سرای حلمی

آه چه زیباست عشق، آتش بالاست عشق
مزّه کنم بر زبان، به چه مربّاست عشق

خشک بسوزد در او مشک برآرد ز خویش
با تو بگوید سخن چون که همین‌جاست عشق

این کپک عقل چیست، ککّ و مک عقل چیست
بیم و شک عقل چیست، گفت که بی‌جاست عشق

با همه سر بر زند، گرچه نهان ز آدم است
سر کشد و سر زند، وه که چه غوغاست عشق

لشکر او غرب و شرق، شعبده‌ی صوت و برق
هر دم و در هر میان بر همه پیداست عشق

حلمی از این راه شد، خاک بُد و ماه شد
بنده بُد و شاه شد، وه چه شکیباست عشق

تو بخوانی حرف و ما پنهان دل
تو برونی، ما درون جان دل

زین درون عالم به مشت عاشق است
زان برون مشتی کف از توفان دل

آن برون مرگ و سراب و انقلاب
این درون مستی بی‌پایان دل

شک اگر خیزد برون ویرانی است
شکّ حق لیکن شراب و نان دل

شک کند عاشق به انسان نی به حق
این چنین شکّی بروبد خوان دل

این قساوت‌ها که زاهد می‌کند
از دم عقل است نی فرمان دل

دل بگوید موسقی و نور و وجد
خلق را رقصان کند قرآن دل

عابدان فرمانبر اهریمن‌اند
عاشقان ساقی خوش‌پیمان دل

حلمی از آن آفتاب خوش نمود
پرتویی از گوهر تابان دل

موسیقی: Emancipator - Natual Cause

در دور فلک بسی سفرها کردیم
در حادثه‌ی عشق خطرها کردیم
تا خارج از این گردش باطل گشتیم
دیدیم و شنیدیم و خبرها کردیم

حلمی

موسیقی: کارل جنکینز - ترانه‌ی روح

تو عزمی کن ای مام پا‌بسته جان
اسیری و جهدی به کوی خوشان

کمی پیش‌تر تا که بالا کشی
از این سور و سات نوای ددان

از این شهرگان نمای و هوای
بیا تا که برپا شوی سوی آن

دمی کژرویی یک دمی راست‌رو
بیا جانِ دل سوی دل در میان

رها شو تمامی ز شرّ و شجر
که جز غم نیامد برون زین دکان

اگر غم غمی کوه اندُه شکن
اگر شور شوری ز جان جهان

اگر جنگ جنگ مردان حق
اگر صلح صلح نبردآوران

اگر دل دلی خون کند عقل را
اگر سینه‌ای سینه‌ای خونفشان

برو حلمیا رزم پاکان خوش است
سپر کن حق و تیغ دل برکشان

موسیقی: Mikhail Ippolitov-Ivanov - Procession of the Sardar 

دیرگاهی‌ست که در خالی خود می‌رانم
من ز خود خالی‌ام و نام تو را می‌خوانم
 
من که از عیش فلک دیرزمانی سیرم
می‌روم عیش نهان از دم جان بستانم
 
من و این کالبد خاک چه نسبت داریم
روحم و هفت فلک باغ و همه بستانم
 
نه چو انسان که دلیل شب و پیمان گِل است
روح افلاکم و خورشید بر و دامانم
 
عقل پرسید که‌ام دوش و جوابش دادم
خادم عشقم و پیمانه‌بر جانانم
 
نه چو بودایم و زندانی این هشت‌و‌چهار
فارغ از قدمت این هندسه‌ی ویرانم
 
شاهراه ازلی می‌روم آن‌جا که خدا
جام من ریزد و من نیز بدان پیمانم
 
من که از حادثه‌ی خاک شبی بگذشتم
حال هر روح خطرکرده چو خود می‌دانم
 
در جهان هیچ اثر نیست جز از ما باشد
فارغ از هر نظر و خود ز نظر پنهانم
  
حلمیا خدمت ساقی چو خطرها کردی
بر در میکده‌ها نام تو را بنشانم

موسیقی: Wardruna — Algir - Togntale

غم این فاصله تا چند خوری ای دل مست
دور شو از دم این جمعیت نقش‌پرست
 
آن که دشوار در آمد به طریق ازلی
رازش آسان نکنم فاش به نامردم پست
 
گم نخواهد شدن و جلوه نبازد به مجاز
حق به برکت بدهد باده‌اش از ساغر هست
 
سوی ما گیر و مرو از ره بیگانه دمی
آن که این رشته نگه داشت به ناگه مگسست
 
دل میالای به شرّ و برو زان چشمه‌ی پاک
جرعه‌ها نوش کن و گوش کن آواز الست
 
خلقت آهنگ دگر کرده که باز آوردت
جان بهایش بُد و آن کهنه بتانی که شکست
 
دیدمت خسته و نالان به دلی خواب‌زده
بردمت دوش به احرام ازل دست به دست
 
هیچ دیدی چه خبر بود بدان میکده‌ها؟
هر که مست آمده بود از قفس چرخ برست
 
به میان حلمی دیوانه چو از هوش بشد
خنده زد ساقی و فرمود که این گونه خوشست

مهوشی یکدانه‌ای، بیهوشْ ما
در جهان افسانه‌ای، خاموشْ ما
جام تو در دست ما، سرمستْ تو
صاحب خمخانه‌ای، در جوشْ ما

حلمی

موسیقی:‌ Vivaldi`s Four Seasons Recomposed by Max Richter

ای تو را خوش یافتن نایافتن
خاطرت با زلف پنهان بافتن

تو مرو از دل مرو از خوابها
تو مرو از منظر بی‌تابها

خوش نشین بر طاقهای روح‌وش
در دل بی‌خوابهای نوح‌وش

تو درون منزلی صد سالها
ما برون از منزلیم از قالها

ما درون گشتیم و دنیا هیچ شد
نزد ما دیروز و فردا هیچ شد

منزل حال آمدیم از گورها
مرده بودیم و کنون در سورها

سال و ماه و روز و ساعت پوک شد
عقل پروایی بتی مفلوک شد

قبله‌ی ما خاک بود و حال دل
خانه‌ی ما مسجد و امسال دل

آنچه در کوی کلیسا کال بود
در تو یابیدیم و روح حال بود

ادّعای هندوان بشنید دل
حق ولی در نزد تو یابید دل

ای رها از غربها و شرقها
در میان ای شاه رعد و برقها

تو بمان با دل که دل از توست پاک
از تو این حرف و سخن خاموشناک

حلمی

وقت آن شد آنچه می‌دانی کنی
اندکی گاهی پریشانی کنی

اندکی از خویشتن بیرون پری
ماورای هر چه می‌خوانی کنی

از حجاب عقل‌ها سر برکشی
پا دهد رقصی به عریانی کنی

شعله‌ای گرم از درون سینه‌ات
وقف این دنیای یخدانی کنی 

وقت آن شد ساز شیدایی زنی
شکرگویان رقص سبحانی کنی

منقضی شد کودکی و بی‌رهی
تو رهی رفتی که رهرانی کنی

تا بگیرد پر دو دستان دعا
همچو بازان رزم روحانی کنی

عاشقا ناسازها در سوزتر
آب هم بر هر چه سوزانی کنی

از سفر بازآمده بسیار نیست
حلمیا وقت است چوپانی کنی

عقل برو، زوزه مکش، خاک شو
یا که حجاب افکن و چالاک شو

گرچه که چالاکی تو مردن است
یا غم در وقت و قضا خوردن است

تو ملخ جزء‌خوراکی و بس
بنده‌ی بی‌جیره‌ی خاکی و بس

عام ز دست تو به بند و عزا
خاص به اندیشه‌ی تو مبتلا

در سر ابلیس چه پیچیده‌ای
نور ندیده‌ای و نخندیده‌ای 

دیو ظلامی، تو سرشتت بد است
زاده‌ی زندانی و مامت دد است

عشق چو آمد تو دگر پا بچین
دست ادب گیر و به کنجی نشین

طفل شرارت‌زده‌ی بی‌هوا!
عشق چو آمد دگرت نیست جا

عشق بیامد که به رقص آورد
ظلمت صد قرن به یکجا برد

نور دهد، صوت دهد، سورها
تیغ زند گردن صد ادّعا

عشق بیامد تو به قربان عشق
حکم کند مرگ تو دیوان عشق

عشق بیامد دم دیگر مزن
سلطنت عشق ندارد سخن

عشق نوازنده‌ی بی‌منّتی‌ست
قاتل صد دوزخی و جنّتی‌ست

عشق بیامد همه برپا شوید
بال گشایید و به بالا شوید

حلمی

دوش در آن مردم راحت‌زده
مصدر جمعیّت عادت‌زده
 
روح به جان آمد و فریاد زد:
مُردم از این جمع عبارت‌زده
 
خسته از آن انجمن من‌پرست
خورده و خاموش و جماعت‌زده
 
بر شدم از دام فلک پرکشان
زان همه خواران حماقت‌زده
 
ننگ بر این من که مرا تن‌ کشد
در فلک تنگ حجامت‌زده
 
سوی خدا می‌روم و در خدام
تا که چه فهمد تن غارت‌زده
 
من نه چو وعّاظ برم در میان
حرف خداوند تجارت‌زده
 
حلمی افسانه‌ام و فارغم
از دد و دیوان اشارت‌زده 

موسیقی: ژائوزه - ستارگان در چشمان بسته‌ام

جان ما از نو طرب آلود شد
عاقلی مرد و فضایل دود شد
عاشقی آمد فضای جان گرفت
ماورای خیر و شر این سود شد

حلمی

,Our existence has become joyous again
.The sanity died and all virtues turned into ashes
,Love arrived and took the space of soul
.This yielded beyond good and evil  

 

Helmi
Painting by Agostino Arrivabene