سرای حلمی

قلب عاشق محفل آیینه‌هاست
نی سرای انتقام و کینه‌هاست

کودکان کینه‌ای را بنگرید
غرب و شرق هر سوی عالم منترید

در دهان دوزخ و فکر بهشت؟
بِدرود طوفان هر آنکه باد کشت

بی هنر هر کس به راه زور رفت
کور و کر خود پای خود در گور رفت

بشنوم آغاز یک پایان سخت
نور بینم بعد از این توفان سخت

مردم دل در پناه عشق باد
سرسلامت هر که راه عشق باد

از درون دل تمدن‌های ناب
بر شود، نی از سران منگ خواب

این سران با آن سران همدست کین
هر دو سر از یک تن و از یک زمین

لیک این هر دو در تبعید عشق
هر دوشان در هر دمی در دید عشق

تا که خیزد زین تنور خیر و شر
سوی حق عزمی کند شوریده‌سر

این جهان شد آزمون آدمی
تا بخیزد زین تبار دمدمی

دل بداند در درون سینه چیست
جنس قلب عاشق بی‌کینه چیست

تا بداند زندگی رقصیدن است
بهر حق مخلوق را بخشیدن است

عاشقی، این پیشه‌ی مردان حق
مردگی هم شغل این پیران لق

تو دلا در خدمت حق زنده شو
نور شو! خورشید شو! تابنده شو!

حلمی

موسیقی: Jah Khalib - Medina

آتش جهل است این ای نازنین
هیزمش خشم و عتاب و کبر و کین

پای عاشق نیست دام انتقام 
ای بشر! ای سست‌خوی بی‌قوام!

کی شود زنجیر خشمت منفصل؟
کی کجا با عشق گرددی متّصل؟

تا کجا انکار حق، بیدار شو! 
تا کجا بی عشق، سوی یار شو!

ای معطّل در میان فرقه‌ها
نیست این عالم جهان فرقه‌ها

ای بشر تو اشرف عالم نه‌ای
زین که می‌بینم نه تو آدم نه‌ای

فرق تو با دیگران در عشق و بس
ورنه حیوان به ز تو با این هوس

ای خدایان غرورِ استوار
در نهایت این تکبّر نیست یار

این تکبّر سر زند ناغافلی
ناگهان بینی که با سر در گِلی

سرکشان را دلکشان آدم کنند
هر که آدم می‌نشد را کم کنند

سوی انسان این تبار خون و آه
صدهزار از عاشقان از جان ماه

کار دل در حکم کار آتش است
خود بسوزد جان عالم را خوش است

جان عالم جمله جان یار ماست
این چنین یاری که از جان خداست

جسم انسان روح حق را نوش کرد
روح حق این خشم‌ها خاموش کرد

نزد عاشق هر که گوید ز انتقام
خود براند عشق او را سوی دام

مرد عاقل نزد خود بس زیرک است
مرد دل داند که او یار شک است

یار شک از حق نفهمد هیچ بار
کار شک کار سر است این نیست کار

پس شما ای رهروان زندگی
جانتان بادا به جان زندگی

در امان از توف شرّ و مرگ بد
در امان باشید از کبر و حسد

بهرتان حق نغمه‌های تازه کرد
آرزوی وجد بی‌اندازه کرد

جام‌ها در نام حق بالا برید
نام حق زین چرخ لق بالا پرید

حلمی

طفلکی در لفظ ماند و داد زد
از چَه نفرت به خود فریاد زد

لعن خود کرد و ز خود کوتاه شد
دشمن خود گشت و یار آه شد

زین همه نفرت که در این سینه‌ها
خود بسوزند و نه کس زین کینه‌ها

مردمی بی‌موسقی از خصم و خون
حاکمانی از تجمّل پرقشون

جمله‌شان را من نبینم در دویی
هر دوشان یک نفس پست پادویی

این همه خونی که در این خشم‌هاست
زین همه خوابی که در این چشم‌هاست

این همه طفلان بی‌قانون وهم
مست از خودخواهی و مفتون وهم

خشم حق گویند هست این، شرم باد! 
تو چه دانی حق چه باشد، ای گشاد! 

آن شکم‌ها بین ز جهل خلق چاق 
خلق را! تکراربازان چلاق

بذر شر کاری که نیکی بِدرَوی؟
این چنین آیا تو هرگز خوش شوی؟

من مپندارم که این جهل دراز
زود سر آید به خلق حرص و آز

مطربان حق ولیکن جام عشق
برکشند از خانه‌ی بی‌نام عشق

برکت و شور و صفا از جامشان
صلح باد از جان ناآرامشان

نیست در کار عاشق دیر و زود
کار حق باید نمود و گشت دود

یا رب این جان‌ها به راهت سخت باد! 
جمله جان عاشقان خوش‌بخت‌ باد!

حلمی

موسیقی:‌ Gnarls Barkley - Crazy

خانه‌ی دل رونقش از سوختن
جان به سر شعله‌ی حق دوختن

کلبه‌ی آباد به از کاخ زار
دیر خرابات به از ملک تار

پرچم عشق تو به دل داشتم
جرأت حق کردم و افراشتم

خامشی و مستی و دلدادگی
چیست به از پیرهن سادگی

بار سفر بستم و راهی شدم
از ره درویش به شاهی شدم

آن ره باریک که طاق دل است
خلوت پنهان و اجاق دل است

گفتمش ای جان تو نوایت خوش است
ملک تو و حال و هوایت خوش است

مرحمتی باد که ساکن‌رُوان
خانه کنند این ره بی‌خانمان

محفل ما باد به کویی نشاند
تشنگی جان به سبویی نشاند

سفره‌ی ما نان و پنیر و شراب
چیست به از این سفر مستطاب

بر در این خانه به جان کوفتن
پاسخش این است غمان روفتن

دست‌کشان‌اند رفیقان ز جان
بزم شعف، کوی خدا، ملک آن

آن که تجلّی و خود هستی است
جام و می و ساقی و سرمستی است

خانه‌ی دل برکتش از نام یار
چیست به از نام دلارام یار

حلمی

ای تو را خوش یافتن نایافتن
خاطرت با زلف پنهان بافتن

تو مرو از دل مرو از خوابها
تو مرو از منظر بی‌تابها

خوش نشین بر طاقهای روح‌وش
در دل بی‌خوابهای نوح‌وش

تو درون منزلی صد سالها
ما برون از منزلیم از قالها

ما درون گشتیم و دنیا هیچ شد
نزد ما دیروز و فردا هیچ شد

منزل حال آمدیم از گورها
مرده بودیم و کنون در سورها

سال و ماه و روز و ساعت پوک شد
عقل پروایی بتی مفلوک شد

قبله‌ی ما خاک بود و حال دل
خانه‌ی ما مسجد و امسال دل

آنچه در کوی کلیسا کال بود
در تو یابیدیم و روح حال بود

ادّعای هندوان بشنید دل
حق ولی در نزد تو یابید دل

ای رها از غربها و شرقها
در میان ای شاه رعد و برقها

تو بمان با دل که دل از توست پاک
از تو این حرف و سخن خاموشناک

حلمی

ای دل خوندیده جان‌افراز شو
روح عریانی، حجاب‌انداز شو

خلق اوهامی به قعر چاه بین
مردم بیراه را خودخواه بین

مردم حق را بگو بیدار باش
هر زمان آماده‌ی پیکار باش

غفلت و جهل است هر سو، تیز کن
این بهار کبر را پائیز کن 

خامشان شاهد معراج‌وش!
بر شوید ای رهروان کاج‌وش

کو به کو این قاره نورانی کنید
این ره شب را چراغانی کنید

سالکان راه بی روی و ریا!
بر شوید ای پاسبانان خدا

ظلمت کوران اگر برجاست این
چون تو بنشستی ز دل، برخاست این

تو بخیز ای دل که از برخاستن
شعله پرسو می‌شود از کاستن

تو بخیز از خویش و از حق نور ده
آتشی بر هیزم مغرور ده

صلح خواهی جنگ‌ها بی‌باک رو
در پی حق رزم‌های پاک رو

شاهدند آنان که با دل خاستند
از میان شعله کامل خاستند

شاهدند آنان که بی‌دل تاختند
بهر خود از شعله دوزخ ساختند

بی‌دلان را این وحوش کور بین
تو برو با دل خروش نور بین

حلمی

موسیقی:‌ Balmorhea - Remembrance

گفت عاقل نان ز آزادی به است
گندم اندوه از شادی به است

بهر بوفان ظلمت شب نعمت است
در خرابی بهرشان صد شوکت است

خلق پندارد که عاقل فکر اوست
خلق با عقل است و این عقلش عدوست

عشق گوید خلق! آزادی بجو
ای گرسنه رشته‌ی شادی بجو

نان رود از کف چو آزادی رود
غم بیاید نان برد شادی رود 

این فکوران بنده‌ی نام‌اند و کام
دلقکان عقل در کوی ظلام

بی‌خردمردان کاهل هر سویند
هر که مستی را دهانش می‌بویند

هر چه بدبختی ز عقل ناقص است
ظلمت عالم ز عقل ناکس است

هر حجابی را که بر سر کرد عقل
خلقتی را ساده منتر کرد عقل

ای خلایق عقل را سنگش زنید
کاسه‌ی پوکِ سر آونگش زنید

تخت و تاجش بر سرش ویران کنید
این شه عریانه را عریان کنید

این خران خاک آزادی‌ستیز
این شرورعقلان آبادی‌ستیز

این زبان‌بازان خوار بی‌سخن
خلق‌خواران، سایه‌بازان کهن

یک تن و در هر دو هیکل چپّ و راست
یک تن‌اند و یک لجن بی کمّ و کاست

گفت عاشق حرف حق: شادی بجو
نان بخواهی هم تو آزادی بجو

حلمی

موسیقی:‌ Adrian von Ziegler - Prophecy

چه باشد زهد جز ایمان‌فروشی؟ 
به جای جانسپاری جان‌فروشی

به صحن دیده‌ها افتی و خیزی
نه با نفس ریایی می‌ستیزی

خوشا ای روسپی تن می‌فروشی
نه چون زاهد برهمن می‌فروشی

تو را این بندگی در صحن خلق است
که نان و خانمانت رهن خلق است

تو نه حق بهر حق گم می‌پرستی 
تو ای پوسیده مردم می‌پرستی

سر سجاده‌های خودنمایی
به کوی خلق حیران هوایی

تو را در بند خود ابلیس دارد
چو تو بس بنده دامن‌خیس دارد

مجیز عقل گفتی مرد ترسان
که عقلت دست گیرد کوی رحمان

ولیکن عقل بردت کوی شیطان
و شیطان گفت ایشان را بسوزان

بسوز ای روسپی خودنمایی
که آتش داد پیغام رهایی

بسوز ای خفته روزی سر برآری
بسوزی تا بدانی چیست یاری

حلمی

موسیقی: تانیا صالح - طریق الحب

پیر خوشان آمد و اندرز داد
جان به می روح‌‌پزان ورز داد

گفت بنوشید و برقصید خوش
عشق بریزید و بورزید خوش

غم مکند راه به دلها زند
دل مکند از ره می جا زند

غم چو رسد گردن او بشکنید
کلّه‌ی پر دغدغه‌اش بکّنید

ذکر شعف بر لب و ساغر به دست
فارغ از این عالم آهن‌پرست

فارغ از این مردم کبر و نما
فارغ از آسایش جمع هوا 

ای مَلِکان روحِ هنر پرورید
گوهر پنهانِ سحر پرورید

فرد شوید از همگان وا شوید
نیک عرق‌ریز زوایا شوید 

خانقهی! آن طرفی راه نیست
تکیه‌نشین! ماه لب چاه نیست

صوفی از آن راه به صحرا نشست
کوفی از آن شیوه‌ی پروا نشست

پیله‌ی پندار همه بدّرید
در سر و پر یکسره آتش زنید

باور و شک هر دو ز راه دق است
هر که یقین کرد به حق عاشق است

هر که به تسلیم دمادم پرید 
صحبت پیمانه دمادم شنید

عهد خوشان را به دمی نگسلید
هر چه که هست از عمل عشق دید

حکم نهان را همه انجام داد
مزد نبستاند و فقط کام داد

او به ره خاشع سلطانی است
خادم بی‌منّت جانانی است

ای دمران راه میان است و بس
بی‌خبران خانه به جان است و بس

قبله یکی آن به درون دل است
قبله کجا قبله‌ی آب و گل است

نامه‌ی یاری که به هر ماهْ خوش
شاهِ برون هست و درون شاهْ خوش 

هم به درون هم به برون ره برید
تا به نهایت نظر شه برید

گفت و سخن را به قوافل رساند
کشتی رقصنده به ساحل رساند

رفت و سخن را به سر جان زدم
آمدم و باده‌ی پیمان زدم

حلمی

عقل برو، زوزه مکش، خاک شو
یا که حجاب افکن و چالاک شو

گرچه که چالاکی تو مردن است
یا غم در وقت و قضا خوردن است

تو ملخ جزء‌خوراکی و بس
بنده‌ی بی‌جیره‌ی خاکی و بس

عام ز دست تو به بند و عزا
خاص به اندیشه‌ی تو مبتلا

در سر ابلیس چه پیچیده‌ای
نور ندیده‌ای و نخندیده‌ای 

دیو ظلامی، تو سرشتت بد است
زاده‌ی زندانی و مامت دد است

عشق چو آمد تو دگر پا بچین
دست ادب گیر و به کنجی نشین

طفل شرارت‌زده‌ی بی‌هوا!
عشق چو آمد دگرت نیست جا

عشق بیامد که به رقص آورد
ظلمت صد قرن به یکجا برد

نور دهد، صوت دهد، سورها
تیغ زند گردن صد ادّعا

عشق بیامد تو به قربان عشق
حکم کند مرگ تو دیوان عشق

عشق بیامد دم دیگر مزن
سلطنت عشق ندارد سخن

عشق نوازنده‌ی بی‌منّتی‌ست
قاتل صد دوزخی و جنّتی‌ست

عشق بیامد همه برپا شوید
بال گشایید و به بالا شوید

حلمی

موسیقی: آندره ریو - رُز 

ای دوست تو این پند گوهربار شنو
از یار شنیده ام، تو از یار شنو

سرّت به معلّمان خودخوانده مگو
با وصل‌فروشان ز ره‌ مانده مگو

بی‌تاب مشو، حرف نهان جار مزن
با هیچ کسی دم از دم یار مزن

بی‌عذر برو کلام استاد بخوان
هر نامه که هر ماه تو را داد بخوان

هر پرسش اگر هست به آن ماه نویس
با خون دل و خامه‌ی پرآه نویس

گر حکم کند سوی خط یار شتاب
هر جا بدهد اذن پی کار شتاب

با هیچ کسی ساز دلت ساز مکن
طومار سکوت هیچ دم باز مکن

یک واژه مباد چشم اغیار دهی
یک لحظه سکوت عشق آزار دهی

تو عذر کنی که هجر در کار شده است
این هجر تویی که حجب دیدار شده است

افلیج نه‌ای، سوی ره ناب بیفت
گر ماه به چشمه شد تو در آب بیفت

در خاک شو گر شاه تو را اذن دهد
پرواز کن ار ماه تو را اذن دهد

بر جای خودی که عشق عزم تو کند؟
تو ناز کنی و عشق بزم تو کند؟

در راه شو ای کودک خودخواه بیا
تا ماه بیا در سوی آن ماه بیا

از خویش گذر، درخت‌سانی تو مگر؟
همراه شو، بی پای و میانی تو مگر؟

ای دوست تو این پند گوهربار شنو
از یار شنیده ام، تو از یار شنو

حلمی