سرای حلمی

کاویانی پرچمی در عمق شب
می‌خرامد در عروق شهر تب

تا رسد آن لحظه‌ی سرخ ظهور
در خیال باستانیِ عصب

مردم خفته بخیزد ناگهان
خود بیابد بی‌ وجود و بی نسب

گرد تا‌ گردش چو خود دیوان ظلم
خود به بند و‌ تخته‌ی میر غضب

تا بجوشد خون ز عمق استخوان
تا برقصاند دل و دست طلب

می‌وزد آهسته در نجوای باد
می‌سراید نرم‌نرمان از طرب

نیمه‌ره بر خوابگاه‌‌ کوهسار
ماورای گفت و معنای ادب

دید حلمی شعله‌گون و استوار
کاویانی پرچمی در عمق شب