سرای حلمی

بر زمینم تو مخوان، سیر کنم جای دگر
ناز من هیچ مکش، عشوه‌ی من هیچ مخر
 
نفس روح کشم، خاک زمینم منما
جلوه‌ی یار کنم، تاب مداری منگر
 
مرگ را بی‌سببی هر دم و بی‌وعده زنم
ملک‌الموت غلامم دم هر شام و سحر
 
ساغرم جام جهان، خانه‌ی من میکده‌هاست
سوی من هیچ میا، در پی من هیچ مپر
 
ساقی ار نام دهد از دم پیمانه مرا
الفت باده چنین است، چه داری تو خبر
 
طالع از صوت نکو شد که چنین رقصان است
حرص پیمانه مزن، هی طمع بخت مبر
  
حلمی از راه دگر آمده، زو هیچ مپرس
رود از راه دگر آمده از راه دگر

چنان بیدارم از رویا که رویایش نمی‌دانم
اگرچه خواب می‌بینم ولی خوابش نمی‌خوانم

من آن رویای بیدارم که عشق از آستینش داد
من آن روحم که جز کشتی سرمستی نمی‌رانم

برو ای چرخ سرگردان که دور ما به آخر شد
به سر گر یاد ما داری بیا تا سر بگردانم

زمین می‌گویدم برخیز، فلک می‌گویدم بنشین
زمین و آسمان‌ها را بچرخانم برقصانم

کجا آن عقل دریوزه تواند تا فلک خیزد
که می‌گوید خدا مرده‌ست که من رویای یزدانم

الا ای کشتی باده مبادا لنگر اندازی
که تا لنگرگهت خیزم رسن‌ها را بدرّانم

دمی افتان، دمی خیزان، دمی چرخان و سرگردان
سوی اقیانست خیزم که امواجت بشرّانم

تو شمع طاقت‌افروزی، چراغ قامت‌افروزی
چه می‌سازی؟ چه می‌سوزی؟ مبادا شرم و دامانم

بخوان حلمی سرگردان به مستی، طالعت این است
تو خطّ باده می‌خوانی و من پیمانه‌گردانم

موسیقی: Beethoven - Like You've Never Heard Before

تو بجو کلام پنهان، تو بجو اذانِ در جان
تو بجو حروف رقصان، تو بجو شراب جوشان

تو بجو به هر دو سویت، به درون و روبرویت
تو بجو به های‌و‌هویت، به سرود و رقص عریان

بِنِشین و نیک بنگر که عمارتیست افتان
بِنِشین و نیک بنگر که عمارتیست خیزان

سر آن گرفته این شب که ز قلّه‌ها بخیزد
دم آن گرفته این تب که کشد مرا ز انسان

برو آدمی چه سانی که سراب عقل خاک است
برو خادمی بیاموز به حروف و رمز رحمان

برو این چنین نپایی، که به ساعتی و جایی
برو بی‌زمان به پا کن سر و سین و پای لرزان

به خروش لامکانی تو بجو عبور آنی
بِنِشین میان خویش و به سفر بپاش ویران

ضربات عشق بشنو که نوید روح دارند
نفسی بمیر گریان نفسی برآی شادان

تو بزن که باده آمد، به دمی گشاده آمد
به سخن چکید حلمی ز لب خدای پنهان

موسیقی: Ordo Funebris - The Last Knight Errant

جنون ناب می‌خواهم که این دیوان بمیرانم
بمیرانم به خاک پست و خاک از نو برقصانم

نظام اهرمن پاشد، تمام انجمن پاشد
نسیم دل به تن پاشد، زمین از نو بچرخانم

چه خون شد حجله‌ی دیوان، خروش ناسزا بنشست
دمی دیگر بپا ای دل، عمارتها بپاشانم

فرشته خواب می‌بیند که رنج عشق دریابد
چو رنج عشق درگیرد شکنج ناز بشکانم

نفس تنگ است و لیکن جان فراخ از جلوه‌ی خوبان
فراخی‌های بالا را به حبس سینه بنشانم

شهیدان را فراخوانم که از نو جام تن گیرند
به نام روح می‌رانم که کام از دل بگیرانم

سرابی عقل درمانده، سرابت خواندی و راندی
شرابی قلب دیوانه، شرابت را بنوشانم

مبادا یک دمی هجران از این معراج خون‌افشان
امیران را فراخوانم که وصل تازه بستانم

به گود شب که تن زخم است سلامی گفت و در مِه شد
ببین حلمی ز ماه نوت قبای نو بپوشانم

می‌گریزید ای خسان از زندگی
بد به حال این چنین بازندگی

خوش به حال چرخ با این نوکران
در ره تارندگی مارندگی

رفت تا کوه خدا و بازگشت
یک نفر از رهروان بندگی

رفت امّا زهد او بیدار شد
ظلمتش دزدید از تابندگی

مرد حق در صحنه‌ها‌ تازنده است
آری آری کار حق، تازندگی

خوش سر آمد قصّه‌ی دست و دعا
کار دستان نیست جز بخشندگی

بهتر آن از دشمنان آموختن
کز نفاق دوستان نالندگی 

گفت حلمی عصر نو آغاز شد
باید از هر کهنه‌ای دل‌کندگی

برو آسمان خود باش که زمین تو را نماند
دو هزار بار مُردی و چنین تو را نماند
 
چه گرفته‌ای ره زیر به سراب و خواب و اوهام
مَلِکی و ماهتابی،‌ گِل چین تو را نماند
 
تو که نامدار بودی به جهان روشنی‌ها
چه شد این چنین شکستی؟ برو این تو را نماند
 
سر شک ز جان جدا کن به سرشک آفتابیت
کاین سَم گلاب‌بوی شکرین تو را نماند
 
برو اوج روح دریاب که کرانه‌ها بگیری
فلکت به تاب‌تاب کمرین تو را نماند
 
حلمی از قرارگاه غزلت خطاب آمد
برو آسمان خود باش که زمین تو را نماند

سرگشته و حیرانم زین بازی جان‌فرسا
پیدا و کرانم نیست زین عشق کران‌فرسا
 
سامان خراباتی در چشم تو می‌بینم
پیمانه لبالب ده ای جان جهان‌فرسا
 
ساقی چو تویی باید تا مست ز پا افتد
افتانم و خیزانم زین جام نهان‌فرسا
 
تا تاج دهی جان را تاراج دهی جان را
ما باج خراباتیم ای تیر کمان‌فرسا
 
راهیست که سامانش بیکاری و بیماری‌ست
ما کار نمی‌جوییم ای کار امان‌فرسا
 
زین دام رهایی نیست، جز راه تو راهی نیست
ما قسمت صیّادیم زین صید روان‌فرسا
 
تا باد بهار آورد طوفان همه گل‌ها برد
چون باد وزیمان هی هی باد خزان‌فرسا
   
حلمی که به پیمانه جان بست و ز جان افتاد
بادا که به پا خیزد زان سود زیان‌فرسا

آخر ندارد ای جان این راه آسمانی
دیشب به خواب دیدم آن جلوه‌ی نهانی
 
در خود تپیده بودم از انعکاس رویش
در پیش لوح آتش، در پس مه شهانی
 
صد گونه خُرد و خاموش در خاک می‌خزیدم
تا روی عشق دیدم، آن هیبت جهانی
 
خلقت به منظرم بود چون خوابگاه راکد
جانم چو موج برخاست زان باد کهکشانی
 
دیگر نه خویش دیدم زنجیر چرخ مزدور
سقف فلک شکستم وین چرخ استخوانی

ساقی به کف پیاله باز آر تا ببینم
نقش و خطوط دیرین در جام ارغوانی
 
تا قصد باده کردم بر باد رفتم از عشق
تو بادبان بر انداز گر خواستار جانی
 
جانان چون دوش گفتا این خطّ و راه آخر
برخاستم برابر زان حرف آن‌چنانی
 
گفتم درود بر تو ای شاه چارده وصل
گفتا سلام ای جان وین راه بی‌زمانی
 
حلمی که شعر زنده در شرح عشق می‌گفت
نام‌آور جهان شد بی نام و بی نشانی

انجمن‌ها از خدا دارد دلم
حرف‌های آشنا دارد دلم

بهر بی‌دردان جفا چون تیغ زهر
بهر بیماران شفا دارد دلم

گفت با ما این همه تبعیض چیست؟
گفتم انواع وفا دارد دلم

با خوشان رسم و آیین و بزک
خوشه‌های ناسزا دارد دلم

با قوی‌قلبان جهد و راستی
بوسه‌های بی‌هوا دارد دلم

هر چه حکم عشق جاری در منست
بی‌هوا بر روح‌ها دارد دلم

از فروغ مشعل مردان عشق
آتش بی‌انتها دارد دلم

نور می‌بارد به ره‌گم‌کردگان
بینوایان را نوا دارد دلم

هر که را نزدیک شد دیدارها
از ره پنهان ندا دارد دلم

همچو حلمی در گریبان عدم
گنج‌ها بی‌ ادّعا دارد دلم

موسیقی:‌ Monteverdi - Lamento della Ninfa 

ذکر خود گویم و پرواز کنم تا بر دوست
باز چون باز نشینم کُلَه منبر دوست

من نه چون سایه کشم رخت سیه تخت زمین
غنچه‌ی صبحم و اطوار کنم بر سر دوست

بوی خون می‌رسد و طلعت ابلیس از دور
مست می‌خیزم از این خلقت بلواگر دوست

شرع تو خواندم و این شیوه مرا سود نکرد
کعبه آتش زدم از این دم جان‌پرور دوست

گفته بودم به فلک خاک من از دیده زدای
گوش می‌کرد و نمی‌کرد من و محضر دوست

وعده‌ی چشم تو شد خاتم تنهایی جان
عالمی پام فتد باز منم چاکر دوست

ساقدوشان تو این کار به منّت نکنند
مژده‌ام داد و در این قاره شدم معبر دوست

خواب دیدم که تو در منظر خوبان گذری
خبرم بود که بیدار شدم در بر دوست

شرع نو خوانم و شالوده‌ی بدعت فکنم
پیر سنّت‌شکنم گفت و منم کافر دوست

خوابگاهی که هم آن دولت بیداری ماست
مقدمش دوخته و مردم آن منکر دوست

حلمی از گوشه برون خیزد اگر حکم کنی
عطر پختی و رود عاقبت از مجمر دوست

خوشم از آنکه موج جان بخیزد
خوشم کشتی دلِ توفان بخیزد

خوشم از مردن و از تازه جستن
خوشم با درد تا درمان بخیزد

مرو ناخوش ز پیشم ای دل خون
بتپ تلخیده تا قندان بخیزد

غریبی پیش گوشم دوش می‌گفت
هر آیینه که شب رقصان بخیزد

سحر روح دگر از تخت جستم
چنان اینی که فردا آن بخیزد

بگفتی راه و گفتم راه این است
تو ویران گشتی و ویران بخیزد

بهُش حلمی که این ره خواب‌گیر است
هر آنی لشکر عصیان بخیزد

Loga Ramin Torkian and Azam Ali - Feathers of Fire

چنین راهی که ققنوسان بزاید
هزاران تن بگیرد جان بزاید

چنین ماهی که خون از دل فشاند
بگیرد هر چه این تا آن بزاید

چنین وصلی مرا تا صبح رقصید
مپنداری که شب آسان بزاید

به شیطانی که تیغ عشق دارد
دلی دادم که الرّحمن بزاید

بزاید تا بزیَد تا بپاید
به پاییدن چه خون‌افشان بزاید

بدین ساعت که جان از رنج توفید
شه‌ام گفتا شبان این‌سان بزاید

شبان گشتم که از صد شب گذشتم
شبانی این چنین توفان بزاید

به حلمی گفته بودم عشق این است
نهایت هم شبی جانان بزاید

موسیقی:‌ Shye Ben Tzur - Sovev