بی‌خود شو به پیش‌ام آ، یا با همه تنها شو
ای با‌همه زین جا رو، ای بی‌همه با ما شو 

تو مست خودی با خود، این باده نمی‌دانی
من مست توام بی تو، ای بی‌تو به دریا شو

من قصّه نمی‌دانم، افسانه نمی‌خوانم
تو گر سر حق داری، بی سر به ثریّا شو

با خلق به سودایی، این خلق نمی‌دانم
آن خلق حق ار یابی با آن به سر جا شو

بی چشم تو را دیدم در محفل بی‌خوابان
بی حرف ندا آمد: ای روح به بالا شو

حلمی تو چه می‌جویی؟ آن خانه به جان پیداست
بنشین و به پنهان رو، برخیز و هویدا شو

تو عزمی کن ای مام پا‌بسته جان
اسیری و جهدی به کوی خوشان

کمی پیش‌تر تا که بالا کشی
از این سور و سات نوای ددان

از این شهرگان نمای و هوای
بیا تا که برپا شوی سوی آن

دمی کژرویی یک دمی راست‌رو
بیا جانِ دل سوی دل در میان

رها شو تمامی ز شرّ و شجر
که جز غم نیامد برون زین دکان

اگر غم غمی کوه اندُه شکن
اگر شور شوری ز جان جهان

اگر جنگ جنگ مردان حق
اگر صلح صلح نبردآوران

اگر دل دلی خون کند عقل را
اگر سینه‌ای سینه‌ای خونفشان

برو حلمیا رزم پاکان خوش است
سپر کن حق و تیغ دل برکشان

موسیقی: Mikhail Ippolitov-Ivanov - Procession of the Sardar 

من که باشم؟ تو بگو، مأمور دل
خادم بی‌منّت معذور دل

من چه باشم؟ تو بگو، قانون عشق
چنگ می‌زن مر مرا تنبور دل

مرگ را پنداشتی مأمور توست؟
مرگ هم باشد دم مجبور دل 

تو سوی من تاختی خود باختی
تاختن بر شش سوی مستور دل؟

بعد از این دست من و زلف شما
تا چه باشد بهرتان دستور دل

در شب تاریک حلمی نور دید
موسقی روشن منصور دل

غم این فاصله تا چند خوری ای دل مست
دور شو از دم این جمعیت نقش‌پرست
 
آن که دشوار در آمد به طریق ازلی
رازش آسان نکنم فاش به نامردم پست
 
گم نخواهد شدن و جلوه نبازد به مجاز
حق به برکت بدهد باده‌اش از ساغر هست
 
سوی ما گیر و مرو از ره بیگانه دمی
آن که این رشته نگه داشت به ناگه مگسست
 
دل میالای به شرّ و برو زان چشمه‌ی پاک
جرعه‌ها نوش کن و گوش کن آواز الست
 
خلقت آهنگ دگر کرده که باز آوردت
جان بهایش بُد و آن کهنه بتانی که شکست
 
دیدمت خسته و نالان به دلی خواب‌زده
بردمت دوش به احرام ازل دست به دست
 
هیچ دیدی چه خبر بود بدان میکده‌ها؟
هر که مست آمده بود از قفس چرخ برست
 
به میان حلمی دیوانه چو از هوش بشد
خنده زد ساقی و فرمود که این گونه خوشست

بنگر به خلق ترسان، همه کس ز خویش نالان
همه سو دهان گشوده که دهد غذای رحمان

تو به جای خود نشسته به دو دست خودببسته 
تو نداده می‌ستاندی که چنین شدی پریشان

پس ناکسان روانی که چنین حضیض جانی
تو دکان عقل رفتی و شدی دخیل رذلان

ز تو عالم است گریان، ز تو خنده‌ها گریزان
تو برو ز خویش می‌شو تن و دست و پای بی‌جان

تو برو بمیر در دم اگرت سر نجات است
تو برو بمیر ای غم چه کنی به خلق غلیان  

خبرم رسید این شب گذر عظیم دارد
چو دهان خلق شوید ز حروف چرک افشان

به میان شب نشستم که سحر ز حلق گیرم 
سر دیو خلق گیرم بدهم به صبح رقصان 

دو جهان به پای عاشق، همه تن فدای عاشق
بشنو اذان عاشق به دف و حروف چرخان

به سرای وجد برخیز و ز بند خلق وا شو
نه به جز ترانه‌بازان دهد او عبور شادان 

نفسم گرفت زین شب که مرا ز خویش گیرد
به میانه خیز حلمی و به خانه خیز از جان

موسیقی:‌ Max Richter - Path 5

روح از آن لحظه که بیدار شد
خویش بدید و همه‌تن کار شد

از ورق شرع برید و پرید
راه بدید و سوی دیدار شد

راه بدید او که میان دل است
محضر دل سوی خط یار شد

خطّ درون دید و برونش گرفت
گرچه در این قصّه بسی زار شد

گرچه بسی خواب بر او شد حرام
حیف چه که حقروی هشیار شد

چشم ببست این سر و آن سو گشود
گفت نه بر هستی و هستار شد 

دید عدم هست و دگر هیچ نیست
هیچ شد و در همه احضار شد

بوسه‌ی حق بر لب حلمی نشست
جان قلم‌گشته به گفتار شد

وقت آن شد آنچه می‌دانی کنی
اندکی گاهی پریشانی کنی

اندکی از خویشتن بیرون پری
ماورای هر چه می‌خوانی کنی

از حجاب عقل‌ها سر برکشی
پا دهد رقصی به عریانی کنی

شعله‌ای گرم از درون سینه‌ات
وقف این دنیای یخدانی کنی 

وقت آن شد ساز شیدایی زنی
شکرگویان رقص سبحانی کنی

منقضی شد کودکی و بی‌رهی
تو رهی رفتی که رهرانی کنی

تا بگیرد پر دو دستان دعا
همچو بازان رزم روحانی کنی

عاشقا ناسازها در سوزتر
آب هم بر هر چه سوزانی کنی

از سفر بازآمده بسیار نیست
حلمیا وقت است چوپانی کنی

روح از این حجله‌ی بی‌عشق به جایی برود
بدرد خرقه و در سوی نوایی برود
 
گوش کن تا شنوی از فلکت صد آواز
جان رحیل است پی نور و صدایی برود
 
ساقی از مغفرت باده گرم نام دهد
شاید این دلشده امشب به هوایی برود
 
خانه‌ام میکده‌ها گشته، چه سرگردانم؟
قول حق نیست به یابنده جفایی برود
 
کاسه‌ی عقل سر چرخ عداوت شکنم
مرغ دل بال کشد نغمه‌سرایی برود
 
دلقک وهم بجنبانده سر از محنت عقل
وقت آن است که این گلّه چرایی برود
 
هر چه جز باده مرا عطر ندامت بدهد
جان چو بشنید بوی باده به جایی برود
 
حلمی از شوکت میخانه مگو، جام بگیر
اوج پیمانه نگر با چه ولایی برود

من این ها را نمی خواهم، زمین ها را نمی خواهم
زمان ها را و دین ها را، کمین ها را نمی خواهم 

من از این خطّه بگذشتم، ز ما و من رها گشتم
رهای قریه و دشتم، غمین ها را نمی خواهم

ز زیبایی و رعنایی دلم تنگ آمد و دیگر
فریبا را و رعنا را،‌ متین ها را نمی خواهم

ز چرخ فصل بگسستم، فرا جستم چو بنشستم
خلاص خویش بربستم، قرین ها را نمی خواهم

به گوشم زنگ بالا زد که بر شو وقت پرواز است
مرا چون رقص نرمین است خشین ها را نمی خواهم

مبارک بادِ این پیر عجوزین را نخواهم گفت
که جانم رسته ی جام است و این ها را نمی خواهم

سرت خوش باد و جانت شار، ولیکن سوی من زنهار
وجین کردم تمام خویش و سین ها را نمی خواهم

برو از جان من وا شو که وصل دور می جویم
میا سویم به نظم و ناز که چین ها را نمی خواهم

بیا امشب شه ام با من، به حلمی کوبِ دل می زن
که این بزم دروغین حزین ها را نمی خواهم

شرک یعنی جستن تأیید خلق
خودفروشی در پی تقلید خلق

حقّ فرو بگذاشتن در صد حجاب
خود فرا بردن به صحن دید خلق

شرک یعنی در ظواهر باختن
خودنماییدن پی توحید خلق

حرف حقّ هم بی نصیب از شرک نیست
قاریان بین در پی تمجید خلق

 
آدمی خربنده ی صد هدیه هاست
خوش بمیرد بر سر تمهید خلق

 
گفت حلمی نور حقّ در پرده هاست
باز گوید ابلهی خورشید خلق

تو را گویم یک از اسرار دیرین
که دریابی نهایت کار دیرین

به آخر می رسد اعصار غیبت
چو بینی چهره ی آن یار دیرین

تو غایب از خودی، حاضر شو ای دل
که پیدایت کند دلدار دیرین

مگو عصر ظهور و عصر غیبت
بگو من گمره اعصار دیرین

بگو من غایبی در جهل بسیار
بگو من سایه ای در غار دیرین

زبان از لغو خود دیگر فروبند
که برپایت کند هشیار دیرین

چنین غم مردگی ها از تو خیزد
غم تو نیست در غمخوار دیرین

خدا را با غموران هیچ ره نیست
برون کن از دل این اطوار دیرین

درون پرده با حلمی چو رقصید
رها شد خلقی از آوار دیرین

دل این غمزده ی خسته ی تنها چه کند
در قفس مرغ غزلخوان خوش آوا چه کند
 
تا خدا پر زد و ایوان فلک تاب نداشت
هوزنان دست فشان جز به تمّنا چه کند
 
شعله تا منزل خورشید چو در سیر خوشست
در مه و جلوه ی عاریّه تماشا چه کند
 
طرب از چشمه ی خوابست و صفای دل ما
ورنه دل با خموشی شب صحرا چه کند
 
عیش مستانه کن و باده ی دردانه طلب
عاشق مست مگو با غم فردا چه کند
 
سر سجّاده به دیوان مَلِک خواهم داد
لشکر آینه با آن بت خارا چه کند
 
مُلک و نام و غزل و باده از آن دل ماست
مردم خوابرو با جام مطلّا چه کند
 
صحبت عشق تو شد، غیر تو و حرف تو نیست
کوسه ی آب تو در ساحل و دریا چه کند
 
دل من برد بدان اوج فلک آن شه مست
مانده این جاست که با مردم حاشا چه کند
 
حلمیا روح شو فارغ کن از این خاک دلت
ملّت خفته بدین صوت دلارا چه کند