کلام روح :: سرای حلمی

تا عمر هست..

دوشنبه ۱۷ آبان ۰۰

تا عمر هست جسم تخمیر می‌کنم و روح بر می‌کشم. تا عمر هست کوتولگان هیزم می‌کنم و اخگران پرواز می‌دهم.

تا عمر هست - این تنهایی عظیم بی‌انتها -، آسمان در آغوش می‌کنم، ماه در آغوش می‌کنم، خورشید در آغوش می‌کنم و با تمام جان خویش بر زمین می‌کوبم و از زمین سرد کوبیده‌ی نامروّت، عشق، آزادی، بخشایندگی و راستی فراز می‌کنم.

تا عمر هست؛

این برکت بی‌حدّ ناممکن.

حلمی | کتاب اخگران

چه اگر من یک‌ تن..

پنجشنبه ۶ آبان ۰۰

چه اگر من یک‌ تن همه آن دوزخیان را به آغوش گیرم و به زمین افکنم؟ به بهشت نه، کآن بهشت از دوزخ بتر است. آن دوزخیان را تنگ در آغوش گیرم و به زمین افکنم. کاین زمینِ سخت از بهشتِ نرم صدهزاربار بالاتر است.

چه اگر من یک‌ تن،‌ هزار تن شوم و از من یک، هزارهزار روید و از هر هزار، هزار هزار هزار؟ چه اگر من عزم کنم و دوزخ بر سر آن بی‌وطنانِ بی‌شرفِ هزارپدرِ بی‌خانه خراب کنم؟ چه اگر منِ درویشِ پستِ بی‌همه، یکتایی پیشه کنم و به یکتایی همه انجمن و همه تن از هم پاشم و آن یک روحِ تک در خویش فراهم آرم؟

چه اگر من پرده‌ی بی‌کرداری بدرم و آن هلال واژگون و ستاره‌ی خونریزش بازگونه کنم؟

چه اگر من یک‌ تن،

هزار تن شوم،

و همه آن دوزخیان،

به آغوش گیرم و به زمین افکنم؟

حلمی |‌ کتاب اخگران

چه اگر من یک‌ تن.. | کتاب اخگران |‌ حلمی

باشکوه‌ترین سخن

چهارشنبه ۷ مهر ۰۰

باشکوه‌ترین سخن را بر زبان می‌رانم و برّنده‌ترین کلمه از حقیقت را چون آتش بر سرتاسر گیتی می‌گسترم، و هیچ باکم نیست از هیچ خلق دون و از هیچ قادرِ هیچِ به هیچ بازنده.

نقاب فرو می‌کَنَم و از استعاره سر می‌پیچم. سر به زیر نمی‌کشم، تن نمی‌دهم به اطاعت، حجاب نمی‌پذیرم، و چو آنان به هزار نقشه‌ی شوم و به عاطفه و رقّت سویم می‌خیزند که به لبخنده‌ی وهم و آن چشمان نازمرده‌ی بی‌مروّت پاره‌پاره‌ام کنند، از همه چیز، از همه کس، از خلق و از خدای از رزم‌گریخته‌ی بی‌چیزش و تمام خلقتش سر می‌کشم و به رساترین فریاد خاموشی سر می‌دهم:

منْ شطّ گریزان‌پای، این خلق تو بربایم

صد قافله‌ بگسیلی سوی من و نتوانی

یک ذرّه به دست آری از خلقت پنهانم.

حلمی | کتاب اخگران

سرِ انگشتان

دوشنبه ۵ مهر ۰۰

به سرِ انگشتان خود رسیده‌ام.

حلمی | کتاب اخگران

دل‌آخته

جمعه ۲ مهر ۰۰

این چنین که هست، همه چیز بیرونِ زندگی‌ست. این چنین دوام آوردنی جنازه‌وار نیز بس عجب است. این نه حتّی جعلِ زندگی، نه حتّی شبیه، این وارونه‌ی زندگی، این باژگونه‌ی بودن است. این چنین کژ رفتن را عاقبت تکّه‌تکّه شدن است.

این چنین که نیست،

همه چیز بیرونِ زندگی‌ست.

روح عشق را در خویش فرا می‌خوانیم و شبی از فراخ سینه‌ی خویش فرا می‌خیزیم و از میان دو چشمان خویش فرا می‌خیزیم - گداخته از آفتاب و یله در سینه‌کش بی‌کرانه‌ی جان - دل‌آخته آخرین پرده‌ی شب جادوگران سیاه به زیر می‌کشیم.

مگر جان از هستی خویش پشیمان باشد، مگر چشم از دیدن و گوش از شنیدن سیر باشد، که بخواهد تکاپوی پست گرگان خاکستری نظاره کند و چنین بانگ زنازادگی و بی‌نسبی بشنود. مگر کردگار بی‌همتا از کردگاری و بی‌همتایی دست کشیده باشد.

این چنین که هست، بیهوده هست.

این چنین نمی‌بایست باشد.

ابراهیمان چنین پیمان بسته‌اند،

عاشقان چنین پیمانهای پست بگسلند.

حلمی | کتاب اخگران

در میکده آن چه عشق فرمود شدم

جمعه ۲۶ شهریور ۰۰

دیدی که دلا چگونه مطرود شدم
مردی بُدم و چگونه مردود شدم

آن حلقه‌ی عاشقان که تو می‌گفتی
رفتم وَ در آن سوختم و دود شدم

من خاک بُدم، چگونه بر باد شدم
از بود و نبود خود چه نابود شدم

آتش زدم این خویشتن خواب‌زده
در مجمر جان عاشقان عود شدم

برخاستم از چرخِ نُسَخ‌پیچ عدم
بیدار شدم، روح شدم، رود شدم

صد عمر زیان‌دیده بر این خاک گذشت
تا روی تو دیدم همه تن سود شدم

از کعبه و آتشکده فریاد زدم
در میکده آن چه عشق فرمود شدم

حلمی شدم و نهان دو صد جام زدم
بر فرق پیاله چون کُلَه‌خود شدم

آه بیداری و آه تماشا

شنبه ۲۰ شهریور ۰۰

آه، صبحدم سر برآوردن از هستی، ژولیده‌عصب و خشک‌نای.

آه، صبحدم سرکشیدن از عدم، تلخ‌ و بیگانه‌ و مُشک‌سای.

آه، بیشینه‌توان و تمام‌جان در هیمه‌ی نقصان و کوری و کوتاهی برخاستن.

آه بیداری و آه تماشا در کویر زهد و حجب و ریا.

و آه آزادی و آه شعف در بیدادگاه سیاه‌جامگان اندوه و عزا.

آه عشق و اوج بلند آزادی‌اش.

حلمی | کتاب اخگران

در عهدی خاموشم

شنبه ۲۰ شهریور ۰۰

در عهدی خاموشم.

لیک می‌پرسم آیا من در عالم روانم یا عالم در من؟

صدا می‌گوید نه تویی و نه عالمی.

صدای خود را در روح می‌شناسم.

آری،

چون چشم می‌بندم

نه منی و نه عالمی.

بر می‌خیزم

عالم بر می‌خیزد.

حلمی | کتاب روح

تو و قوس فلک و بنده و این اوج بعید

شنبه ۲۰ شهریور ۰۰

تو و قوس فلک و بنده و این اوج بعید
نرسد فکر اجل آن چه که این بنده کشید

مرگ من در برِ من خفته و من بر درِ عشق
پیش از آداب کهن باید از این گور پرید

آتش روح درون است دل خسته، مجوی!
خشک باید شد و چون شعله از این هیمه جهید

برو هندو‌بچه‌ی مست و سوی خانه مگیر
که به بیهوده نشستن نتوان جلوه خرید

بی‌خدا گفت من و حرف من و علم تمام
این من و حلم خدا، این تو و آن علم پلید

هر زمان غلغله شد جان تو از فصل و فراق
مجلس قاف بخوان هلهله‌ی حبل و ورید

حلمیا گوشه بیا، قافیه‌ی عشق مجوی
فرد و بی‌قافیه شد هر که در این گوشه رسید

بر بلندایی نو

چهارشنبه ۱۷ شهریور ۰۰

بیهوده است زندگی اگر غمهایم را در خویشتن نسوزانم و تبدیل به شادمانی نکنم. بیهوده است مستی اگر ظلمات پیرامونم را در آن فرو نریزم و مشعل سحرگاهان از جانش برنیارم.

رنگها بیهوده‌ و بی‌نوایند اگر رنگی نو از ادغام خویش نسازند، و اصوات همه پست و تکراری‌اند اگر کمر سنّت نشکنند و به زانوش درنیاورند.

قلبم از رنجهای نو می‌جوشد و خوشم از این نونوایی. خوشم که امشب به پایان می‌رسد و فردا ستاره‌ای دیگرم. خوشم که فردا هرگز از آنچه امروزم به یاد نخواهم آورد، اگر هم یاد آرم نخواهم شناخت.

و باز هم بر بلندایی نو ایستاده‌ام و هیچ چیز در برابرم پدیدار نیست، و باز هم در آزمون آب و آتش و در این سویدای نمی‌دانم چه خواهد شد، در عدم‌ترین آنی که هرگز زیسته‌ام، به جانی استوار، قلبی رشید و عشقی بی‌همانند فریاد می‌دارم: بی‌نهایت دوستت می‌دارم ای بی‌نهایت دوست‌داشتنی.

حلمی | کتاب اخگران

بی‌نهایت دوستت می‌دارم | کتاب اخگران | حلمی

آیا تمام این لحظات مراقبه نیست؟

دوشنبه ۱۵ شهریور ۰۰

آیا تمام این لحظات مراقبه نیست؟ آیا این جام به لب بردن و پیک جاودانه تمام به نوش کشیدن مراقبه نیست؟ آیا تنگ در آغوش کشیدن و لب بر لبْ جانانه نهادن، این مستی این دلدادگی مراقبه نیست؟

آیا شب مراقبه نیست چون پرده در می‌کشد و آفتاب مراقبه نیست چون رخ از ظلمات بیرون می‌تابد؟ آیا بزم مراقبه نیست و این بیهُشی، و آیا رزم مراقبه نیست با هر دو سوی بازندگانش؟

آیا سر به پرستش ابلیس فرو نبردن و از طلب و کبر و من دست کشیدن مراقبه نیست؟ آیا این تورّق زربرگان عشق آنگاه که برگ برگِ وهم فرو ریخته‌ای و هر دو آسمان و زمین، دین و دانش، به هیچ گرفته‌ای مراقبه نیست؟ آیا خفتن مراقبه نیست به رویای تو، و برخاستن به لقای تو مراقبه نیست؟ آیا اینها همه تو نیستند و اینها را همه تو دیدن مراقبه نیست؟

خرامیدن بر لبه‌ی هیچ، بر باریکه‌راهی که هیچ نمی‌دانی به کجا می‌رسد.

آیا این خرامیدن،

این هیچ،

این ندانستن،

و این چنین تمامْ در تو دل داشتن مراقبه نیست؟

حلمی |‌ کتاب اخگران

آیا تمام این لحظات مراقبه نیست؟ | کتاب اخگران | حلمی

این اشرف مخلوقات،‌ زمین.

سه شنبه ۹ شهریور ۰۰

ستیزنده‌مغاکی بس بی‌همتاست. دوزخ است و بهشت است. دردناک‌ترین ترانه‌ی هجرانی‌ست و شورانگیزترین غزل وصال. شکست پیغمبران است و فریاد دادخواهان. برپاینده‌لحظه‌ای‌ست در هیچ‌جا و هر‌آن فروریزند‌ه‌موجی‌ست از عدم برخاسته.

تابناک‎ترین شب است و به خاک‌افتاده‌ترین آسمان. نهایت عدم است و سرانجام هستی. قفل است و زندان است و نهایت تاریکی. نجات است و پیروزی‌ست و غایت وصل.

تخدیر است و به آرامی در اعماق ظلمت پوسیدن، و تباهی‌ست و به دیار مکافات روان شدن. تخمیر است و در زهدانِ گرگ و میش برخاستن، وانگاه زاده شدن، خروج و بیداری‌ست به نخستین نظّاره‌ی گریان، و قطره قطره در رگ جان فرو ریختن.

مصیبتی‌ست بی‌قامت

و برکتی‌ست بی‌نهایت؛

این اشرف مخلوقات،

زمین.

حلمی |‌ کتاب اخگران

مطالب جدید‌تر مطالب قدیمی تر