سرای حلمی

مردمان آهسته‌آهسته به خواب می‌روند و شب آهسته‌آهسته روشن می‌شود. خاموشان آرام‌آرام حجره‌های خلوت و کار ترک می‌کنند و از راهروهای رخشان می‌گذرند و در کوچه‌های باریک شهر و در میادین نادیدنی به دیدار می‌رسند. خاموشان با مشعل‌های خرد و بیداری در دست، به رقص برمی‌خیزند. خورشیدان روز و مشعل‌داران شب، تا چرخ بچرخد و بشر نو شود.

جامها بالا می‌رود و خون طرب به جوش می‌آید، ظلمت پیراهن می‌درد و دیوان و آمال شوم و سرابهای فکر، به سردابها و سراچه‌های تلخ دوزخ روانه می‌گردند تا در آتش خدا از خویش پاک شوند.

خروش خاموشی‌ست،
و آنچه بر صحنه‌ است دیری نمی‌پاید.

حلمی | هنر و معنویت

موسیقی:‌ Warsaw Village Band - To You Kasiunia

زین خانه به خانه‌ای دگر باید رفت
از خاک به خاک و سر به سر باید رفت
اسرار به سینه چون گوهر باید برد
بی‌گاه و خموش و بی‌خبر باید رفت

حلمی

موسیقی:‌ Alexander Desplat - The mirror

امشب چو حق زنده می داده به خیراتی
مست است و خراباتی این روح سماواتی
 
از مغرب پیمانه جان را خبری آمد
آن عالم ناپیدا دیدیم به اصواتی
 
دیدیم همه حلقه در بند و به تاراجند
گفتم که چه باشد این، صد کیش و دو صد ماتی
 
بگذشت سویم پنهان، گفتم به کجا ای جان
پاسخ بده آنم را بنشین تو به ساعاتی
 
بنگر همه در خوابند، بی آینه می‌تابند
خواهند تو بت باشی گردند به طاعاتی
 
گفتا علف هرزند، یک سایه نمی‌ارزند
امّا دم حق باشد این سایه‌ی سقراطی
 
گفتم همه اسرارت بفروخته‌اند اینان
منگند و پریشانند این ملّت قرقاطی
 
گفتا که نه اسراری در خور بگویم‌شان
اینان همه دلشادند با خواب و عباداتی
 
آیند و روند اینان چون خانه‌ی بی‌بنیان
ریزند به تردیدی عمران خراباتی
 
برخاست دو جام آورد، آن حرف تمام آورد
من مست شدم آخر زین حرف نهایاتی:
  
حلمی نهان‌پیما! دنیا به چه می‌ارزد؟
ما را نه غم عالم، نی شادی امواتی

موسیقی: James Newton Howard - Solomon Vandy

بخیز آنجا که آنجا را بسازی
بخیز اینک زمان روح‌تازی 

سلوک عاشقان دانی چه باشد؟
رهایی از جهانهای مجازی

بخیز از جامه‌های سست زیرین
بخیزی تا بسوزی تا بسازی

به دنیا آمدی تا حق ببینی
چو باطل دیده‌ای این چیست بازی

برو آنجا که غرب و شرق محوست
نه کس داند ز رومی یا حجازی

برو آنجا که آب از عشق جوشد
ز خون روح بر خود تکیه سازی

رها از نسبت و خویشان خاکی
رها از خیر و شرّان موازی

دویی اینجا، برو آنجا یکی شو
برو حلمی چه اینجا نرد بازی

ساقی دل و سبوی چشمان
این کیست شبان به کوی چشمان

این مردمکان که خواب دارند
ما لیک تَکان به توی چشمان

دیدی که چه بی‌بخار برخاست
خلقی پی آبروی چشمان

ما جلوه و آبرو ندانیم
اشک‌ایم نهان به جوی چشمان

خاموش که وقت کارزار است
برپای به های‌و‌هوی چشمان

گفتا دم باده نیست حلمی؟
گفتم سر جان، به روی چشمان

بمیرد هر کس برای ذرّه‌ای از خلق به پیش حق می‌زارد.
حق برای حق. خلق چه کس است؟ 
عارف به دار خوش‌تر چون حق به حلق می‌بازد.
عارف هوا، به دار خوش‌تر.

حلمی | هنر و معنویت

دیروز دوا دادی، امروز بلا دادی
امروز بلا را با صد نور و نوا دادی

امروز شعف خوش‌تر از شادی بیهوده
گفتی که به تحویلی، امروز صفا دادی

امروز شهان خوش‌تر در خرقه‌ی درویشان
بنشسته چو بی‌خویشان آن جام خفا دادی

آن خرقه‌ی آتش بود بر دوش خدامردان
زان شعله‌ی خودگردان یک بوسه به ما دادی

خون‌دیده شد این چشمان در چشمه‌ی بی‌خشمان
آن جور و جفا بردی این وصل و وفا دادی

در راه به ما گفتی بر وصل میندیشید
بر هیچ میاویزید، شاید که هجا دادی

تا هیچ شد این عاشق عمری به هزاری رفت
شب را به سحر عمری در عشق فدا دادی

در عشق تو جان باید با هیچکسان باشد
چون هیچکسان‌ات را اسرار فنا دادی

با هیچکسان گشتم تا ذرّه‌ی جان یابم
در هیچ بُدم ناگه چون رعد صدا دادی

از هر چه که هستی خیز، ای هستی بی‌آویز
گفتی و به خاموشی یک شعله عطا دادی

حلمی ره کوهستان بس صعب و فلک‌لرزان
از راه نیندیشم، تو صوت بیا دادی

موسیقی:‌ Katil — Kham-Khama

مهوشی یکدانه‌ای، بیهوشْ ما
در جهان افسانه‌ای، خاموشْ ما
جام تو در دست ما، سرمستْ تو
صاحب خمخانه‌ای، در جوشْ ما

حلمی

موسیقی:‌ Vivaldi`s Four Seasons Recomposed by Max Richter

ای تو را خوش یافتن نایافتن
خاطرت با زلف پنهان بافتن

تو مرو از دل مرو از خوابها
تو مرو از منظر بی‌تابها

خوش نشین بر طاقهای روح‌وش
در دل بی‌خوابهای نوح‌وش

تو درون منزلی صد سالها
ما برون از منزلیم از قالها

ما درون گشتیم و دنیا هیچ شد
نزد ما دیروز و فردا هیچ شد

منزل حال آمدیم از گورها
مرده بودیم و کنون در سورها

سال و ماه و روز و ساعت پوک شد
عقل پروایی بتی مفلوک شد

قبله‌ی ما خاک بود و حال دل
خانه‌ی ما مسجد و امسال دل

آنچه در کوی کلیسا کال بود
در تو یابیدیم و روح حال بود

ادّعای هندوان بشنید دل
حق ولی در نزد تو یابید دل

ای رها از غربها و شرقها
در میان ای شاه رعد و برقها

تو بمان با دل که دل از توست پاک
از تو این حرف و سخن خاموشناک

حلمی

وقت آن شد آنچه می‌دانی کنی
اندکی گاهی پریشانی کنی

اندکی از خویشتن بیرون پری
ماورای هر چه می‌خوانی کنی

از حجاب عقل‌ها سر برکشی
پا دهد رقصی به عریانی کنی

شعله‌ای گرم از درون سینه‌ات
وقف این دنیای یخدانی کنی 

وقت آن شد ساز شیدایی زنی
شکرگویان رقص سبحانی کنی

منقضی شد کودکی و بی‌رهی
تو رهی رفتی که رهرانی کنی

تا بگیرد پر دو دستان دعا
همچو بازان رزم روحانی کنی

عاشقا ناسازها در سوزتر
آب هم بر هر چه سوزانی کنی

از سفر بازآمده بسیار نیست
حلمیا وقت است چوپانی کنی

عقل برو، زوزه مکش، خاک شو
یا که حجاب افکن و چالاک شو

گرچه که چالاکی تو مردن است
یا غم در وقت و قضا خوردن است

تو ملخ جزء‌خوراکی و بس
بنده‌ی بی‌جیره‌ی خاکی و بس

عام ز دست تو به بند و عزا
خاص به اندیشه‌ی تو مبتلا

در سر ابلیس چه پیچیده‌ای
نور ندیده‌ای و نخندیده‌ای 

دیو ظلامی، تو سرشتت بد است
زاده‌ی زندانی و مامت دد است

عشق چو آمد تو دگر پا بچین
دست ادب گیر و به کنجی نشین

طفل شرارت‌زده‌ی بی‌هوا!
عشق چو آمد دگرت نیست جا

عشق بیامد که به رقص آورد
ظلمت صد قرن به یکجا برد

نور دهد، صوت دهد، سورها
تیغ زند گردن صد ادّعا

عشق بیامد تو به قربان عشق
حکم کند مرگ تو دیوان عشق

عشق بیامد دم دیگر مزن
سلطنت عشق ندارد سخن

عشق نوازنده‌ی بی‌منّتی‌ست
قاتل صد دوزخی و جنّتی‌ست

عشق بیامد همه برپا شوید
بال گشایید و به بالا شوید

حلمی

دوش در آن مردم راحت‌زده
مصدر جمعیّت عادت‌زده
 
روح به جان آمد و فریاد زد:
مُردم از این جمع عبارت‌زده
 
خسته از آن انجمن من‌پرست
خورده و خاموش و جماعت‌زده
 
بر شدم از دام فلک پرکشان
زان همه خواران حماقت‌زده
 
ننگ بر این من که مرا تن‌ کشد
در فلک تنگ حجامت‌زده
 
سوی خدا می‌روم و در خدام
تا که چه فهمد تن غارت‌زده
 
من نه چو وعّاظ برم در میان
حرف خداوند تجارت‌زده
 
حلمی افسانه‌ام و فارغم
از دد و دیوان اشارت‌زده 

موسیقی: ژائوزه - ستارگان در چشمان بسته‌ام