در مسیر دلبخواه دیگران
من نگشتم تا بگردم این و آن
از ره دلخواه خود بالیده‌ام
تا رسیدم برّ و بالای شهان
جان ز بحر روزن سوزن گذشت
طالع بیدار اقیانس‌وَشان
از تبار روشن اردی‌بهشت
ذرّه‌ای تابید از دریای جان
ذرّه‌ی تابان تویی و تار نیست
دیده در بیدارگاهان نهان
چشمه‌ساری از سر جان جاری است
چشم‌ها بربند و برکش بادبان
عمق شب، تاج سخن، کوه خموش
حلمی و این راه صعب بی‌کران
انضباط، می‌آفریند.
انضباط عشق، خلقت به پا می‌کند.
بیدار می‌شوم،
نگاه می‌کنم؛
ساعت، صفر است.
وقت آفرینش.
آن مست و پریشان و جفاکاره منم
بی‌خویشتن و به مرگ صدباره منم
آن زاهد ناکرده‌گنه باش و بمان
هم مفلس و هم بیکس و بیچاره منم
صد راست تو گفتی و یکی راست نشد
همدست دروغ و آن ریاکاره منم
همپای حقی و همچنان فضل فروش
بر خاک فتاده هر دم آواره منم
آن واصل والا و وفادار تویی
بی یار و نگار و مُلک و استاره منم
من دور فتاده‌ام، تو حقدار بمان
سرگشته و بی‌خانه و بی‌قاره منم
پنهان چه خوری باده و حاشا چه کنی
بنگر که به می به غسل همواره منم
پیمانه‌کشم به خانه، نشناخته‌ای؟
من حلمی بدنامم و می‌خواره منم
حال باید جرأت کنیم آنچه به سخره می‌گرفتیم در آغوش کشیم، آنچه طرد کردیم به خویش دعوت کنیم. حال باید جرأت کنیم - وه زین خستگی، وه زین فرسودگی! به جهنّم می‌سپارمتان ای طفلان اندوه و عزا! - جرأت کنیم به شعف، این ناممکنِ خدا.
حلمی | هنر و معنویت
چرا؟ چه رنج‌های سخت کشیده‌اید و چه عرق‌های روح ریخته‌اید و چه هدایای ارزنده تقدیم زندگی داشته‌اید که پنداشته‌اید شایسته‌ی وصل‌های بالایید؟ چرا؟ از شما چه بهشت‌ها برآمده؟ چه نغمات بهشتی ساخته‌اید و چه رقص‌ها از خون جان خویش بر زمین پست برآورده‌اید که چنین حقیر سر به تکبّر افراشته‌اید، جسم پست مقدّس پنداشته‌اید و دیگران نه به راه حق، بلکه به خویش خوانده‌اید؟
با نام خداوند پرآوازه‌ی جام
کز نور و صدا داد مرا جامه‌ی نام
زان حقّ هماره جان به پرواز برم
بیدار کنم مردم خاموش ظلام
ماهیّ‌ام و در چشمه‌ی دل رقص‌کنان
پروانه‌ام و شعله‌صفت، دام‌به‌دام
سرمایه‌ی درویشی خود خرج کنم
از برکت جام یار و زین باده‌ی خام
هر شب چو به معراج روم تا رخ دوست
صبحانه شراب تو زنم حسن ختام
نذر من دیوانه‌ی محتاج چه شد
زان باده که بردم از لب یار به کام؟
پیمانه‌کشم، از من دیوانه مپرس
زین گردش بی‌پایه و این نسخه‌ی عام
رمزی و کلیدی به در و منزل ماست
بر هر که بخواند این خط راز سلام
حلمی که ز قسمت تو این جام گرفت
در حلقه‌ی مستان شد و پیوست به جام
آن ساعت صفر آمد تا خویش براندازم
از این تن وامانده در روح به سر تازم
آن گاه فروپاشی، آن لحظه‌ی فرّاشی
این دست بیندازم آن دست برافرازم
دیده ز ایّام گیر، زین همه بالا و زیر
گوشه‌رو چون روح باش، گنج غنیمت پذیر
جلوه‌ی جادویی از خلوت رویا گزین
غرقه شو و راه بر زین جَرَیان کبیر
ساقی بحر ازل باز پیام‌آور است
بازگشا جان خود بر کلمات عبیر
ثروتم از باده‌ایست کز نفسش می‌زنم
این دم نیلوفری بی غم چرخ اجیر
باز پلنگان شب پنجه نمودند تیز
حمله به جان می‌برند، هان که مگردی اسیر
دیده به دریا کش و غرقه‌ی این آب شو
نام تمنّا کن از آن دل روشن‌ضمیر
گوش بشوی و نگر، چشم گشای و شنو
با همه اعضای روح بر شو از این جسم پیر
چشمه‌ی آب حیات چیست به پا می‌رود؟
باز که حلمی ماست وین غزل بی‌نظیر
در اعماق تاریک‌ترین شب‌ها تنهاترین‌ام. در اعماق خدا، بی خود، با خدا تنهاترین‌ایم. در چشمان هم جان میدوزیم، می‌گویم تنهاترین‌ام در جهانی که خلق کردی، در تو هنوز تنهاترین‌ایم. می‌خندد، می‌گوید قصد این بود به تنهایی برپا شوی. تن‌ها می‌شوم، از خدا برمی‌خیزم. در خدا، با خدا برمی‌خیزم.
حلمی | هنر و معنویت
گرچه دل بی‌قرار دارم
در جان خدا قرار دارم
در دل که ره شبانه‌ی اوست
آتشگه بی‌شمار دارم
بی چشم به راه عشق پیداست
این شوق که همچو نار دارم
بی گوش خطاب عشق برجاست
باز آ که تو را به کار دارم
ای مجمع بی‌قراری من
در دل چو تو صدهزار دارم
شهر رمضان به باده‌ی ناب
از رحمت کردگار دارم
حلمی ره آسمان زمین است
بس گنج در این نوار دارم
انسان در پیشگاه عقاید امروز خویش، فردا سرشکسته است. چه خوش است نگاه بی‌نظر، عقیده‌ای نپروراندن، عشق را گذاشتن تا در جان بچرخد و برقصد و بخواند آن آواهای بهشتی را.
من چنین چیزها تاب مدارم که برادرانم در آب بریزند و به خوشی بخندند و غارت کنند و خمیازه کشند. من چنین بی‌شرافتی‌ها تاب مدارم. من از جنس خود، چنین جنسها، ناجنس‌ها نمی‌شناسم. من چنین پستان از خویش نمی‌شمارم.
