سرای حلمی

عبور از عمیق‌ترین راهروی تاریکی در پست‌ترین نشیب شب، به مشعلی فروزان از فرازناک‌ترین شعله‌ی سحرگاه. 

حلمی - کتاب اخگران

به هزاران رنگ خلق درآمدن،
یک ثانیه.
هیچ شدن،
هزار قرن. 

حلمی - کتاب اخگران

سخن از کجاست؟
از طبیعت است که سنگ می‌روید، 
از خداست که روح می‌زاید.

سخن از کجاست؟
از آسمان عدم، 
و از آفتابی‌ترین نقطه‌ی دم.

سخن از کجاست؟
از دختران بهار، 
و از آنان که ناگشوده عریان‌اند. 

حلمی  - کتاب اخگران

عشق؛
به پاکیزه‌ترین،
به سخت‌ترین شکل ممکن.

حلمی - کتاب اخگران

باید کاشته شود در قلب،
بذر بی‌بازگشت روشنی.
در اهتزار،
هماره عشق.

حلمی - کتاب اخگران

: چقدر زیباست!
: چه؟
: درخشش باده در جام.
: خداست.

حلمی - کتاب اخگران

در برابر جمعیت،
هماره نه.
ورنه چو پیغمبران سقوط،
خلق، بی‌راه - 
راه، چاه. 

حلمی - کتاب اخگران

ما را ترک می‌دارند،
ما پیش‌تر ایشان را.
هیچ کس هیچ کس را،
همگان همگان را.

حلمی - کتاب اخگران

آسمان، آفتابی‌ست.
نه آسمان و نه آفتاب؛
درخشش عدم.

حلمی - کتاب اخگران

از گذرگاهان بی‌عبور،
هر قرن یکی و دو تا. 

حلمی - کتاب اخگران

شهامت خویش بودن.
نه از آدمی،
نه از روح.

حلمی - کتاب اخگران