عشق آمد و خانه‌ای نو بنیان افکند
طرح دگری به خانه‌ی جان افکند
زان پیش‌تری که قلب میدان گیرد
صد زلزله این سلسله‌جنبان افکند
عشق آمد و روزگار ما دیگر شد
آن «بر همه زن» بت زد و انسان افکند
از کاج بلند خواب ترسایی‌مان
شقّ‌القمری به شهر احزان افکند
بر برجک شب شهاب گیسو بگشود
زان حقّه سپس صلای طوفان افکند
چون خلق پریشان شد و سیمایش دید
خود صاعقه‌زن به خاک پنهان افکند
حلمی چو ز خانه‌های رخشان می‌گفت
خود را به سفینه‌های رخشان افکند
برو می درکش و پرسش بسوزان
که آدم می‌کند این جام یزدان
تو حیوانی کنی، حیوان به از تو
سگان جمله سر از انسانِ حیوان
عرق گیرد ز کشمش مرد عاشق
چنان آبی که رقصاند خُم جان
تو زاهد بنده‌ی خشم و غروری
زهی لاف گزاف صبر و ایمان
هزاری صدهزاری صورت از وهم
یکی آن و یکی آن و یکی آن
میان چشم‌ها آن یک نجستی
که پیدا می‌کند دل را ز پنهان
تو خون جستی و خون کردی و آتش
و آتش شد جواب چوب قلیان
نه پند از حق شنیدی نی ز باطل
تو را گویم: بیفتادی و پایان
سخن دوش از دهان مه چنین بود
الا حلمی فرو دست نگهبان!
موسیقی: Sirusho - Pregomesh
