سرای حلمی

روح از آن لحظه که بیدار شد
خویش بدید و همه‌تن کار شد

از ورق شرع برید و پرید
راه بدید و سوی دیدار شد

راه بدید او که میان دل است
محضر دل سوی خط یار شد

خطّ درون دید و برونش گرفت
گرچه در این قصّه بسی زار شد

گرچه بسی خواب بر او شد حرام
حیف چه که حقروی هشیار شد

چشم ببست این سر و آن سو گشود
گفت نه بر هستی و هستار شد 

دید عدم هست و دگر هیچ نیست
هیچ شد و در همه احضار شد

بوسه‌ی حق بر لب حلمی نشست
جان قلم‌گشته به گفتار شد