این شب پرعُجب باری بگذرد
عقل کج حالی از این سر میپرد
جام دل بالا برید ای دوستان
آن که ره خود اوست خود ره میبرد
من چشم نمیبندم، نه خواب نمیمانم
در عشق تو ورزیدن آداب نمیدانم
این قوم که میگوید "من خوشتر از او" دیو است
آرام نمیگیرم تا دیو بِنَنْشانم
صبحِ گُل سرخ ما از عشق به تعریق است
گرم عرقم جانا چون گرد تو میرانم
سرتاسر این رویا جز روح نمیبینم
پا تا فلک این راه در عشق برقصانم
قلبم جهتی دیگر جز ماه نمیگیرد
هر حکم که فرماید بر تخم دل و جانم
من صوفی جهلم مَر که خواب نکو خواهم؟
من ذرّهی بیدارم هر لحظه به میدانم
حلمی سفری داری تا عشق به جا آری
من پیشترم آنجا تا بخت بگردانم
سخن خراب جویی؟ سوی مردم خزان کن
سوی ما همه گلستان، چو ندیدهای گمان کن
چو ز گُل مشام خواهی تن خار رنجه فرما
سر عقل هی مجنبان، صحبت دل است آن کن
نه چو منکران گریزان، به زبان لعن و لنگان
به کلام روح ای جان طلب از چراغ جان کن
تو ز منزل خدایی، تو حضور کبریایی
چه به شک فتادهرایی؟ هر چه گویمت چنان کن
به میان مردم وهم ز چه روی و جستجویی؟
خَم مرگ دوش بردی، خُم عشق امتحان کن
تو ز جنس آفتابی، چه به تن نشستهای؟ هان؟
ز گل سیاه برخیز، دل خود بر آسمان کن
حلمی ار کلام جان گفت تو به کفر خویش بخشای
سخن خراب جویی؟ سوی مردم خزان کن
گمشدهی راه دور! حال بیا در حضور
حال بیا در امان ای شده در صد عبور
ای نفس مرتعش، دست و دل کوهکش
ای فلک در تپش، حال بیا جورِ جور
کوچک بیجا زده! رو ز برم مرتده!
مذهبی ملحده! گم شو ز صحن ظهور
من خوش سوداییام، بیغم پیداییام
بیخود بیجاییام در تپش این سطور
دست به بالا برم، تخت به پایین کشم
ساعت تخمیریام گفت مرا وقت سور
آمدهام بر زمین نی به خوش و نی به کین
بلکه عجم وا کنم از خَرِف و از قصور
حلمی بی سایهام، این ره و این آیهام
مذهب من جام می، مصحف من صوت و نور