهاش را با خویش نگاه دارد و در آن واحد از حقیقت دم زند - و چون چنین کند حقیقت از او بگریزد چرا که حقیقت زنده است و او مرده - و برای او که غمزهی صلح و کمال کند و خندهی دروغین زند - چرا که خندهی حقیقی از درخشش چشمان پیداست و از چین رنجها و عمق مردمکان رازدار - و او را که وهم وصال کند و وهم فراق کند و در کتابها و خرابهها سر فرو برده و خویش را تهی نتواند و لاف تهی بودن زند، چه میتوان کرد؟
آن حدیثیِ نقلقولی را نگاه کن چگونه از کلام حق به جهت اثبات و جانبداری از فکر خویش بهره میجوید. فکر تو باطل است ای نادان، تو باطلی، جهتات باطل است، نفسات باطل است، هستیات باطل است، هیچ حقی نمیتواند تو را راست کند، مگر اینکه زحمت کنی، خون و عرق بریزی و جان خود بالا آوری و این یک قدم ناقابلِ بینهایت را برداری و خود را به آغوش حق افکنی.
آن حدیثیِ نقلقولی را نگاه کن،
آن احمق را.
حلمی | کتاب لامکان
ای بس عجب که خامان از عشق دمزنانند
ترسندگان ز حقّت در صورتت دوانند
بی هیچ نای رفتن از وصل لاف دارند
از تیرها گریزان در حسرت کمانند
از خطّ زنده فارغ، با آنچه رفته عاشق
بنبست خودپرستی در کوچهی گمانند
این گونه سالکانی از موسقی گسسته
در خویش تار بسته، خود گفته خود بخوانند
ای خام! راه دور است، برخیز و جاده فرسا
صد پخته از تو خوشتر خونیده میکشانند
از مرگ باک داری، تو خوی خاک داری
تو عاشقان ندیدی خون رزان چشانند
ما تک به خویش خوانیم، این جمعها ندانیم
این خشکها نگه کن در وقت چون شکانند
گه سبز و گه بنفشی گه زرد و گه عنابی
هرگز منافقان را دیدی که چون درانند؟
ای صد عجب که مستان در رنج میستیزند
این شوی و مویداران در وهم صلح جانند
وقت سحر جهانم پاشید و عشق فرمود
حلمی بیا که پیران راه صواب دانند
هیچ کس نمیتواند حقیقت را تبدیل به ایدئولوژی دلخواه خود کند و از آن ماهی دلخواه خود را بگیرد. هیچ فهم مشخّص و قالببندیشدهای از «آن» وجود ندارد و هر کس «آن» را در مشت بسته نگاه دارد آن مشت از هم میپاشد و آن قالب فرو میریزد. صرفاً با مجرا و محلّ عبور بودن میتوان در خدمتش بود، در خدمتش زنده بود و زندگی بخشید.
حلمی | کتاب لامکان
آنگاه که جنگ حقیقت
با دشمنان خویش آغاز میشود
تیغها چون گلزارها از جان عاشقان برمیخیزند.
سر جنگ است و سر زندگیست.
حلمی | کتاب لامکان
